Suzanne is na haar bevalling niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Haar aandenken is alleen niet zichtbaar: een baarmoederverzakking.

Baarmoederverzakking na de bevalling

Deze blog is speciaal voor alle meiden die mij stiekem een heel klein beetje haatten na wat ik zei over striae, en dat ik nagenoeg streeploos uit mijn zwangerschap ben gekomen (althans, mijn buik). Ik kan me best voorstellen dat dat helemaal niet leuk is om te horen als je zelf flink bent toegetakeld. Maar, troost je (en zelfs als je niet zo haatdragend bent, is het toch, als je heel eerlijk bent, vast een heel klein beetje fijn om andermans sores tot in detail te horen te krijgen): ik ben ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Mijn aandenken is alleen niet zichtbaar.

Gekke bobbels

“Heb jij ook dat je zo’n beetje van die gekke bobbels voelt vanbinnen?” vroeg ik een paar weken na de bevalling aan een vriendin die ook net bevallen was. Ze keek me aan alsof ik dat laatste wijntje misschien niet had moeten nemen (en, eerlijk is eerlijk, dat had ik misschien ook niet).
Bobbels zijn er niet meer, tot mijn grote opluchting, maar er is absoluut iets veranderd vanbinnen. Ik blijk namelijk een baarmoederverzakking te hebben. Ok, die herhalen we: ik heb een baarmoederverzakking. En dan niet zo’n lief kleintje, dat je weleens een preuts dropje urine verliest als je heel hard moet giechelen of net iets te hoog springt, maar zo een waarbij je baarmoeder op slechte dagen zo’n beetje je vagina bereikt en je geen tampons kunt dragen want die zakken net zo hard naar beneden als je ze naar binnen stouwt.

“Maar je bent fucking achtentwintig”, zou nu een heel normale reactie zijn, of: “Mijn oma heeft sinds haar negentigste een baarmoederverzakking en die had dertien kinderen.”

Ja, ik weet het en het is heel gênant. Althans, dat dacht ik eerst. Want stel je voor dat mensen het WETEN. Stel je voor dat mensen, zodra ze me in het vizier krijgen, stiekem beginnen te fluisteren met hun partners of vriendinnen of voor mijn part hun peuters, en dan gefascineerd naar mijn spijkerbroek staren in de vage hoop een stukje baarmoederhals te zien. Stel je voor dat mensen denken dat het smerig is, zo’n verzakking, omdat ik de hele dag in mijn broek zou plassen of mijn darmen op mijn knieën hangen. Of erger nog: stel je voor dat mensen concluderen dat ik geen seks meer kan hebben, en dat ik met mijn uitgezakte lijf en striaeborsten sowieso eigenlijk al niet meer echt aantrekkelijk was, maar dat het nu wel héél duidelijk is dat mijn leven als moeder dan misschien wel begonnen is, maar dat als vrouw definitief voorbij.

Een op de vijf á tien vrouwen

Maar weet je? Een op de vijf á tien vrouwen krijgt te maken met een verzakking. De cijfers zijn bovendien onbetrouwbaar omdat de meeste vrouwen uit schaamte niet naar de huisarts gaan. Het feit dat ik niemand ken die er ook mee kampt, is dus waarschijnlijk niet omdat niemand er last van heeft, maar meer omdat dit issue in de taboesfeer zit. Bobbels in je vagina; daar praat je niet over. Natuurlijk zijn er ook vrouwen die vinden dat het er gewoon bij hoort en het simpelweg accepteren (als de verzakking niet heel ernstig is, lijkt me dat ook een prima instelling). En lichte verzakkingen zien we ook echt als ‘normaal’: ik ken bijna geen moeder die op de trampoline durft als ze geen schone onderbroek bij zich heeft.

Toen ik zelf na bijna twee jaar (taboesfeer!) naar de huisarts ging, kreeg ik het advies om nu alvast bekkenbodemtherapie te gaan volgen – want dan zou het eventueel, met wat mazzel, wellicht wel iets verbeteren (voor zo’n uitkomst doe ik het niet, en tijdens mijn zwangerschap hielp diezelfde therapie eerlijk gezegd niet erg veel). Als ik uitgekinderd ben, kan ik een operatie overwegen. Een operatie! Mijn humeur werd er niet beter op, terwijl dat sowieso niet al floreerde aangezien ik op een keiharde tafel lag met mijn broek uit en om een of andere onnavolgbare reden mijn sokken nog aan, met gekleurde streepjes, terwijl de huisarts met haar vingers tussen mijn benen zat te roeren en heel hard probeerde me niet in de ogen te kijken, maar ook niet tussen de benen, zodat ze uitkwam bij de plant naast de tafel ter hoogte van mijn knieschijven, en wij allebei nog veel harder probeerden te doen alsof dit helemaal niet raar of ongemakkelijk was want ik ben zelf totaal niet preuts en zij is ongelooflijk professioneel en zeg wat staan daar eigenlijk voor grappige girafjes in de kast?

Halfslachtige meisjeszuchtjes

Een paar maanden verder ben ik er wel weer overheen. Hallo hé, ik heb een kind gebaard. Ik heb anderhalf uur lang persweeën weggepuft omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Mijn lijf duwde met alles wat het in zich had, maar ik moest met de kraamverzorgster mee ‘pfft pfft pffft’ doen en mijn powervrouwenoerkracht omzetten in wat halfslachtige meisjeszuchtjes. En toen ik eindelijk mocht persen, heb ik zo allemachtig verschrikkelijk mijn best gedaan dat het in zeven minuten was gepiept. Mijn halve zwangerschap verging ik van de bekkenpijn doordat de bekkenbanden het dus niet goed hielden. En toen ik op de tafel lag bij de bekkentherapeut, liet ik een keer een enorme scheet. 

Maar mán, wat heb ik er een mooi kind voor teruggekregen. Tien vingertjes, een neusje dat later net zo groot wordt als die van mij (en waarvoor ik dus nog heel wat excuses zal moeten maken), lichtblonde haartjes en een stemmetje waarmee ze kan krijsen als een viswijf. Kortom: verzakking of niet, het was het waard.

Seks, tampons en plas ophouden

Resumé. Kan ik seks hebben? Absoluut. Het doet soms wat meer zeer dan voorheen, maar dat geldt voor veel moeders (soms ook als ze geen verzakking hebben; je bent geen uitzondering!). Kan ik tampons in? Nee, maar met een menstruatiecup (later meer) kan ik net zo hygiënisch werken als voorheen. Kan ik mijn plas ophouden? Jawel – het enige probleem is dat ik niet altijd goed kan uitplassen, maar daarom ga ik gewoon niet één maar vier keer naar het toilet in de tien minuten voordat ik ga slapen. En dan slaap ik, net als normale mensen, de hele nacht door.

Tijd om het taboe de das om te doen. Dames met een baarmoederverzakking, verenigt u. Het is niets om je voor te schamen. En is het dat wel, dan heb ik de weg bij dezen voor je vrij gemaakt.

Volg dit lifestyleblog voor mama’s via Facebook en Instagram!

Suzanne Janse (28 jaar) is gastblogger voor Fitte vrouwen, werd in 2014 moeder van een dochter en is fervent voorstander van de vuile was buitenhangen.

 

foto bovenaan: Melissa Jean via Instagram