Marianne is mama van een zoontje en voedt hem helemaal op gevoel op. Dat houdt in co-slapen én langvoeden. Deze mama neemt geen blad voor de mond en herinnert zich haar bevalling als de dag van gisteren. Lees de openhartige ervaringen van Marianne!

Marianne de la Croix, 26 jaar, wonend te Voorburg, getrouwd met Marc, 27 jaar en hebben samen zoontje Mathéo die nu 14 maanden is. Op Instagram kun je me vinden onder ennairamNL.

Wat voor moeder ben jij?

Ik vind mezelf best een leuke moeder. Ik onderneem veel leuke dingen met Mathéo en ben vrij makkelijk hoewel er wel bepaalde normen en waarden worden nageleefd. Ik ben vooral een moeder met een eigen wil en trek dus vooral mijn eigen plan en luister niet zoveel naar anderen, hoewel ik toch altijd open sta voor andere en vooral nieuwe ideeën.

Hoe was je zwangerschap?

Mijn zwangerschap was echt top. Zo zou ik nog tien keer zwanger willen zijn. Ik heb nooit de typische kwaaltjes gehad zoals misselijkheid, vermoeidheid etc. In week 23 heb ik een werk- en sportverbod gekregen van de verloskundige en gynaecoloog door mijn aanhoudende harde buiken en bloedverlies. Ik heb een aantal keer aan de monitor gelegen, we hebben wat extra echo’s gehad en heb diverse onderzoeken gehad waaronder de suikertest en een uitstrijkje. Ze konden maar niet ontdekken waar het bloedverlies nou vandaan kwam. Een paar onderzoeken verder kwam eruit dat ik een heel gevoelige ader in de baarmoedermond had die bij het minste of geringste open knapte; bij het zitten, lopen, plassen.. Bij alles. En iedere keer schrok ik me weer rot. De harde buiken werden, na heel lang zoeken, veroorzaakt door een bacterie. Na een eenmalige, inwendige medicatie was ik van de bacterie af maar merkte wel dat ik me niet al te druk moest maken want bij enige vorm van stress of opwinding zat ik weer met harde buiken. Pas twee weken voor de bevalling, in week 35, kreeg ik wat kwaaltjes. Het Carpaal Tunnelsyndroom bijvoorbeeld. Ik liet ontzettend veel uit m’n handen vallen en het tintelen in m’n vingertoppen hield maar niet op. Ik kreeg een brace van de huisarts en dat verlichtte een beetje. Ook in die week creëerde ik olifantenpoten. Hartje winter en ik kon geen schoenen meer aan. Met heel veel getrek en geduw kon ik nog net m’n Uggs aan, want slippers waren een beetje koud…. Al met al een hele fijne zwangerschaps zonder al teveel geklaag! Ik voelde me echt super en mis het iedere dag.

Hoe heb jij je zoon op de wereld gezet?

Ik weet het nog als de dag van gisteren: mijn bevalling.

