De peuter heeft liefde voor alles met wielen, maar in het bijzonder voor de scootmobiel. Dat levert soms grappige, vertederende en… ongemakkelijke momenten op.

Als je van wielen houdt, is een scootmobiel goedbekeken het summum. Vier wielen. Een open dak. Wendbaar. Je mag er overal mee komen. En je bent gehandicapt, ziek of oud als je er eentje moet, maar dat ziet de peuter niet. Een scootmobiel kan racen en wie hem rijdt is een baas.

Voor hem is het allemaal even prachtig. Normaal kijkt hij zijn ogen uit op straat: auto! bus! scooter! motor! vrachtwagen! maar deze glimmende four-wheel rijdt IN DE SUPERMARKT. Wow.

Daar lopen we dus, in de supermarkt. Ik zoek een goeie avocado uit en de peuter loopt een stukje verder. Tot ik hem hoor, enthousiast. “MAMA! Pépé!!! MAMA MAMA!”

Pépé is motor en scooter, in zijn taal. Ik haast mij richting het vlees, waar zijn dwingende stemmetje nog steeds schalt: “PÉPÉ!”

Daar staat hij, verheugd mij te zien. Moest dat nou zo lang duren, mama? Hij staat dwars op het pad, de weg versperrend van een scootmobiel. Voor het geval ik het nog niet had begrepen zegt hij nogmaals, met zijn vingertje wijzend naar het apparaat: “Pépé!”. In het mandje voorop ligt een varkenssnitzel. Ik kijk de vrouw aan, ze tilt haar hand een stukje op van het stuur, dat gaat moeizaam en ze maakt een gebaar richting de peuter. Ze praat met zware tong: “Mooi is ‘ie he”. Mijn zoon zegt tevreden: “wow”. Ik voel schaamte over mij komen en wil dat niet, ik wil dit normaal vinden en normaal doen. Ik ben mij bewust van de gezonde benen die mij dragen.

“Ga maar aan de kant schat” zeg ik. De vrouw rijdt ervandoor. De banden piepen op de supermarktvloer. “Pépé” zegt de peuter tevreden. Mijn lieve, ondernemende, ongeremde en niet-oordelende peuter die doet wat zijn hart hem ingeeft.