De tweeling van Temon werd véél te vroeg geboren en is bovendien elf dagen na elkaar geboren. Haar zwangerschap was ‘easypeasy’ tot er met 25 weken een gaatje in het vlies van één van de tweeling ontstond. Toen werd het heftig en waren er grote zorgen. Lees het verhaal van Temon.

Dit is Temon Kooistra. Samen met Niels Kiené kreeg ze tweeling Lola en Roef

Had je een grote kinderwens? Wanneer kwamen jullie erachter dat ’t een tweeling werd en hoe vonden jullie dat?

Mijn kinderwens was enorm, al jaren. Maar ik was nog niet eerder de man tegen gekomen met wie ik kinderen zou willen. Ik wilde altijd graag jong moeder worden. Voor mijn 20e…niet gelukt. Voor mijn 25e… niet gelukt. Voor mijn 30e…. en dat is gelukt! Een paar maanden voor ik 30 werd ben ik bevallen 😉 Bij de eerste echo vroeg de verloskundige ‘Zijn jullie voorbereid op een tweeling?’ Eh, nee. Nou wen er maar aan dan! Het was nogal een verrassing. In onze familie komt het verder niet voor. Daar zaten we dan in de auto terug. De opa’s en oma’s vonden het geweldig nieuws. Maar wij moesten er toch zeker nog een weekje aan wennen.

---

Lees ook: Te gekke docusoap over Nederlandse vierling!

---

Hoe vond je het om zwanger te zijn? 

Mijn zwangerschap was easy de peasy. Ik was in het begin wat moe, maar verder heb ik nooit ergens last van gehad. Het enige waaraan ik merkte dat ik zwanger was, was mijn enorme craving in appels, die ik normaal niet lustte en mijn afkeer voor worstjes. En natuurlijk werd mijn buik langzaam dikker. Omdat ik zwanger was van een tweeling en dus bij het ziekenhuis de controles had, kreeg ik bijna elke twee weken een echo. Dat was heerlijk en ook goed voor mijn bewustwording.

Toen liep het ineens anders: de bevalling begon. Hoe is dat toen gegaan?

Ik was bijna 25 weken zwanger. En ik was ziek. Buikgriep, je kent het wel. Maar ondertussen leek ik ook incontinent te zijn geworden. Dacht ik. Ik was tenslotte niet eerder zwanger en ook niet eerder incontinent, maar ‘men’ zei dat dat wel vaker voorkwam. Maar toch voelde het niet goed. Was dit wel urine? Omdat ik liep bij het ziekenhuis, was de drempel om contact op te nemen met een gynaecoloog hoog. Ik piep niet graag. Maar besloot toch maar te bellen. Een paar uur later was ik in mijn ziekenhuis in Den Bosch (we woonden toen nog in Rotterdam), nog geen uur later werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis in Veldhoven gereden. Een aantal uur later was het verhaal dat het vlies van de eerste baby een gaatje had en dat ik voorlopig in het ziekenhuis zou bivakkeren om alle risico’s uit te sluiten…. en nog wat uren later was ik opeens moeder.

Dus, één van je baby’s werd geboren! 

Klopt, Lola had een gaatje in haar vlies. Waarom of hoe weten ze niet. Het hoeft geen oorzaak te hebben. Roef had zijn eigen vruchtzak en lag nog veilig. Maar als de bevalling eenmaal op gang is wil je lijf graag alles kwijt. Dat werd dus kunstmatig tegengehouden met weeenremmers en andere medicijnen.

Toen had je twee premature kindjes. Waren er grote zorgen?

Hele grote zorgen. Lola kon niet zelf ademen, niet zelf eten, had een kleine hersenbloeding en ze was gewoon nog niet ‘af’. Nog niet uit ontwikkeld. Daarnaast ben je kwetsbaar voor infecties en bacteriële ziektes als je zo klein en kwetsbaar bent, en daarnaast veel te maken hebt met infuusjes prikken en bloed prikken. Ze lag op de speciale NICU. We moesten alles van dag tot dag bekijken en elke dag extra was er eentje. Pas na een aantal weken durfden we (artsen en wij) te zeggen dat ze het wel zouden redden.

Hoe was het voor jou die tijd: je stelt je toch in op minimaal 36/37 weken zwangerschap en bent veel eerder ineens moeder. Hoe voelde jij je?

Ik voelde niet veel. Ik zat in de overlevingsmodus. Lamgeslagen rende ik voort. Een kraamtijd heb ik nooit gehad. Tussen Lola en Roef in (die dus 10 dagen later kwam) moest ik platliggen. Elke eigenwijze stap die ik zette, betaalde zich direct terug in weeen en het risico op een bevalling.
Toen ik zelf weer een beetje op kracht was (ben veel bloed verloren bij de bevalling van Roef) zijn we ‘verhuisd’ naar het naastgelegen Ronald mcDonald huis en bleef ik in overlevingsmodus functioneren. Ik was die tijd ook weinig sociaal of gezellig voor mijn bezoek denk ik. Ik maakte me in het begin nog wel druk. Ik rende wel, maar voelde ik me ook moeder? Tot ik op een gegeven moment alleen was bij de kinderen op de NICU (ieder in hun couveuse) en er door de verpleging in mijn ogen een fout werd gemaakt. Ik heb hemel en aarde bewogen om te zorgen dat het ging op mijn manier. Want dat was de jusite manier voor MIJN kinderen. Toen wist ik… de leeuw is los, ik ben moeder.

Wanneer mochten je zoon&dochter naar huis?

Roef werd al eerder ontslagen uit het ziekenhuis, met ongeveer 38 weken. Lola werd op dat moment overgeplaatst van het ziekenhuis in Veldhoven naar ons eigen ziekenhuis in Den Bosch. Daar heeft ze nog 4 weken gelegen. In juni waren we met zijn allen thuis en half mei was mijn eigenlijke uitgerekende datum. Lola is geboren op 1 februari, Roef op 11 februari.

En dan even een grote sprong: hoe is het nu…? Wat is er leuk aan het moederschap? Wat vind je lastig? Hoe gaat het met je bijzondere tweedelige tweeling?

Mijn tweedelige tweeling is nog steeds bijzonder, maar afgezien van hun aparte geboortedatum zie of merk je niets aan ze! Het zijn twee puberende peuters die de oren van je hoofd kletsen en veel dingen doen die niet mogen. Roef is een echt jochie. En ook heel gevoelig. Lola is een rouwdouwer en heel ondernemend. Eigenlijk precies zo zoals we vanaf dag 1 hadden ingeschat.
Ik dacht altijd dat ik een babymoeder was. Lekker tutten met baby’s die niets kunnen… hele dagen knuffelen. Boy, was I wrong. Ik ben er achter gekomen dat ik het nu veel leuker vind. Ik kijk ze bijna groot! Juist die duidelijke interactie, de zelfstandigheid en alles wat daar bij hoort vind ik geweldig. Nu kan ik grapjes maken met ze en dingen ondernemen.
Ik ben blij hoe wij het thuis ‘verdeeld’ hebben. Ik werk 32 uur, Niels werkt ook 32 uur en de kinderen gaan 3 dagen naar het kinderdagverblijf. Het is druk. Maar zo kan ik lekker mezelf zijn zonder moederen een deel van de week, en de kinderen vinden het op ‘school’ superleuk. Ik geloof dat ze blij zijn als ze dinsdags weer mogen 😉 En ik ook.. 😀

>> Temon is op alle socials te vinden als @Teetjemineetje. En haar man als @salventius.

>> Je reactie op het verhaal van Temon kan je hieronder kwijt!

>> En like Fitte Vrouwen ook even op Facebook!