Buikgriep

16 januari 2014. De bevalling is nog niet in zicht, dus we kijken als vanouds lekker series, eten een hapje en hangen lekker op de bank. Samen even lekker bijkomen van de dag. Om 23:00 u gaan we naar bed. We knuffelen nog even, luisteren naar het hartje van de baby, geven elkaar een welterusten-kus en dan sluiten onze oogjes.
17 januari. Het is 01:00. Ik word normaal nooit echt wakker ‘s nachts dus ik baal ervan dat er pas twee uurtjes voorbij zijn. Ik ga even plassen en dan weer terug naar bed. Ik voel me niet lekker en heb een beetje rugpijn. Misschien verkeerd gelegen? Ik bedoel, met die buik kan je niet echt meer lekker liggen. Nou ja, slapen maar en morgen voel ik me vast beter. Maar liggen gaan niet meer. Iedere houding is vervelend voor m’n rug. Ik zal toch niet door m’n rug gegaan zijn? Kan dat überhaupt in je slaap? Vreemd. Ik loop even een rondje door het huis en voel plotseling misselijk worden. M’n handen gaan zweten en trillen, ik krijg een benauwd gevoel; het teken dat ik ga overgeven. Ik loop naar de WC, ga op m’n knieën zitten en bind m’n haar in een staartje. Ik snuif de geur van de WC op, iets wat bij mij werkt om sneller over te geven. En daar komt het – mijn gehele maaltijd van de vorige avond in de WC pot. Lekker dan, voor niks gekookt. Ik geef een paar keer over, met flink wat geluid, totdat ik voel dat ik echt leeg ben. Ik spoel m’n mond en loop dan naar de slaapkamer. Ik zal Marc wel hebben gewekt met die spuuggeluiden van me. Nee hoor, meneer ligt in een diepe coma. Lekker dan. Ik probeer weer in bed te gaan liggen maar het gaat niet. Ik ben klaarwakker en ik heb een beetje buikpijn. Dat zal wel van het overgeven komen. Lekker dan, heb ik straks buikgriep en moet ik bevallen. Heb ik weer.
Ik stap weer uit bed en loop een rondje door het huis. Goh, het is volle maan. Geen wolkje aan de lucht. Wat mooi om te zien! Zo was ze er ook toen ik geboren werd. Ik voel me nog steeds niet alsof ik slaap ga komen dus ik besluit even een korte douche te nemen. Veel helpt het niet, maar ik word er wel wat moe door. Dus hup weer naar bed. Wederom een nutteloze poging; de rugpijn wordt echt wat vervelend nu. Dan maar niet slapen. Ik merk dat het lopen door huis verlichting geef dus besluit ik maar gewoon wat rondjes te lopen. Ik zing zachtjes een liedje voor mezelf. Manlief nog steeds buiten westen.
Om 04:00 is er bijna geen verandering aan de rugpijn en het wakker zijn, buiten het feit dat ik urine ben gaan verliezen (dacht ik, achteraf bleek het m’n vruchtwater te zijn). Niet geheel onlogisch aangezien ik bekkeninstabiliteit heb en urineverlies normaal is. Maar dit is ineens wel veel zeg…. Ik ga naar de WC om even goed uit te plassen. Als ik in de pot kijk, zie ik een grote slijmprop liggen en zelfs dan gaat er nog geen belletje rinkelen. Ik bedenk me dat het een bloeding kan zijn, waar ik er inmiddels al een aantal van heb gehad en spoel door. Terug in de huiskamer blijft m’n ‘urine’ lopen. Ik besluit maar even een handdoek te pakken en deze tussen m’n benen te doen, als een soort luier, tijdens het ijsberen. De handdoek is doorweekt. En nog steeds geen idee dat ik aan het bevallen ben.

Hulptroepen

De klok slaat 06:00 uur, het uur dat ik het ziek zijn zat ben en m’n man uit bed ga halen. Zachtjes schud ik hem wakker. “Marc, kom, nu heb je lang genoeg geslapen. Ik ben ziek en voel me niet lekker. Ik ben al de hele nacht op, ik ben kapot.” Marc schrikt wakker en komt uit bed. “Weet je zeker dat je niet aan het bevallen bent?” vraagt hij.
“Doe normaal joh, ik ben gewoon een beetje ziek. Buikgriep denk ik,”
“Waarom heb je me niet wakker gemaakt?” vraagt hij een beetje geïrriteerd.
“Wat ga je doen dan? M’n handje vasthouden? Daar heb ik toch niks aan?”
“Wacht, ik ga je weeën bijhouden met die ene app,” zegt hij nerveus en pakt z’n telefoon. Weeën? Weeën? Ik heb toch geen weeën? “Oké, zeggen als je weer kramp hebt he?” zegt hij. Al snel geef ik aan dat ik weer iets voel. Shit. Hij heeft gelijk. Weeën!
“Ik ga de verloskundige bellen. Het spoednummer toch?” vraagt hij.
“Doe normaal joh, het is 06:00 uur. Wacht dan nog even tot 07:00 uur, dat mens ligt vast ook nog in d’r bed,” zeg ik zuchtend.
Marc belt toch. Wat heel goed is geweest. Om 06:45 uur is de verloskundige er en vraagt naar m’n nacht. Ze toucheert me op bed, wat niet fijn is maar zeker niet pijnlijk.
“Wil je nog in het ziekenhuis bevallen?” vraagt ze.
“Ja, natuurlijk,” antwoord ik.
“Dan ga je nu snel je spullen pakken en naar het ziekenhuis, want je hebt 7,5 centimeter ontsluiting,”
“Wat? Waar komen die vandaag!?” schrikt ik verbaasd.
Gelukkig hadden we alle spulletjes al klaar gezet, voor het geval dat (we hadden al rekening gehouden met een te vroege bevalling), dus het is een kwestie van aankleden en jassen aandoen om te vertrekken. Om 07:05 zitten we in de auto, op weg naar het ziekenhuis.

