Elsa is moeder van een koningskoppel. Ze woont bewust in een multiculturele wijk waar ze zich inzet voor de buurt, samen met haar man. Haar leven is totaal veranderd sinds ze gestopt is met werken en thuis voor haar kinderen zorgt. Oh, en ze is één van de vrouwen die zwanger zijn helemaal fantastisch vindt.

Elsa Eikema, 29 jaar / Dochter Febe – 2 jaar, zoon Mateo – 5 maanden / Getrouwd met Mark / blog-in-wording: elsaeikema.wordpress.com

Wat voor soort moeder ben jij? Waar sta je voor?

Bij deze vraag ben ik heel lang blijven steken; ik kwam er niet uit! Misschien zegt dat genoeg over het soort moeder dat ik ben; zoekende. Of; dynamisch, veelzijdig, maak er maar wat moois van. Ik merk dat het moederschap me enorm uitdaagt om mijn karakter te laten vormen. Dat is verrijkend, maar ook confronterend. Een kenmerk van mijn moederschap is dat ik het heel bewust wil meemaken. Ik heb op dit moment geen werk, de ‘allerkleinste’ jaren van de kinderen wil ik in de buurt zijn en hun snelle opgroeien voor mijn ogen zien gebeuren. Een gevaar is dat ik het te serieus neem, het te graag goed wil doen en er daarom teveel bovenop zit.

Als moeder neem ik mijn kinderen serieus, gevoelsmatig zijn we totaal gelijkwaardig, ook al zijn zij een stuk kleiner. Dat zij toevallig dertig jaar later op de wereld zijn gezet dan ik, hoeft voor mij geen reden te zijn om hoog van de toren te blazen ten opzichte van hen. Als ze me vragen stellen, zal ik dan ook de tijd nemen ze te beantwoorden en ze niet met een smoesje of verzonnen verhaal afwimpelen. Dat geldt ook als het om moeilijke dingen gaat; ik ben niet een moeder die haar kinderen in een veilige ideale bubbel wil laten opgroeien, ze mogen van jongs af aan weten dat er dingen in deze wereld moeilijk zijn of niet kloppen. Gelukkig heb ik een levensovertuiging die een hoopvol perspectief biedt; dus tegelijk mogen ze voor hun neus zien gebeuren hoe lelijke dingen heel mooi kunnen worden; met een stuk toewijding, geduld en een hele hoop liefde!

Hoe waren je zwangerschappen?

Beide waren een feest. Ik voel me helemaal vrouw als ik zwanger ben. Ik bloei er van op. Normaal zit ik heel erg ‘in mijn hoofd’, en tijdens zwangerschappen merkte ik dat ik als mens meer in balans was omdat ik mijn lijf leerde voelen en ook meer waarderen. Gelukkig zijn er andere manieren om te leren meer in balans te leven. Zo ga ik af en toe naar een haptonoom, die mij leert meer in m’n lijf te zitten. Dit behoedt mij ervoor zeven kinderen te willen, alleen omdat zwangerschappen zo geweldig voor me zijn 😉

Hoe heb jij je dochter en zoon op de wereld gezet?

Beide zijn via ‘de natuurlijke weg’ gegaan. De eerste bevalling duurde twaalf uur, vrij gemiddeld, en ging heel geleidelijk. Daarom had ik de kans om in ‘de flow’ te komen. Op het moment dat de weeën het heftigst waren, was ik tussen de weeën door ook volledig in trance door de pijnstilling die mijn lichaam zelf afgaf. Ik zat behoorlijk in mijn cocon daardoor, Mark mocht ‘alleen’ mijn hand vasthouden, verder moest iedereen z’n mond houden. Febe kwam theatraal ter wereld, met haar beide handjes om de navelstreng geklemd – ze hebben ze er echt af moeten pellen.

Mateo is met acht uur weeën en acht minuten persen in een tsunami van vruchtwater ter wereld gekomen in het Geboortehuis. Terwijl de kraamhulp de dweil zocht werd hij op mijn buik gelegd. Deze bevalling was ik veel actiever, zat in bad, ging onder de douche, probeerde allerlei houdingen uit, en er was ook veel meer sprake van teamwork met Mark. Ik was minder in trance, maar had wel weer meer afleiding. Twee hele verschillende, maar goede bevallingen.

Kwam je weer op gewicht na de zwangerschap? Hoe deed je dat?

