Juwelenontwerpster Justine verhuisde 10 jaar geleden voor de liefde naar Mexico. Inmiddels heeft ze twee zoontjes gekregen en is ze verliefd op het land, er is voor haar geen betere plek om haar kinderen te laten opgroeien. Toch maakt ze zich ook wel eens zorgen over de groeiende onveiligheid in Mexico. Lees het interview met deze creatieve en mooie mama!

Ik ben Justine, juweelontwerpster & online ondernemer, mama van 2 kleine grote jongens, Belgische door geboorte, wereldburger ever after, wonende in Mexico, language hopper: Spaans met mijn man, Nederlands met mijn kinderen en Engels met mijn klanten.

Hoe ben je in Mexico terecht gekomen?

Vanaf mijn 14de wist ik al dat ik een tijdje in het buitenland wou wonen maar op die leeftijd kon dat natuurlijk nog niet. Op mijn 18de kon ik eindelijk aan het avontuur beginnen en ik heb toen een uitwisseling gedaan. Ik ben 1 jaar in een klein dorp in het Zuiden van Mexico gaan wonen met het uitwisselingsproject AFS. Ik was door het programma verplicht om mijn laatste jaar humanoria te herhalen. Na dat boeiende jaar ben ik naar België terug gegaan om Juweelontwerp te studeren. Ik spaarde elk jaar al mijn geld op om in de zomer op vakantie te gaan naar Mexico. Na mijn master in Juweelkunst aan het Antwerpse KDG en La Escola Massana in Barcelona, besloot ik om een sabbatical te nemen en van Mexico naar Brazilië te reizen en zo verschillende landen te doorkruisen. Het plan was van 1 maand in Mexico te blijven en dan door te reizen maar die ene maand werden er al gauw 5. Ik heb toen ook mijn huidige man ontmoet. Ik heb nog wel in Latijns Amerika gereisd, maar dus met minder tijd. Toen ik terug in België was moest ik beslissen: terug naar Mexico en bij mijn toenmalige vriend (nu man) gaan wonen of in België blijven en een ‘normale’ job gaan zoeken. De keuze was redelijk snel gemaakt. Ik beloofde mezelf dat ik in Mexico zou blijven totdat ik het ‘saai’ zou vinden. Dat is nu 10 jaar geleden en ik vind het nog steeds niet saai, integendeel. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van die keuze.

Wanneer besloot je voor de liefde in Mexico te blijven? 

Ik was 23 jaar op het moment en die beslissing was eigenlijk heel natuurlijk en spontaan. Ik had niet het gevoel dat ik een groot avontuur tegemoet ging maar eerder een gevoel dat dit gewoon de volgende stap was. Het voelde allemaal heel logisch en natuurlijk aan. Ik had ook niet het gevoel dat ik er iets voor moest opgeven. Ik had niet echt zin om deel uit te maken van het Belgische juweelwereldje en ik ben vertrokken zonder een concreet plan maar met een zeer sterk intuïtief gevoel dat dit mijn weg was.

Je werd zwanger van je eerste zoon: hoe is de zorg rondom zwangere vrouwen in Mexico?

Ik was tijdelijk in België toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. Ik heb toen gebeld met het ‘onverwachte’ nieuws naar mijn vriend die toen ergens op een hoek in Mexico, tacos aan het eten was. De vraag was toen: komt mijn vriend naar België of ga ik nu ‘officieel’ in Mexico gaan wonen. Het werd het tweede. Ik was toen al 5 jaar samen met mijn vriend en we hadden een heel leven opgebouwd in Oaxaca. Ik had geen zin in veel veranderingen voor de baby.

De zorg rondom zwangere vrouwen in Mexico is eigenlijk héél slecht. Dat zijn van die dingen waar je niet bij stil staat tot dat je zelf zwanger bent. Zowel in de privé-ziekenhuizen als de overheids-instellingen is er een heel hoog percentage keizersnedes (een van de hoogste in de wereld) en een paar maanden geleden stond het nieuws vol van een vrouw die buiten een ziekenhuis is bevallen omdat ze niet op tijd een bed kreeg toegewezen en weg was gestuurd omdat ze nog niet genoeg ontsluiting zou hebben. Dat gebeurd regelmatig in deze streken. In de overheidsinstellingen mogen de vaders bijvoorbeeld niet bij de bevalling aanwezig zijn, losstaand van het feit of het nu een keizersnee of een gewone bevalling is.