Lekker schelden

Wat een hel. Ieder hobbeltje, ieder steentje, iedere heuvel voel je 1000x zo hard. Alles gaat door merg en been. Nu beginnen de weeën wel echt weeën te worden en dus puf ik ze rustig weg. Ik zeg niks, ik doe niks, ik zucht alleen maar. Af en toe scheld ik op “die verdomde klote-kut-weg en waarom ze die in godsnaam niet hebben geasfalteerd en waarom the fuck we ‘s ochtends vroeg een fucking kaartje bij de parkeerautomaat moet trekken om bij dat fucking kutziekenhuis te kunnen bevallen,”
Marc parkeert de auto, haalt een rolstoel waar ik in mag gaan zitten en loopt dan naar de ingang, waar 90% van het personeel ook binnenkomt. Uiteraard lopen we naar de verkeerde lift, die maar tot de derde verdieping gaat. Gelukkig ziet iemand dat wij hoger moeten en stuurt ons snel de andere kant op, naar de goede lift. “Wie verzint er in godsnaam twee fucking liften te maken waarvan er eentje maar tot de fucking derde verdieping gaat? Wat een mongool zeg!” Schelden lucht echt op. Serieus, het is een soort pijnstiller, heerlijk!
Afijn, vijf minuten later lopen we de bevallingsafdeling op. Ze vertellen ons dat we net op tijd waren, dat we de laatste kamer hebben. Met geweldig uitzicht op een kerktoren met klok, waar ik de hele bevalling naar heb moeten kijken. Wat een rotding zeg.

