Ondanks dat werkelijk alles tegenzat, was Karin vastbesloten haar kindje borstvoeding te geven. “Dus, moe, gespannen en hormonaal, maar kostte wat het kost, ik zou borstvoeding geven. Het leek wel een soort obsessie.” Werd het een happy end voor haar en haar dochtertje?
Had je van te voren veel gelezen over borstvoeding (de pittige kant ervan) of was het echt het romantische plaatje?
Nee, ik had me sowieso niet echt ingelezen. Ik had wel een boek van m’n schoonzus geleend, maar daar heb ik 2x in gekeken. Ik was namelijk als zwangere vrouw in de veronderstelling dat ik dat in mijn ‘oervrouwenzijn’ wel even zou fixen. Mijn moeder had ons borstgevoed, mijn zus haar kids, mijn vriendin vertelde er romantisch over en dit leek bij hen allen supergoed te gaan. Tot ik ze om advies vroeg, toen vlogen de tepelkloven en verstopte melkkliertjes me om de oren.
Waarom lukte het in het begin niet?
Ik denk dat ik erg onzeker was. Mijn man filmde mijn eerste poging tot aanleggen en ik zie mezelf stuntelen. Niet wetend hoe het precies moet. En na een 32 uur durende vacuümpomp-bevalling waren ik en mijn dochter erg moe. Het was druk in het ziekenhuis en de verpleegkundigen konden niet écht de tijd nemen om me te begeleiden. Eenmaal thuis werd ik wel ondersteund door de kraamhulp die er wel meer vanaf wist. Achteraf bleek dat Olive verborgen reflux had, dus tijdens het drinken kwam de voeding weer een beetje omhoog in haar slokdarm en dan liet ze mijn tepel los. Dit resulteerde in 14 keer voeden op een dag en dat konden mijn tepels niet aan. Tot ik bij elke voeding tenenkrommend zat te huilen op de bank.
Je had een zware bevalling gehad en dan ook nog de pijn van het borstvoeden… je schrijft dat je huilend voedde: wat deed er pijn?
Vooral mijn tepels deden pijn. Er zaten korstjes en rode plekken op en 14 x aanpappen was dan echt niet prettig. Ondanks mijn totaalreptuur had ik verder geen last van mijn lijf. Alleen vond ik het loslaten van een nummer twee (sorry, daar moet ook gewoon over gepraat worden!) in het kleinste kamertje nog wel beangstigend met al die hechtingen.
Je was vastbesloten ondanks alle pijn en tegenslag, waarom?
Ik had me wél heel goed ingelezen in het feit dat borstvoeding zo goed is voor je kind. En ik wilde het beste voor haar. Ik geloof erg in goede voeding, ik eet zelf zoveel mogelijk biologisch en zelfs mijn verzorgingsproducten zijn allemaal op natuurlijke basis. Tijdens mijn zwangerschap deed ik ook geen parfum of nagellak op. Mijn kapsel bespoot ik niet met haarlak en verfde ik ook niet. Misschien was ik daar wel een beetje extreem in. Ik was bang dat er toxische stoffen bij mijn dochter zouden komen via mijn bloed. Oh my god… als ik dit teruglees… dan vind ik mezelf wel een beetje een bomenknuffelaar, maar toen vond ik het belangrijk.
Even terug… ik was vastbesloten, omdat ik het beste wilde voor haar. Ook had ik gelezen dat ik door het geven van borstvoeding zelf minder kans had op gezondheidsklachten en ziektes. En ik ben toch degene die voor haar moet zorgen. Dus, moe, gespannen en hormonaal, maar kostte wat het kost, ik zou borstvoeding geven. Het leek wel een alsof borstvoeding een obsessie werd.
Hoe reageerde je omgeving op je pogingen?
Vooral met veel begrip en advies. Alleen zegt iedereen iets anders (tepelhoedjes, andere houdingen, toch af en toe een flesje) en dat maakte me ook weer onzeker. Mijn man wist wel dat ik heel graag borstvoeding wilde geven, dus hij dwong me een beetje om een lactatiekundige in te schakelen. Dat vond ik ook wel een ding, want ik voelde me gefaald. Ik was dus niet de oermoeder zoals ik me had voorgesteld.
Hoe is het uiteindelijk toch gelukt?