---

 

Lees ook:

---

 

Natuurlijk wist ik dit allemaal niet vóór ik zwanger was. Sowieso was ik vastberaden om te bevallen op mijn eigen manier, met de mensen die ik zelf wou, gebaseerd op mijn intuïtie. Ik had gelezen over de ‘zachte’ bevalling. Het principe van de ‘zachte bevalling’ gaat erover dat alle externe factoren zoals licht, geluid en interventies zo ‘zacht’ mogelijk moeten zijn, zodat de baby zo weinig mogelijk stress beleefd tijdens de geboorte. Ik was vastberaden dat ik zo wou bevallen en ik zocht dus de juiste mensen om mij te begeleiden daarbij. Ik kwam al snel terecht bij een paar vroedvrouwen die je thuis begeleiden tijdens de bevalling en de keuzes van de vrouw respecteren. Ik ben niet echt op de hoogte van hoe het in Nederland verloopt maar in mijn geval wilde dat zeggen:

– Vrijheid van beweging. Ik hoefde niet liggend bevallen maar kon de signalen van mijn lichaam en mijn baby volgen en kon dus zelf kiezen of ik staand, zittend, hurkend, etc wou bevallen. Mijn eerste zoon is op de ‘bevallingstoel’ geboren en mijn 2de zoon is hurkend geboren.
– Ik mocht kiezen wie er aanwezig waren. Mijn man, mijn zoon (bij de 2de bevalling), mijn mama, een fotografe (bij de 2de bevalling) en telkens 3 vroedvrouwen.
– Ik kon vrij kiezen waar ik wou bevallen: thuis, in een ziekenhuis of in een ‘bevallingshuis’.
– Ik heb telkens gekozen om niet ‘geknipt’ te worden.
– Ik heb gekozen om geen pijnstillers te krijgen en om elke (eventuele) interventie te bespreken.
– Ik mocht eten en drinken wat ik wou. Hier in de overheidsziekenhuizen mogen vrouwen dikwijls niet eens water drinken.
– Ik was op de plek waar ik me het veiligste voelde: mijn eigen slaapkamer.

Zo’n thuisbevalling in Mexico is wel heel goed voorbereid. Een professioneel team stond klaar voor mij en mijn baby en de gynaecoloog werd op de hoogte gebracht toen de bevalling begon. De vroedvrouwen komen met al hun materiaal, zuurstof-flessen inclusief naar je huis en blijven tot 6 uur na de bevalling bij jou. Er was ook een heel duidelijk ‘plan B’ in geval van complicaties, ondertekend door alle partijen. Ook hadden we een ziekenhuis uitgekozen in geval van complicaties.

Hoe gingen je bevallingen?

Beide bevallingen waren héél speciaal (dat zal elke mama zeggen). Beide waren thuis, zonder verdoving en redelijk vlot.

Mijn eerste bevalling was in onze toenmalige, miniscule slaapkamer met mijn man, mijn mama en 3 vroedvrouwen erbij. Ik weet niet meer hoe we allemaal in die kamer hebben gepast. De pijn was verschrikkelijk en net op het moment dat ik het gevoel had dat ik niet meer kon, was hij daar. Binnen 8 uur had ik een wolk van een baby in mijn armen en was ik al mijn geschreeuw en de pijn vergeten. Ik was onder de indruk van mijn eigen kracht en mijn eigen kunnen. Negen maanden een baby dragen én leven geven aan een mini-mensje is toch een magisch moment. Ik was 10 dagen overtijd en het leek erop dat mijn zoontje op de regen had gewacht om te komen. Het heeft toen 24 uur lang geregend, we lachen er nu nog om: dat hij Belgisch weer nodig had om de buik eindelijk te willen verlaten.

Mijn tweede bevalling heeft maar 3 uur geduurd en toen was er nog meer volk aanwezig: mijn man, mijn zoon, mijn mama, 3 vroedvrouwen & een fotografe. En de poes had zich onder het bed verstopt, dus die was er ook! Het is zeker niet de norm om in Mexico thuis te bevallen en laat staan dat je andere kind erbij is. Mijn oudste was toen bijna 3 jaar en hij liep te zingen en te dansen tijdens mijn weeën. Het was hilarisch. Hij zong de grappigste liedjes en ik heb héél veel moeten lachen tijdens die bevalling. De sfeer was helemaal anders dan tijdens de eerste bevalling. De eerste keer wou ik complete stilte omdat alles gewoon té veel pijn deed en lastig was maar bij de tweede was de sfeer ontspannen en verliep alles veel sneller. Alles was zo vlot en relatief gemakkelijk verlopen dat ik niet het gevoel had dat ik bevallen was. De vroedvrouwen waren daardoor heel streng: ik mocht het bed niet verlaten ook al voelde ik me super. Ik ben heel blij dat ze me toen verplicht hebben om te blijven liggen.

