“Heel lang ben ik single gebleven, ik was niet bezig met een serieuze relatie. Ik heb lang in de verkeerde vijver gevist (achteraf makkelijk praten) en heb ook nog even gedate via internet. Toen ik Jaap tegenkwam, was ik al 35. Niet te laat, maar ook niet vroeg. Het blijft nog even een vraagteken. Ik heb niet dat tikkende klokje – nooit gehad. Baby’s lijken me eerlijk gezegd ook niet zo’n aanwinst – 24 uur per dag dan, hè”

 Jij besloot op een gegeven moment dat je kinderen iets te bieden zou hebben en bent je gaan verdiepen in pleegzorg. Hoe is dat gegaan?

“Zelf ben ik op 33-jarige leeftijd wees geworden. Dat heeft bijzonder veel invloed gehad op mijn leven tot nu toe. Het bracht me ook tot het inzicht dat ik de volgende in de rij was om het loodje te leggen. Dat klinkt nogal extreem op die leeftijd, maar ik voelde me echt behoorlijk losgesneden van mijn roots. Ik realiseerde me ook dat ik echt een hele fijne jeugd heb gehad, met ouders die me alles hebben geleerd wat ik weet en die er voor me waren, altijd achter me stonden. Meer dan ooit bedacht ik me dat ik dat ook zou kunnen, belangrijke waarden doorgeven, een veilig gevoel geven. Ik heb dat te bieden voor iemand. Het liefst iemand die het nodig heeft. Iemand die het nu niet krijgt. Toen sprak ik een vriendin die zich erg had verdiept in pleegzorg. Dat triggerde wel een flinke bel. Ik heb toen een jaar ingeschreven gestaan als pleegmoeder. Helaas was er maar weinig uitzicht op een plaatsing omdat ik alleen was en in een regio woon waar plaatsing minder voorkomt. Het kan dus wel als je alleenstaand bent, maar het is ook nogal afhankelijk van andere omstandigheden.”

En toen ging je daten met iemand die kids heeft! Hoe was dat?

“Hij vertelde me het meteen op de eerste avond dat we elkaar ontmoetten. Hij vond me heel erg leuk en bedacht zich: ‘Ik wil nu weten of ze het een probleem vindt.’ Hij had al eerder meegemaakt dat vrouwen daar toch wel op afknapten. Ik weet nog dat hij zei: ‘Ik heb, eh….. trouwens twee kinderen.’ En ik zei alleen maar heel droog: ‘Eh, okay.’ Enthousiast is een groot woord, maar ik was wel realistisch genoeg om te weten en te accepteren dat mensen van onze leeftijd vaak wel kinderen hebben. Toen ik hem wat vaker had gezien, werd ik wel nieuwsgierig. Jaap is een echte vader voor zijn kinderen, ze zijn de halve week bij hem. Hij doet echt heel veel voor en met ze. De eerste keer dat ik hen ontmoette, was ik ‘gewoon’ iemand die kwam eten. Ik vond het heel spannend, was me erg bewust van hun kwetsbaarheid. Het was meteen heel erg leuk. Maar zij waren natuurlijk niet gek en hadden wel iets door.”

“Ben ik nu stiefmoeder…? Wij vinden dat alle vier een rotwoord. De meiden vinden het een gemeen woord (hoera, voor sprookjes) en ik eigenlijk ook. Af en toe breng ik hen naar school of haal ik ze op van de BSO en dan vragen andere kinderen weleens: ‘Wie ben jij?’ aan mij, of ‘Wie is dat?’ aan de meiden. Wij kijken elkaar dan aan en ik knipoog even. Ik zeg dan altijd: ‘Ik ben Dorien, de vriendin van de papa van.’ En dan knipoog ik nog een keer. De jongste moet dan altijd wel breed glimlachen. Toen we op vakantie waren, zei ze ineens: ‘Sommige kinderen vragen of jij mijn mama bent. Ik weet dan niet wat ik moet zeggen.’ Toen zei ik: ‘Dan zeg je gewoon dat ik de vriendin van jouw papa ben.’ ‘En van mij’, zei ze toen. Dat zijn wel bijzondere momenten.
Ik ben wel een opvoeder voor hen. Eén van de opvoeders in hun leven. Zo zie ik het. Er is misschien wel meer balans in Jaaps gezin gekomen met mij erbij. Ze pikken het ook van me als ik een keer boos moet worden en ze laten zich door mij troosten en ze vertrouwen me helemaal. Maar ik ben niet hun moeder. Je moeder is gewoon superbelangrijk, dat benadrukken we ook vaak.”