De lactatiekundige zag hoe gespannen en moe ik was. Ze legde een hand op mijn knie en zei dat ze me bewonderde om mijn doorzettingsvermogen. Ik barstte in tranen uit. Toen de watervallen op waren vroeg ze me haar te laten zien hoe ik Olive voedde. Ze zag meteen wat er fout ging. Ik maakte het Olive te makkelijk, waardoor ze haar mond niet helemaal
open hoefde te doen. Ook maakte ik van mijn tepel niet de bekende ‘hamburger’. Die noemde ik later die dag dus de Mc.Milk! Ik legde Olive te ver over mijn arm waardoor ze niet omhoog hapte, maar meer naar beneden dook om mijn tepel te pakken.
Ze liet me nog wat houdingen zien en toen kon ik het weer proberen. Ook gaf ze het advies om de helft van de voedingen af te kolven en via de fles te geven, zodat m’n tepels iets meer rust kregen. Ze waren zo gehavend! Dit ging niet zo voortvarend, dus besloot ik over te gaan op volledig kolven. Na 5 weken waren mijn tepels helemaal geheeld. Ik was het kolven zat, dus kind moest weer aan de tiet. Dit wilde kind niet. Mijn man had ergens gelezen (destijds dacht ik dat hij me gewoon naakt wilde hebben) dat veel huid op huid contact goed was om het weer op gang te brengen. Ik heb twee dagen met ontbloot bovenlijf gelopen en toen ik zag dat ze mijn tepel zocht ben ik op bed gaan liggen, diep in en uitademen en liggend voeden zodat ik twee handen vrij had. Dit werkte meteen en ik doe eigenlijk bijna nooit een andere houding! Als de situatie erom vraagt voed ik ook gewoon in de Madonna houding, maar het liefst liggend.
Achteraf: is het alle moeite en pijn waard geweest?
Het is alle moeite zeker waard geweest! Het maakt het moederschap voor mij makkelijker. Ik heb altijd drinken bij me en niets geeft haar méér troost als ze tandjes krijgt, ziek is of gewoon verdrietig is. Ik ben ook echt een voorstander van borstvoeding, maar ik doe niet mee aan de veroordeling van ouders die ervoor kiezen hun kind kunstvoeding te geven.
Wat ook wel leuk is: ik heb twee andere kindjes kunnen laten groeien op mijn borstvoeding! Een stel uit België konden hun kindje geen borstvoeding geven omdat 1 van de 2 vrouwen (degene die het kindje had gebaard) een borstoperatie had gehad en voeden niet mogelijk was. Het andere kindje heeft syndroom van Down en kon niet goed drinken na de geboorte waardoor de melkproductie van z’n moeder was gestopt. Zij reed eens in de zoveel weken het hele land door om een ingevroren melkvoorraad op te halen voor haar zoon. Ook zo’n vastberadenheid! Wat is dat toch met borstvoeding?
En nu mijn meisje 14 maanden oud is, geef ik met heel veel plezier en trots en zonder enkel probleem nog steeds borstvoeding. Het was even doorbijten, maar ik ben erg blij dat ik heb volgehouden. Al zou mening moeder me voor gek verklaren.
Foto door Veronika G Photography via Instagram
Wauw, wat goed en wat een doorzettingsvermogen. Mooi om te lezen!
Jaaaa ik herken me enorm in dit verhaal…. Ik had nooit gedacht dat ik kost wat kost borstvoeding zou geven maar door niet weten hoe en daardoor een slechte houding heb ik nu nog littekens van de immense tepelkloven… niets romantiek maar héél veel pijn, chronische mastitis, en véél tranen later heb ik mijn zoon tot 2,5 jaar gevoed en nu mijn tweede zoontje tot 2 jaar (en we gaan nog even door denk ik).
Tot dat ik een lactatie-deskundige van La Leche League inschakelde heb ik echt gesukkeld. Maar opgeven stond gelijk niet in mijn woordenboek op die moment.
Sterke mama met een sterk doorzettingsvermogen!!
Zo lang al voeden, wat fijn Justine! En inderdaad, hulp vragen is altijd goed… want het hoort geen pijn te doen!
Wauw! Super herkenbaar. Ook veel opstartproblemen en ellende gehad, maar na hulp van een lactatiekundige ging het bergopwaarts! En inderdaad: het hoort geen pijn te doen (maar dat kon ik me een tijdje helemaal niet voorstellen). Voed mijn zoon van 2,5 nu nog steeds. Ken overigens niet veel vrouwen die dat ook doen (lees:geen 😉 ) dus leuk en mooi om weer eens te lezen dat meer vrouwen langer doorgaan met voeden!