Zara had HG tijdens de zwangerschap. Dat is zo extreem misselijk zijn tijdens je zwangerschap dat je zelfs water niet binnenhoudt en tientallen keer per dag moet braken. Halverwege de zwangerschap was ze 30 kilo lichter, in plaats van zwaarder en moest ze naar het ziekenhuis voor een sonde. Lees hier haar verhaal.
Zara en haar man wilden supergraag een kindje. Net binnen een jaar stonden ze met een positieve test in handen. Al voor de zwangerschapstest begon het, de extreme misselijkheid.
Wanneer had je door dat wat jij had ‘niet normaal’ was?
Voordat ik niet ongesteld werd, voelde ik me al beroerd. Op de ochtend van de positieve test was ik al drie weken met regelmaat boven de wc aan het hangen. De positieve test was voor mij een bevestiging van een vermoeden waar het door werd veroorzaakt en ik dacht, ‘dit kan alleen maar beter worden, met uiterlijk 12 weken is dit voorbij!’
Omdat ik op een gegeven moment amper meer kon functioneren van de misselijkheid, bijna alle geuren niet kon handelen en maar bleef afvallen vroeg ik om advies bij mensen die al wisten dat ik in verwachting was. Dit was nog voor de 12 weken en daarom waren dit er niet veel, maar steevast kreeg ik te horen: ‘hoort erbij’, ‘gaat wel over,’ ‘ik had het ook aan het begin’. Ergens wist ik wel dat het niet compleet normaal was, maarja, wie gaat er nou voor zwangerschapsmisselijkheid naar de dokter? Na een paar weken ging ik toch. Hier kreeg ik antiwagenziektepilletjes mee, die niets uithaalden. ‘Ach,’ dacht ik toen, ‘nog een paar weken dan is het voorbij.’
Intussen meldde ik mij alvast aan bij een verloskundigenpraktijk. Bij aanmelden via de site werd gevraagd de klachten kort samen te vatten. Vlak na aanmelden werd ik al gebeld, kwam een verloskundige met spoeddienst langs en zij stuurde mij direct naar het ziekenhuis. Zij bevestigde daarmee dat ik mij niet aanstelde en het écht niet normaal was om veertig keer op een dag te moeten braken, zelfs van water. In het ziekenhuis kreeg ik zware medicijnen tegen misselijkheid, daardoor voelde ik me even beter.
Hoe ontwikkelde zich het, wat waren de kenmerken?
Het begon met een licht misselijk gevoel, dat snel veranderde in zware misselijkheid en braken. Vrij plotseling kwamen hierbij ook nog andere kenmerken van Hyperemesis Gravidarum bij: sterke geuren die zwaar vervormd waren, en ook smaakbeleving die totaal niet in de buurt kwam van normaal. Bij mij begon het probleem met eten dat ik een rookworst niet goed vond smaken, dacht dat deze tenminste een jaar overdatum was en mijn man voor gek verklaarde dat hij ‘m gewoon opat.
Nog geen dag later kon ik vrijwel niets meer verdragen aan geuren (zowel van voedsel als van bijvoorbeeld deodorant) en smaken. Alles leek giftig.
Dat is erg vreemd omdat je wéét dat een appel gezond is en hoe het moet smaken, maar dat het eten van zoiets gezonds uitdraait op een sprintje toilet is vrij absurd en ook lastig. Je wil juist gezond eten, helemaal wanneer je weet dat er een kleintje in je buik groeit!
Als je niet goed eten en drinken kunt ga je je er niet beter op voelen, zeker niet wanneer je lichaam ook nog een klein mensje ‘bouwt’. Ik kreeg daardoor ook last van stevige hoofdpijn, draaierigheid en (bijna) flauwvallen.
Veronika G Photography
Wat was je absolute dieptepunt? Hoe ben je daar uitgekomen?
Ik bleef proberen om te eten en drinken, ook al wist ik dat de kans enorm was dat het niet binnen zou blijven. Er zijn fases geweest dat ik alleen roombroodjes kon verdragen. Of alleen sinaasappelsap. Zelfs spinazie met pasta heb ik een paar weken iedere dag gegeten omdat het, hoe belachelijk vies het voor mij ook smaakte, wél binnen bleef. Te bizar om zelf te snappen, laat staan uit te leggen, dat zulke dingen (eventjes) soort van goed gaan.
