Dit blog las ik op Scarymommy.com en is geschreven door Melissa L. Fenton. Ik voelde me aangesproken en volgens mij vangt ze een heel belangrijk aspect van het moederschap… Hier haar verhaal.

Melissa:

Mijn moeder is jarig en ik wil haar verjaardag vieren met een persoonlijke ‘throw back’ foto van haar op Facebook. Ik weet precies hoe de foto eruit moet zien, namelijk zoals ik me haar herinner als kind, zo ongeveer in de jaren ’70. Het voelt alsof ik haar een miljoen keer zo gezien heb, zo scherp staat het beeld op mijn netvlies. Mijn moeder, in onze achtertuin, relaxend in de zon.

Onder ons bed bewaar ik oude fotoalbums en meteen op de eerste pagina stond de foto.

Er waren veel foto’s om uit te kiezen. Ze zag er op elke foto mooi uit. Ontspannen, zorgeloos en zonder angst. Waar wij, de kinderen waren? Ehm, ik denk dat we op straat speelden ergens. Zonder toezicht ja. Haar generatie wilde nog niet elke seconde in de dag van de kids structureren, en had nog geen schuldgevoel. Geen wonder dat ze er zo rustig bij zat.

Happy birthday mom! Typte ik bij de foto en ik grapte erbij dat hoe smoking hot ze erbij lag. En dat ik hoopte dat mijn zoons (Melissa heeft er vier) ook ooit zo’n foto van mij zouden vinden.

Plakboeken vol foto’s van de kids

Ik gluurde over mijn schouder naar de 12 plakboeken, die hoog opgestapeld in de kast in onze woonkamer liggen. Vol met jaren en jaren van herinneringen en mijlpalen. Eerste stapjes, eerste verjaardagen, eerste keer naar de kapper en voor het eerst naar de basisschool. Pagina’s vol met jongetjes die jongensdingen doen: met hun vader stoeien, cupcakes naar binnen proppen en zelfs dichtgenaaid worden op de Eerste Hulp. En al die foto’s hebben één ding gemeen: ik sta er niet op. Ik bedacht me dat ik tenminste 7 albums zou moeten doorspitten om een foto tegen te komen waar ik zelf op zou staan. En wat zou er op die foto staan? Ik, in een ziekenhuisbed, met een pasgeboren baby in mijn armen.

Wat is er die jaren daarna gebeurd, met die moeder? Dat de baby groeide, jazeker. Daar hebben we bewijs van… maar hoe is die moeder ontwikkeld?

Als moeder werd ik de familie archivaris, dag na dag, jaar na jaar. Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik de jaren van mijn familieleden vastlegde… maar geen enkele van mezelf.

Hardloopselfies

Natuurlijk heb ik ook wel selfies gemaakt. Maar eerlijk, de meeste zijn gemaakt nadat ik een rondje had gerend (al zwetend), in de hoop anderen te inspireren ook een stuk te gaan lopen. Als je mijn Instagram-feed bekijkt zie je vooral veel food-foto’s (met 5 mannen in huis is er altijd wel iets te koken), mooie natuur en tal van events. Waar ik wel was, maar geen bewijs van heb omdat ik zelf niet op de foto sta. Er zijn foto’s van zonsondergangen, wolken en dieren. Ook genoeg plaatjes van mijn zoons: tijdens hun sport, feestjes en van hen en hun vader. Je vindt op mijn profiel zelf wildvreemden, die zich zo opvallend gedroegen dat ik er wel een foto van moest maken.

Wat je niet ziet op mijn Instagram of in al die plakalbums, of zelfs maar op een memorycard ergens in de keukenla, dat zijn foto’s van de vrouw die ook moeder is.

De laatste foto waarop ik zorgeloos sta, zonder een gezicht van: “Nou hup, neem die foto” is een foto van mij op het strand, op mijn huwelijksreis. Toen hoefde ik nog geen foto’s te maken van schattige zandkastelen, of een koddig kind dat wegrende voor een golf. Op die foto staat gewoon de vrouw, voordat ze moeder werd. En die foto is van 18 jaar geleden…

Kindertijd achter de schermen

Mijn zoons kindertijd heb ik doorgebracht achter de schermen. In keukens, in ons washok, in schoollokalen en zwembaden. In de file voor de parkeergarage, supermarkten en wachtkamer. Ik heb ze doorgebracht zoals elke moeder: plannend, kokend, wassend, stressend, rijdend en organiserend. En ik deed mijn best een kindertijd te creëren voor mijn zoons waarin het mogelijk was om fantastische foto’s te maken, van hen. Niet van mezelf.

Nu mijn zoons ouder worden, komt er misschien een dag dat ze een foto zoeken van hun moeder, van de vrouw die hun moeder was. Waar vinden ze die?

Nu mijn eigen moeder vandaag jarig is, mij al 42 jaar ‘bemoederend’, ben ik verbaasd over de lessen die ik van haar kan leren. Toen ik de foto van haar inscande, van haar als jonge moeder, gewoon relaxend in de zon op een voorjaarsdag… niet achter de schermen van mijn kindertijd, maar op de voorgrond, realiseer ik me dat ze me een groot cadeau geeft. En het cadeau is niet alleen deze fantastische foto. Het is de boodschap dat ik MIJZELF mag laten zien in mijn leven. Een punt mag markeren waarop ik mezelf mag afbeelden.

Ik vroeg vandaag mijn zoon van 11 om de foto te maken.

“Van jou alleen?” vroeg hij.

“Ja, van mij alleen. Gewoon hier op de veranda, omdat ik hier altijd veel zit en dat op een dag alleen een herinnering is.”

“Waarom?” vroeg hij.

“Omdat je over 30 jaar je misschien naar deze foto zoekt en ik wil dat je hem dan kunt vinden” antwoordde ik.

Mede-moeders: nu is het jullie beurt. Stap in de foto van je leven, aan de voorkant. Frontaal en op de voorgrond. Voor je kinderen.

Deze blog heb ik vrij vertaald naar aanleiding van deze blog van Melissa. Alle credits voor haar!