Persweeën

Ik mag op bed gaan liggen waarna ik word aangesloten op monitors. Ik mag m’n meegenomen bevallingst-shirt aantrekken en daarna toucheert de verloskundige me nog een keer. 8 centimeter. Nog even geduld hebben. De weeën worden heftiger maar zijn goed te doen. De verloskundige heeft geconstateerd dat de baby een sterrenkijker is, hij ligt met zijn gezicht omhoog, en moet gedraaid worden. Daarvoor moet ik op mijn zij gaan liggen. Wat een hel. In deze positie zijn de weeën veel beter te voelen en lastiger op te vangen. Na een paar keer wil ik weer op mijn rug gaan liggen, wat mag maar als snel moet ik weer op m’n zij plaatsnemen.
Om 09:30 bereiken we de tien centimeter en mag ik aan de bak zodra ik persweeën krijg. En die kreeg ik al heel snel, ik herkende ze ook direct. Het persen gaat eigenlijk heel natuurlijk, heel makkelijk. Het is zwaar en hard werken maar goed te doen. Ik pers van alles eruit, behalve een baby. Ik schaam me kapot en verontschuldig me wel tien keer, het aankomende uur. Maar na twee keer persen ben ik de gene voorbij en laat ik alles maar lopen.
De verloskundige zegt rond 10:00 uur dat ik even naar de WC moet om te gaan plassen. Ik zeg dat ik niet hoef.
“Meid, je moet echt even gaan plassen want dan heeft de baby meer ruimte om geboren te worden,”
“Maar ik hoef echt niet! Ik heb de afgelopen tien uur niets gedronken en al heel vaak geplast dus er zit niks meer in!” zeg ik.
“Vind je het dan goed als ik een katheter gebruik?”
Op dat moment vind ik alles prima en laat haar haar gang gaan. Ik voel helemaal niets van de katheter hoewel er toch 200 ml aan urine uitkomt. Wat gek dat ik dat niet hebt gevoeld.
Hierna mag ik weer verder met persen. Ze leggen een nat handdoekje op m’n voorhoofd en een kruik in m’n rug, juist de dingen die ik niet wil. Omdat ik aardig wil blijven, laat ik ze liggen maar na een paar minuten trek ik ze weg en gooi ik ze op de grond. Ondertussen vraagt Marc om het kwartier of het gaat. Ik zeg iedere keer heel aardig ‘Ja hoor’ maar van binnen denk ik: ‘Shut up, hou op met vragen!” Op het moment van het persen is echt alles me teveel. Ieder geluidje. Ik wil me volledig kunnen concentreren op de weeën. Regelmatig worden mijn bloeddruk en het hartslagje van de baby gemeten, alles is prima in orde.
Om 11:00 uur begint de klok toch echt te tikken, de baby mag er niet te lang meer over doen. De verloskundige kan het hoofdje met veel haar al zien maar de baby blijft hangen achter m’n schaambot. De verloskundige helpt me met persen. “Nu niet meepersen!” of “Ja, pers nog maar even door!” krijg ik instructies tussen m’n benen vandaan geroepen.

Daar is je zoon!

Bijna kwart over elf, het gaat zo gebeuren, “we worden zo ouders”, schiet er steeds door m’n hoofd.
“Je gaat zo heel lang persen tot hij eruit is, goed? Gewoon door blijven gaan, wij helpen je wel! Pak je benen maar vast, kin op je borst en gaan! Go!” De laatste perswee is het zwaarst en het brandt daar beneden. Het voelt alsof iemand er een heet ijzer tegenaan houdt, alsof ik helemaal uitscheur maar daar is hij. Mijn kleine, harige, lieve, schattige, mooie, perfecte Mathéo. Met de navelstreng nog verbonden aan ons beiden, wordt hij op m’n borst gelegd. Hij huilt van schrik, en waarschijnlijk ook van pijn, maar wat ben ik blij dat hij er is. Wat zal ik dit mooie mannetje beschermen tegen alles. Die onvoorwaardelijke, plotselinge liefde is niet te beschrijven.
Mathéo gaat direct op zoek naar m’n tepel en begint gulzig te drinken. Mijn god, wat schattig.
Maar al snel gaat het wat minder goed met m’n kleine, harige, lieve, schattige, mooie perfecte Mathéo. Tijdens het drinken aan de borst wordt hij paars. Echt blauw-paars en snel knipt de verloskundige de navelstreng door.
“Sorry maar ik moet hem even meenemen om te onderzoeken, want dit gaat niet goed,”
Alsof de grond onder m’n voeten wegzakt. Wat een eng moment wat ik het liefste uit mijn geheugen wil wissen. Gelukkig is er na twee minuten niets meer aan de hand maar niet wetende wat er gebeurt als kersverse moeder, is dood- en doodeng.
Mathéo krijgt al snel z’n eigen kleur weer terug en doet het weer naar behoren. De kinderarts komt ook nog even kijken maar het blijkt mee te vallen. Mathéo heeft het reflex om de tepel los te laten als hij niet kan ademen niet door, hij doet het in ieder geval niet, waardoor hij even paars aanliep. Hij mag weer terug aan de borst maar ik moet wel mijn borst een beetje opzij duwen zodat zijn neusje helemaal vrij is.
Marc mag, als traditie, toch nog een stukje navelstreng doorknippen. Helaas heeft de verloskundige dit uit nood eerste moeten doen, maar Marc heeft het toch symbolisch gedaan.
Na tien minuten wordt de placenta geboren.
“Wil je ‘m zien?” lacht de verloskundige. “Je hebt een hele bijzondere!”
Ik stem ermee in en wat ik zie is een grote zak uitgekotste bruine bonen.
“Je hebt een bilobata placenta! Kijk, die bestaat uit twee placenta’s in een zak.” Ik ben er verder niet op ingegaan omdat het me op dat moment niet boeide, maar nu maanden achteraf ben ik toch benieuwd naar zo’n placenta bilobata en doe er momenteel onderzoek naar.