Hoe ziet het leven met je kinderen en je man eruit in Oaxaca?

Mijn leven in Oaxaca met 2 kleine kindjes én een eigen zaak is hectisch maar nooit saai. Ondertussen zijn mijn zoontjes 4 jaar en 1,5 jaar oud en ik denk dat die leeftijd overal ter wereld druk is voor de ouders. Samen met mijn man heb ik een eigen zaak. Ik ontwerp en exporteer mijn eigen juwelen. Momenteel gebruiken we typische filigraantechnieken uit Oaxaca om onze hedendaagse ontwerpen uit te werken. Gelukkig maken we niet alles zelf meer zoals in het begin maar kunnen we nu samenwerken met getalenteerde Mexicanen voor een deel van de productie.

Wij verkopen onze juwelen voornamelijk online op mij website JustineJustine. Daarnaast leer ik andere Spaans sprekenden hoe je een webshop op kan starten (www.studiovirtualarte.com) én mijn man is ook nog fulltime drummer en hij is dus veel weg om te gaan spelen met de band of om te repeteren.

Wij hebben er ook bewust voor gekozen om onze kinderen op te vangen via een alternatief opvangproject. Dat wil zeggen dat ze halve dagen naar de opvang gaan en alle namiddagen thuis zijn. Wij werken dus in de voormiddag en ’s avonds als ze in hun bedje liggen. Dit is enerzijds een heel vermoeiend ritme maar anderzijds missen we weinig van hun klein-zijn.

We hebben dus weinig of geen vrije tijd maar we hebben ook niet het gevoel dat ons ‘werk’ écht ‘werk’ is. Hier in Oaxaca is het bijna altijd zonnig, de mensen zijn heel vriendelijk, het ritme is trager dan in België en de mentaliteit flexibel. Die combinatie is fantastisch en de stad is visueel en cultureel gewoonweg prachtig. Er is altijd wel iets muzikaals, cultureels of theatraals te doen. Wij wonen in het centrum en we genieten ervan om door het centrum te wandelen in de namiddag als de zon aan het zakken is en de grootste hitte voorbij is.

---

Lees ook: Fotoserie van intieme thuisbevallingen

---

Hoe is het voor jou dat je zoontjes in Mexico opgroeien? Heb je ooit overwogen om met het hele gezin naar België te komen wonen?

Voor mijn zoontjes is het fantastisch. Doordat de zon altijd schijnt zijn ze veel buiten. Ze worden tweetalig en mulit-cultureel opgevoed en ik probeer hun zoveel mogelijk met hun Belgische cultuur in aanraking te brengen. We gaan regelmatig naar België en we proberen dan toch langer dan een maand te blijven. Maar Mexico is een fantastisch kindvriendelijk land. Er is altijd wel iets te doen voor kinderen op de stadspleinen en in de parken, de cultuur is zeer rijk en wordt er van kleins af aan mee gegeven. Ze leren al dansen voor ze kunnen stappen. Mexicanen zijn bovendien super gastvrij, vriendelijk, warm & betrouwbaar en ik kan me geen aangenamere plek inbeelden om op te groeien. We wonen in een vallei waar het meestal warm is maar met een half uurtje sta je in de bergen en daar is het juist koud. De natuur is prachtig en elke streek heeft zijn eigen kenmerken, tradities, klederdracht & taal. De enigste reden dat we hier zouden weg gaan is de groeiende onveiligheid in het land. Soms overwegen we om naar België te gaan maar altijd met het idee dat het tijdelijk zou zijn. Hier in Oaxaca is alles rustig en veilig maar in het noorden en westen van het land hoor je toch veel horror-verhalen. Gelukkig is dat hier heel ver vandaan.

---

>> Benieuwd naar wat Justine maakt? Bekijk het hier!

>> De foto’s van de bevalling van Justine zijn gemaakt door Romina Hierro. De foto van haar in haar atelier met de jongens is gemaakt door Nikhol Esteras.

>> Volg je Fitte vrouwen, lifestyleblog voor mama’s, al op Facebook? Doen! Zo lees je vaker over bijzondere mama’s. Liken doe je hier!

>> Je reactie op deze bijzondere en creatieve mama kan je hieronder kwijt!