Mijn dieptepunt lichamelijk gezien is geweest dat ik op een gegeven moment bijna 30 kilo lichter dan aan het begin van de zwangerschap echt níets meer vinden kon dat binnen bleef. Zelfs water ging niet meer goed.
Ik voelde me toen zó beroerd dat het heel wat voeten in de aarde heeft gehad om mijn man zo ver te krijgen eerst een paar foto’s te maken op een mooie locatie van mijn mooie ronde buik, voordat we de dokter zouden bellen. Uiteindelijk maar goed ook, want na dat telefoontje moest ik direct naar het ziekenhuis komen en werden de baby en ik gecheckt. Ruim een week heb ik in het ziekenhuis aan een infuus gelegen, met sondevoeding ging ik weer naar huis. Tot het einde van de zwangerschap heb ik daarmee rondgelopen. Gelukkig hebben we nog de foto’s van voor de sondevoeding.
Psychisch gezien gaat negen maanden ziek zijn en daardoor enorme zorgen hebben over je ongeboren kindje je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Onbezorgd zwanger zijn was er niet bij. Babykamer inrichten en kleertjes kopen kon ik niet.
Mijn dieptepunt wat dat betreft was toen de sonde voor de zoveelste keer verstopt zat, natuurlijk midden in de nacht, en dit opgelost moest worden met cóla (je verzint het niet, maar dat werd echt aangeraden). Ik heb toen dat eenmaal gelukt was wel even een huilbui gehad omdat ik er compleet doorheen zat. Natuurlijk ben ik ook de rest van de zwangerschap niet altijd super vrolijk geweest, onmogelijk wanneer je zo ziek bent. Mijn man heeft me altijd zo goed gesteund, verzorgd en laten lachen op de moeilijkste momenten… Dankzij hem heeft deze zwangerschap ook zoveel leuke momenten gekend dat het niet alleen om HG draaide. Ook onze baby, waarvan we tijdens de zwangerschap geen idee hadden dat het een jongetje is, sleepte me door de zwangerschap heen.
Met schopjes en hikjes liet hij me weten er te zijn, en dat is een onbeschrijfelijk mooi gevoel.
Hoe krijg je het eigenlijk? Is dat bekend?
Het is niet bekend waardoor Hyperemesis Gravidarum veroorzaakt wordt. Er wordt in de VS uitgebreid onderzoek naar gedaan, op het gebied van overgevoeligheid van hormonen (veel mede HG-ers hebben bijvoorbeeld net als ik al lang voor zwangerschap regelmatig migraine gehad) en bepaalde vitaminetekorten rond de tijd van bevruchting. De kans dat bij een volgende zwangerschap weer HG zich voordoet is ruim 95%.
Veronika G Photography
Wat heeft het voor je betekend om dit te hebben… wat heeft het veroorzaakt in je leven / kraamtijd?
Omdat ik overduidelijk erg misselijk was, al aan het begin van de zwangerschap, en ik daardoor al snel niet meer een goed excuus verzinnen kon, hebben wij het erg vroeg aan veel mensen moeten vertellen. We hebben bij een aantal mensen het nog op een leuke manier kunnen vertellen, maar de meeste mensen kwamen er via via achter. Mijn tante zelfs doordat ze mij in een rolstoel door het ziekenhuis gereden zag worden! Het nieuws zelf aan iedereen kunnen vertellen is iets dat ik heb misgelopen door HG en dit vind ik erg jammer. Ook heb ik tijdens de zwangerschap niet trots kunnen rondlopen met mijn mooie babybuik, dat is iets waar volgens mij elke vrouw met kinderwens wel van dromen kan.
Tijdens de zwangerschap heb ik ontzettend veel moeite gehad met werken. Gelukkig ben ik ZZP-er en kan ik daardoor veel zelf indelen. Wel heb ik werk misgelopen door mijn ziek zijn tijdens de zwangerschap, en dat vind ik erg zonde. Ook heb ik weinig kunnen doen aan de babykamer. Gelukkig hebben we veel hulp gehad en is het eindresultaat alsnog iets om trots op te zijn.