Douchen

Mathéo wordt even meegenomen naar de aankleedtafel, waar hij wordt gemeten en gewogen. Hij is 47 centimeter en weegt 2685 gram (drie weken te vroeg geboren). Onder de warmtelamp ontspant hij volledig, alsof hij ligt te zonnen. Wat de verloskundige nog nooit heeft meegemaakt. Zijn apgarscore is nu gelukkig een 10. De verloskundige kleed hem aan en brengt hem dan naar Marc, die hem dan vasthoudt. Wat een geweldig gezicht.
Ik mag gaan douchen en ik sprong vrolijk uit bed. Ik verlies, onderweg naar de douche, wat bloedproppen, waar ik wederom m’n excuses voor aanbiedt. Ik stap onder de douche, zet de kraan aan en *boem*, daar lig ik op de grond. Snel komt de verloskundige aangerend om me overeind te helpen. Ik ben nog bij bewust zijn maar ik had even een blackout. Waarschijnlijk door het te harde werken, niet eten en niet drinken was het vrolijk opstaan me teveel. Het voelde alsof ik zwaar bezopen was en zo omviel. Met m’n hoofd tegen de muur. Ik had geen controle meer over m’n benen. De verloskundige en de verpleegkundigen helpen me weer terug naar bed, waar ik eerst water moet drinken en brood moet eten, rechtop zittend. Ik word verwend met goedbelegde boterhammen, melk, water, thee en beschuit met blauwe muisjes. Ondertussen loopt m’n moeder te paniekzaaien; die zat tegen m’n schoonmoeder te verkondigen dat ik aan het bevallen ben omdat ik niet antwoord op whatsapp. Daar gaat m’n verrassing. Uit wanhoop bel ik dus maar met de mededeling dat ze oma’s zijn geworden. Iets wat pas veel later op m’n agenda stond, maar goed….
Na een uurtje mag ik het douchen weer proberen en dit keer gaat het goed. Ik was m’n haar met shampoo, m’n huid met zeep en kan het niet laten even tussen m’n benen te voelen wat de schade is. Ik voel twee grote lappen hangen en ook tussen m’n billen hangt een aardige lap. Wat een ellende. Ik kan me er niet rot om voelen en ben trots op mezelf dat ik dit allemaal maar even gedaan heb. De verpleegkundigen drogen me af en helpen me aankleden.

Naar huis met Mathéo

Om 13:30 komt de verpleegkundige melden dat we zometeen naar huis mogen. Mathéo wordt nog een keer getemperatuurd. Zijn temperatuur is iets gezakt dus hij moet, voor we mogen gaan, even opwarmen bij mij op m’n borst. We pakken hem weer uit en leggen hem dan op m’n blote borst. Wat heerlijk! Marc haalt intussen het autostoeltje.
Als hij terug is pakt hij alle spullen weer in, ritst de koffer dicht en ik mag met Mathéo in de rolstoel. Marc neemt de koffer mee en de verpleegkundige brengt mij naar beneden. Ik voelde me heel zelfverzekerd maar op het moment dat ik naar de auto wilde lopen, het ging om 10 meter, gaf ik aan het toch eng te vinden. Ze rijdt me naar de auto en ik kan zo, van de rolstoel in de autostoel, instappen. We gaan naar huis, met ons kleintje.
Mathéo geboren bij 37 weken. De reden van deze vroege geboorte is deels te wijten aan m’n schildklieraandoening; ik heb een te trage schildklier en de medicatie hiervan kan een te vroege geboorte veroorzaken.