Ik ben weinig bezig met gewicht, heb tijdens mijn zwangerschappen en erna nauwelijks op de weegschaal gestaan. Ik vind het belangrijk om me fit te voelen, maar gewicht is daar ‘slechts’ één onderdeel van. In mijn geval een niet heel belangrijke. Nu moet ik zeggen dat we na mijn eerste zwangerschap en eenmaal ontzwangerd al vrij snel weer open stonden voor een tweede kindje, dus vond ik het zonde om me compleet te storten op mijn gewicht als er wellicht weer zo’n ingrijpend event stond te gebeuren. Ik kan me voorstellen dat als ik een beetje ontzwangerd raak van de tweede, ik iets fanatieker daarin word. Ik heb een jurk in de kast, die ik nu nog niet pas, maar graag weer aan wil. Dat is een beetje mijn ijkpunt!

Hoe houd jij je relatie goed en leuk?

In ons leven zijn er meerdere kapers op de kust als het gaat om tijd- en aandachtrovende dingen. Naast de kinderen zijn we allebei vrij actief in de wijk waar we wonen en de kerk waar we naar toe gaan. We moeten echt avonden blokkeren, anders worden ze allemaal opgevroten en kijken we elkaar na een paar weken wat vervreemd aan; wie ben jij eigenlijk?

Dit is voor ons een terugkerend punt, en het wordt een beetje lelijk op het moment dat ik al die, op zichzelf leuke en goede, dingen als concurrentie van mijn relatie ga beschouwen. Laatst zijn we voor het eerst sinds dik 5 maanden weer samen een dagje weg geweest. Dat was fantastisch, we bloeiden er echt van op. Smaakt naar meer!

Ben je bewust bezig met de voeding van je kinderen? Wat zijn jou ideeën hierover?

Bij beide kinderen heb ik me behoorlijk vastgebeten in het geven van borstvoeding. Bij de eerste was het echt een klus op het op de rit te krijgen. Alleen omdat ik het graag wilde en Mark me daarin steunde, is dat destijds gelukt. De eerste maanden werd ik soms gek van onzekerheid, maar na zo’n maand of vijf werd het een feestje. Ik heb onze dochter negen maanden gevoed, daarna een vage tussenperiode van borst en fles, en met elf maanden was ze er helemaal vanaf. Dat ging allemaal vrij natuurlijk. Met Mateo ging de borstvoeding vanaf het begin als een trein, dat is echt genieten. Ik begin nu heel langzaamaan met het introduceren van vast voedsel bij hem, maar meer dan sabbelen op een stukje paprika heeft hij nog niet gedaan. Met Febe heb ik zowel geprakte dingen als stukjes aangeboden, uiteindelijk eet ze nu enthousiast met de pot mee – als een bouwvakker! Ze wil alles proberen wat wij eten tot en met sambal, en graast af en toe wat van ons kruidentuintje op het balkon. Wijzelf hebben veel plezier in koken en eten, en stoppen daar de nodige aandacht in. Wellicht wekt dat haar interesse en eet ze daarom zo lekker mee. Qua suiker en snoep: wij hebben het domweg bijna nooit in huis, dus dat maakt het makkelijk. Febe begint nu pas snoep als snoep te herkennen, daarvoor was het meer speelgoed. Er is zoveel te eten wat minstens zo lekker is, maar ook natuurlijker en voedzamer. Dadels bijvoorbeeld, een ware traktatie hier! Misschien vind ik het nog belangrijker dat we met aandacht eten dan dat we strikt ‘gezond’ eten. We eten vrij bewust (veel vegetarisch, biologisch) en willen feest maken van eten. Dat is wat voedsel minstens verdient; dat het niet gedachteloos weggeknaagd wordt.

Ben je veranderd sinds je moeder bent?

Dat vroeg ik even aan Mark. Een resoluut “ja!”. Waarom? “Je hebt er twee kinderen bij”. Gaaf.

Maar serieus: ongetwijfeld. Mijn leven ziet er totaal anders uit, omdat ik gestopt ben met werken mede door de kinderen. Ook ben ik gevoeliger geworden voor hoe het eraan toegaat op de wereld waar we leven en de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Ik voel de de drang om ze te beschermen tegen het lelijke, maar vind het nog belangrijker dat ze leren vechten voor het mooie, ware en goede. En aangezien kinderen voor 90% leren van wat ze ons zien doen, en maar 10% van wat we ze vertellen, is het zaak dat ik daar ook werk van maak en me daarin laat meemaken. Dus ik leef misschien demonstratiever sinds ik kinderen heb en denk (nog) meer na over waarom ik doe wat ik doe.