Veel mensen snappen niet wat HG inhoudt, ook na een uitgebreide uitleg niet. Het is ook moeilijk voor te stellen wanneer je er niet middenin zit, hoe het is om (in mijn geval) negen maanden lang enorm misselijk te zijn en geen geuren en smaken te kunnen verdragen. Ik kreeg veel goedbedoelde tips als: ‘eet voor het opstaan een cracker’, ‘heb je al gemberthee geprobeerd?’, ‘CocaCola is een wondermiddel!’. Dat vond ik allemaal prima. Maar sommige mensen reageerden minder aardig op de uitleg, waardoor ik op een gegeven moment maar niet meer ging uitleggen waarom de zwangerschap niet makkelijk was.
Ik hoorde vaak, ‘ik was ook zo ontzettend misselijk maar ik werkte tenminste gewoon nog!’ Ook kreeg ik zelfs de vraag, ‘wil je je kindje wel?’ van iemand die er van overtuigd was dat ik stiekem eigenlijk mijn kindje niet wilde en daardoor zélf het vele braken veroorzaakte.
De eerste weken na de geboorte van ons zoontje hebben we extra kraamzorg gekregen, mede door de HG-zwangerschap. Dit was erg prettig, omdat ik lichamelijk erg zwak was en weinig zelf kon. Aan het begin hebben we daardoor ook geprobeerd weinig bezoek over de vloer te krijgen. De eerste maanden heb ik veel moeite gehad met het temperen van mijn enthousiasme. Ik voelde me ineens stukken beter en wilde de negen maanden ervoor inhalen. Niet meer thuis zitten, maar er op uit: met ons zoontje op visite bij familie en vrienden maar ook met z’n drieën als gezinnetje ergens genieten van het mooie weer. Maar omdat mijn lijf de schok van de HG-zwangerschap nog niet compleet te boven is, was dit niet erg handig. Nu moet ik mijn lijf echt de kans geven om er bovenop te komen, zodat ik over een tijdje nóg meer leuke dingen doen kan.
Ook verder in ons leven zal HG zijn invloed uitoefenen: omdat de kans zo groot is dat bij een volgende zwangerschap ik weer HG zou kunnen hebben, beïnvloedt dat de kans dat ons zoontje ooit een broertje of zusje zal krijgen.
Veronika G Photography
Lees hier meer verhalen en interviews over zwangerschap
Hoe gaat ‘t nu?
Het is nu ongeveer drie maanden na de geboorte van ons zoontje en het gaat nu veel beter dan tijdens de zwangerschap, maar ik ben nog lang niet terug op m’n oude niveau. Qua eten en drinken gaat het beter, maar nog steeds krijg ik niet voldoende voedingsstoffen binnen. Geuren zijn ook stukken beter te verdragen en ik heb al heel lang niet naar het toilet hoeven rennen. Ik geef wel borstvoeding, wonderbaarlijk genoeg gaat dat perfect. Ik wil graag weer gaan werken, zoals voor de zwangerschap ook het plan al was, naast mijn werkzaamheden als ZZP-er en het moeder zijn.
Het zal in ieder geval negen maanden duren voor mijn lijf qua hormoonhuishouding weer op orde is, zoals bij iedere vrouw na een zwangerschap. In mijn geval ondervind ik alleen wat meer problemen tijdens het afbouwen van die hormonen.
Hoe lang het zal duren voor ik compleet klachtenvrij ben weet ik niet. Niet alleen spieren en conditie moeten weer opnieuw worden opgebouwd, ook voorraden vitamines en mineralen moeten worden aangevuld.
Ik kijk terug op een zware zwangerschap, waarin de mooie momenten extra mooi waren door de tegenstelling met de nare momenten. Heel cliché is het ‘t achteraf allemaal waard geweest. Ons zoontje is de liefste, mooiste en grappigste en we houden allebei zo ontzettend veel van hem! We genieten van het met z’n drieën zijn en kijken erg uit naar onze eerste vakantie als kersvers gezinnetje.
Meer van dit soort eerlijke verhalen lezen? Steun dit blog en like Fitte vrouwen op Facebook of Instagram!
Foto door Veronika G Photography via Instagram
Comments