Hoe ziet je leven er nu uit met z’n vieren?

“Ik weet natuurlijk niet echt hoe het is als je kinderen hebt, maar als je niet beter zou weten, zou je ons wel als een doorsnee gezin zien. Behalve dat ze iedere woensdagavond weer naar hun moeder gaan en dan pas op zaterdag of zondag weer naar Jaap komen. Wij hebben ons leven daar helemaal op ingericht. De kinderloze dingen op de kinderloze dagen en voldoende rust en gezelligheid met hen op de kinderdagen.
Ik heb het geluk dat het onwijs goed klikt met die meiden (nu 7 en 9) en dat ze me echt omarmen. In het begin vroegen ze altijd aan Jaap: ‘Wanneer komt Dorien weer?’ Als Jaap soms uit zichzelf tegen hen zei: ‘Dorien komt vanavond en blijft slapen’, gingen ze juichen. Echt. In het begin geloofde ik dat niet. Andersom hadden ze mijn hart eigenlijk ook wel meteen veroverd. Het zijn twee schatten van meiden. Ik mag wel zeggen dat ik dol op ze ben en dat ik echt van ze ben gaan houden.”

Hoe is het om die meiden over de vloer te hebben?

“Kijk, ik had niet zoveel verwachtingen. Jarenlang heb ik alleen in mijn huis gewoond, maar ik ben (op enkele tics mijnerzijds na) vrij naadloos aangesloten op hun gezin en hun leven – en zij op dat van mij. Achteraf had het ook anders kunnen lopen. Ik bedoel, je staat wel te douchen terwijl een kleuter van vijf ineens de deur open doet. Maar het is allemaal goed gegaan.
We vormen een goed team, Jaap en ik. We vullen elkaar aan, maar zitten ook op één lijn. Ik denk dat een soort van gezamenlijk wereldbeeld nogal belangrijk is. Beslissingen die je neemt en dingen die je zegt. Het is op zijn minst handig dat je samen die ene lijn aanhoudt. Deze twee dametjes hebben al twee gezinnen waarin ze zich thuis moeten voelen, dan kunnen wij het niet moeilijker voor ze maken door het steeds niet eens te zijn. Dat zou natuurlijk niet werken. Ik vind het meestal vooral heel erg leuk, het is een verrijking voor me om hen te kennen, alledrie. Mijn leven ziet er absoluut anders uit. Niet beter, niet slechter. Soms is het wel heel intensief, dat weet je niet van tevoren. Maar dat weten echte moeders ook niet van tevoren. It’s a package deal!”

Verder nog iets wat je uit ervaring wil zeggen? 

“Dat kinderen echt superkwetsbaar en sensitief zijn, maar dat ze ook heel flexibel zijn en zich goed aan kunnen passen. Dat vind ik echt verbazingwekkend indrukwekkend om mee te maken. Persoonlijk vind ik een scheiding best heel heftig. Ondanks dat het allemaal behoorlijk goed gaat met iedereen, blijft het een naar idee dat Jaap, hun moeder en die meiden elkaar allemaal heel vaak níet zien. Dat is niet de gedachte waarmee je kinderen op de wereld zet, geloof ik. Ik vraag me weleens af of mensen zich dat wel genoeg realiseren, in het algemeen. Het vergt van alle betrokkenen veel, op allerlei vlakken. Erg knap als het werkt.”