Kwam je weer op gewicht na de zwangerschap?

Voor m’n oude gewicht heb ik helemaal niets hoeven doen. Ik was als de dood om veel aan te komen tijdens m’n zwangerschap dus heb ik bewust alleen maar gezond gegeten. Junkfood verbande ik uit huis en overal waar ik kwam (bij ouders en schoonouders) verplichte ik ze alle snoep en koek uit huis te halen als ik langs zou komen. Maar ook dankzij de medicatie voor m’n schildklieraandoening, waarmee ik tijdens de zwangerschap startte, viel ik aardig wat af tijdens de zwangerschap. Mijn figuur had ik al binnen 24 uur na de bevalling terug: m’n baarmoeder was helemaal geslonken. Uniek, als ik het zo om me heen zie. Na twee weken durfde ik pas op de weegschaal te gaan staan. En ik kon m’n ogen niet geloven: maanden niet gesport, net bevallen… Ik was 15 kilo lichter dan m’n gewicht VOOR ik zwanger raakte. Beste dieet ever dus, zo’n zwangerschap.

Hoe houd jij je relatie goed?

We hebben het allebei zo druk (Marc studeert aan de universiteit en werkt 6 dagen), dat we niet heel veel tijd voor elkaar hebben. De tijd die we wel samen hebben, is vooral ’s avonds op de bank, dan kijken we samen series en kletsen we bij. Eens in de zoveel tijd gaan we een midweekje op vakantie (met Mathéo) met de telefoons uit – gewoon even met elkaar zijn en volop bijkletsen.

Hoe ga jij om met de voeding van je zoon?

Ik ben heel erg bezig met Mathéo z’n voeding. Hij krijgt nog steeds borstvoeding en ik ben ook niet van plan op korte termijn te gaan stoppen. Ik merk dat hij het gewoon nog nodig heeft en het goed helpt als troost dus blijven we voorlopig lekker doorgaan met de borstvoeding. Daarnaast eet hij gewoon met de pot mee, hij heeft nog nooit een ‘potje’ gehad. Dit is gewoon uit principe. Af en toe krijgt hij best iets lekkers, zo is hij sinds kort verzot op chocolademelk, maar met mate. Hij is een kleine maar fijne maar ik wil het wel gezond houden ondanks dat hij wel wat vetjes kan gebruiken. Ik let voor hem goed op de voeding: niet te veel suiker en zout maar gebruik wel volle zuivelproducten zoals yoghurt en melk.

Ben je veranderd sinds je moeder bent?

Sinds ik moeder ben, ben ik een ontzettend watje geworden. Alle cliches zijn waar: mijn kind is de knapte, liefste, mooiste en is gewoon het beste en snelste. Ik ben ontzettend verliefd en vind huilen eigenlijk helemaal niet zo erg. Als je me dit drie jaar eerder had gezegd had ik je uitgelachen. Ik ben ontzettend anders gaan denken en ben erg beschermend geworden. Als iemand iets negatiefs zegt over mijn gezin, heb je echt ruzie met me. Dus aan de ene kant ben ik een softie geworden maar ook een keiharde bitch.

Moeders voelen zich vaak schuldig over van alles. Dat herken je vast. Waarover gaat dat bij jou?

Ik voel me ook heel vaak schuldig. Heel erg schuldig. Als ik hem suiker geef, voel ik me schuldig. Hoe lekker dat ijsje dan ook is, ik voel het alsof ik hem vergiftig. Of als ik door de stad met hem loop door een wolk van sigarettenrook. Hij heeft nota bene gezonde longen. Of als ik even bezig ben en ik hem niet meteen kan oppakken. Dat pruillipje wat hij dan trekt… Ja dan voel ik me heel erg slecht! Of als ik even met m’n telefoon in m’n handen zit… O dan voel ik me echt heel slecht! Terwijl hij het waarschijnlijk niet eens merkt…

Daarover doorgaand: wat vind je lastig aan opvoeden?