Moeders voelen zich vaak schuldig over van alles. Waarover gaat dat bij jou?

Omdat ik ervoor heb gekozen om niet te werken, zijn mijn kinderen vaak thuis en voel ik me daar wel eens schuldig over. Vooral de oudste zou ik veel tijd buiten en met andere kinderen willen geven, maar dat is soms te hoog gegrepen omdat er nu ook een baby bij is. Daarom brengt zij misschien net wat meer uurtjes door voor youtube dan ik zou willen. Tegelijk kan ik dit relativeren, omdat ik weet dat het een fase is en omdat ik zie dat ze lekker in haar vel zit en zich goed ontwikkelt.

Daarover doorgaand: wat vind je moeilijk aan het opvoeden?

Ik kan slecht wennen aan het idee dat ik zo’n belangrijke en bepalende figuur in het leven van een ander ben. Het geeft nogal wat verantwoordelijkheid waar ik met vlagen erg zenuwachtig van word. Ik vind het moeilijk als ik niet weet waar ik aan toe ben met de kinderen, als het onduidelijk is wat ze nodig hebben of waar ze last van hebben. Daar kan ik heel besluiteloos van worden of van pure onzekerheid de kinderen in de handen van Mark drukken en met een ‘zoek het maar uit’ (soms letterlijk) weglopen van mijn verantwoordelijkheid. Mark kan veel beter rustig blijven in onduidelijke situaties dan ik. Dat is heel belangrijk voor me! Verder vind ik het moeilijk dat ik me soms compleet leeggezogen voel door de kids. Dat ik absoluut even tijd voor mijzelf nodig heb, maar er weer eens iets tussendoor komt. Dat vreet me soms compleet op!

Is er iets wat je nu als moeder doet, waarvan je van te voren had gedacht: zo ga ik NOOIT worden?

In het moederschap heb ik een nieuwe liefde en toewijding, maar tegelijkertijd ook nieuwe monsters in mijzelf ontdekt. Ik had niet gedacht zo liefdevol en teder te kunnen zijn, maar ook niet zo lelijk. Vooral als ik moe ben, me leeggezogen voel en mijn kinderen niet zo te sturen zijn als ik zou willen – dan schrik ik wel eens van mijzelf. Ik vertelde een vriend ooit dat mijn moederschap me heeft leren vloeken. Dat zegt genoeg: ik ben minder gepolijst, eerlijker en rauwer dan ik verwacht had te kunnen zijn.

Zijn er dingen die je anders doet dan je eigen ouders?

Voorop staat dat ik eindeloos dankbaar ben voor de basis die ik heb gekregen in mijn opvoeding. Warm, toegewijd, oprecht, liefdevol. De verschillen zitten hem vooral in verandering van context en cultuur. Ik groeide op in een dorpse cultuur met dezelfde soort mensen die hetzelfde geloofden. Mijn kinderen groeien op in een multiculturele wijk in de stad. De setting alleen is al heel anders, en dat vraagt ook om andere keuzes en handelingen. Wij kiezen bijvoorbeeld bewust voor een school in de buurt, in plaats van per sé een christelijke school. Ik heb ooit een mooie vergelijking gelezen die hier heel erg opgaat: een Nederlandse boer ging naar Australië en verbaasde zich over het feit dat de koeien daar allemaal los liepen, zonder dat ze werden afgeschermd door een hek. De Nederlandse boer vroeg aan de Australiër: hoe kan het dat de koeien niet weglopen? De Australische boer antwoordde: wij hebben geen hekken, wij hebben bronnen. En daar schuilt voor mij veel wijsheid in, en het zegt ook iets over de manier waarop wij willen opvoeden. Wij willen bron zijn, in plaats van binnen de hekken houden. We durven loslaten in het vertrouwen dat waar wij voor staan en wat wij geloven het waard is om bij in de buurt te blijven en uit te blijven putten. Ik denk dat dat een groot verschil is ten opzichte van de heersende opvoedingsidealen van de tijd waarin ik werd opgevoed.

Welke personen inspireren jou als het gaat om moederschap?

Ik ben heel blij met een aantal vriendinnen die in dezelfde levensfase zitten en met wie ik kan sparren. Online ben ik minder actief, maar ik volg graag Fitte vrouwen, Leesvoer.net en af en toe drop ik een vraag over borstvoeding op het forum van Dragen en Voeden.

>> Je reactie op Elsa kan je hieronder kwijt!