Ik vind het moeilijk om de ‘juiste’ keuzes te maken. Maar vooral mijn eigen keuzes. Wat wil ik als ouder? Onze omgeving is nogal bemoeizuchtig en weet het altijd beter. Hoewel ik weet dat ik daar niet naar moet luisteren, houd ik die ongevraagde meningen en adviezen toch in m’n achterhoofd.

Krijg je wel eens kritiek op je manier van opvoeden? Hoe ga je daarmee om?

Ik krijg vaak ongevraagd kritiek over mijn manier van opvoeden. En dan vooral over de borstvoeding. Opmerkingen en vragen zoals: “voed je nu nog steeds!?” of “Maar die borstvoeding heeft helemaal geen nut meer nu hoor…” En laat de buitenwereld helemaal niet weten dat we co-sleepen. Mathéo slaapt lekker tussen ons in, vanaf de eerste nacht al. “Die krijg je nooit meer in z’n eigen bed!” en “Dus jullie doen ‘het’ nooit meer?”.

Welke dingen heb je uit je eigen opvoeding overgenomen? Welke dingen doe je anders?

Ik doe het echt compleet anders als ik mezelf vergelijk met m’n moeder. Zo krijgt Mathéo uit principe geen speentje en hij duimt niet, terwijl ik dat beide vroeg wel had en deed. Ik kreeg vroeger de fles terwijl Mathéo dit echt niet van mij krijgt. Moest ik vroeger aan tafel blijven zitten tot mijn bord leeg was, laat ik Mathéo zelf beslissen hoeveel hij eet. Dit gaat echter onbewust, ik heb er voorheen eigenlijk nooit echt over nagedacht. Ik volg m’n gevoel.

Wie zijn voor jou een inspiratie op het gebied van moederschap?

Ik heb wat rolmodellen, vooral op Instagram, die waarschijnlijk niet eens weten dat ik hen echt als voorbeeld zie.
anamariahofstra (IG) Een jong ding met een ontzettend leuk kindje. Ook zij is langvoedster, is mooi en knap… En heeft maatje 36. Ja hoor, ik ben jaloers. Een onwijs lief mens!
inaflowaroundtheworld (IG) moeder van twee zoontjes met een onwijs leuke blog. Heeft een ongezouten mening en lekker down to earth. Ik kan onwijs van haar genieten!
ellabella1230 (IG) moeder van 4 en werkt ook nog eens. Wow, hoe doet ze dat toch? Dikke respect voor deze vrouw!
Aan Kroost.org en Borstvoeding.com heb ik ook veel gehad. Handige artikelen met ongezouten mening, daar hou ik van. Ze hebben me beide geholpen op zwakke momenten!

Wat is jou grote vreugde als moeder?

De grote vreugde heb ik vooral ’s ochtends, als ik wakker wordt naast Mathéo. Zijn mooi ontspannende gezichtje, nog in dromenland, met zijn perfect mooie lange wimpers…. Mijn lichaam heeft dit maar mooi gemaakt. En daar ben ik verdomd trots op, nog iedere dag. Ik geniet van ieder lachje, ieder huiltje, ieder karaktertrekje… Heerlijk! Daarom wil ik alleen maar het beste voor mijn kleine mooie mannetje! Als ik hem zie genieten, smelt ik helemaal weg en kan ik wel janken van geluk….

>> Je reactie op Marianne kan je hieronder kwijt!

>> Ook eens meedoen met Mamamaandag? Fitte vrouwen is op zoek naar mama’s die het leuk vinden ook eens hun ervaringen te delen. Mail even naar fittevrouwen at gmail.com en wij sturen je een vragenlijst op.

>> Like je Fitte vrouwen al op Facebook? Doen! Lees je vaker fijne verhalen van andere mama’s. Liken doe je hierrrr.