Marrielle was super jong toen ze haar tweeling kreeg: nog maar 23 jaar. Inmiddels zijn ze vijf jaar en heeft ze haar handen meer dan vol aan de twee, die waarschijnlijk allebei ADHD hebben. Voor deze mama geen matchende kleertjes en kapsels: ze wil haar jongens heel bewust hun eigen identiteit geven.

Ik ben Marrielle Verbruggen van den Berg, 28 jaren jong. Ik ben elf jaar samen met mijn highschool sweetheart Mark. We zijn nu zeven jaar getrouwd. We hebben twee zoons, Seth en Noah geboren op 16 mei 2009. Ze zijn een 1-eiige tweeling. Mijn instagram is marrielleverbruggen.

Wat voor soort moeder ben jij? Waar sta je voor?

Ik vind het heel belangrijk dat Seth en Noah worden gezien als twee personen, niet als ‘de tweeling’. Toen ze net geboren waren heb ik wel eens dezelfde kleding bij ze aangedaan, maar na maat 62 heb ik dat heel bewust niet meer gedaan. Ze hebben ook een andere bril en ander kapsel. Ze hebben allebei een heel ander karakter en ze zijn niet een soort eenheidsworst.
Wat ik ook belangrijk vind is dat we dingen met ze ondernemen en dat ze dingen zien en meekrijgen en wereldwijs worden, voor zover dat kan in een kleine woonplaats. Ik wil ze meegeven dat niet het erg is om anders te zijn.
Omdat Seth en Noah wat gezondheidsproblemen en ontwikkelingsproblemen hebben, willen we ze meegeven dat ze heel waardevol zijn en dat we altijd van ze houden. Dat ze voor ons goed zijn, ook al voldoen ze niet aan de standaard.

Hoe was je zwangerschap?

Mijn zwangerschap was niet gepland, dus dat was even schrikken. Helemaal toen het er twee bleken te zijn. Aan het begin was ik kotsmisselijk maar dat ging na dertien weken over en toen was het eigenlijk een prima zwangerschap. Ik had heel lang een klein buikje, maar vanaf een week of 27 begon het in een keer heel hard te groeien. Vanaf week 32 begon ik steeds meer vocht vast te houden. Met 33 weken ben ik zelfs een weekend opgenomen geweest, maar mocht ik weer naar huis. Het weekend daarna had ik zo’n buikpijn dat ik weer terug moest. Ik was toen dus 34 weken zwanger. Ik bleek pre-eclampsie te hebben, een vorm van zwangerschapsvergiftiging.
Ik moest blijven en het plan was om me tot 37 weken te laten liggen, maar het ging niet zoals gepland. Ik ging die week steeds harder achteruit en uiteindelijk hebben ze me ingeleid.

Hoe heb jij je kinderen op de wereld gezet?

Seth en Noah zijn na een zwangerschap van precies 35 weken op natuurlijke wijze geboren. Er zat 3 kwartier tussen ze in.
Seth was 2250 gram en 40 cm en Noah 2500 en 41 cm. Ze moesten nog een weekje blijven en mochten toen mee naar huis gelukkig. Als er iets niet leuk is, is het je kinderen achter laten in het ziekenhuis.

Kwam je weer op gewicht na de zwangerschap?

Op gewicht… wat is dat, hahaha! Ik kon met een week mijn gewone kleren weer aan en was redelijk snel weer richting mijn oude gewicht. Dit kwam vooral omdat ik veel stress had met twee huilbaby’s. Mijn oude gewicht heb ik helaas nooit helemaal weer gehaald, ik ben er altijd iets boven gebleven.

Hoe houd jij je relatie goed en leuk?

Seth en Noah gaan regelmatig logeren, dan doen wij wat met zijn tweeën. Ook gaan we één keer in de week samen eten, zonder de jongens. Die gaan sowieso altijd op tijd naar bed. Dan gaan we samen gezellig eten en kijken we bijvoorbeeld een film. Vooral het eerste jaar was heel zwaar, maar we zijn wel dingen blijven doen samen en dat heeft het voor ons leuk gehouden. En elkaar dingen gunnen, hij een avondje bij de kids, ik een avond weg en andersom.

Ben je bewust bezig met de voeding van de jongens?

Ik wilde heel graag borstvoeding geven, omdat in mijn familie allergieën en astma voorkomt. Maar Seth en Noah hadden geen slikreflex bij de geboorte, dus moest ik de melk kolven. Ik kreeg het niet goed op gang dus na twee weken ben ik er mee gestopt. Ook omdat het bijna niet te doen was naast de jongens voeden. Ze kwamen met een sonde thuis en moesten om de twee uur voeding.
Ik ben vroeg begonnen met de eerste hapjes. Ze groeiden niet zo hard en ze hadden ook nog eens koemelkallergie. Ze waren net vier maanden toen ik er mee begon en toen groeiden ze in één keer als kool en kon ik ze minder melk geven. Wij vonden het onzin om de jongens toen ze klein waren al snoep te geven. Alleen af en toe op verjaardagen aten ze snoep. Voor ze twee-en-een-half waren heb ik het nooit zelf voor ze gekocht. Nu ze al vijf zijn ontkom je er bijna niet aan, maar ik probeer ze wel heel bewust te maken van wat wel en niet gezond is. Als ik ze al een snoepje heb gegeven, moeten ze daarna voor iets gezonds kiezen. Gelukkig zijn het makkelijke eters, dus zijn ze ook blij met een stuk komkommer. Ze eten wat de pot schaft, ik ga niks anders voor ze maken.

Ben je veranderd sinds je moeder bent?

Ik was 23 toen ze werden geboren, denk dat ik toen pas echt volwassen werd. Ook merk ik dat ik me veel meer zorgen maak en meer over dingen na denk. Vroeger was ik wat vrijer en blijer, nu zie ik sneller beren op de weg.

Moeders voelen zich vaak schuldig over van alles. Waarover gaat dat bij jou?

Dat ik herken ik zeker. Seth en Noah liepen achter in hun ontwikkeling en dan vraag je vaak af: ligt dat aan mij? Doe ik niet genoeg met ze, stimuleer ik ze te weinig? Als je te vaak hoort dat je kind niet goed genoeg is, ga je zeker de schuld bij jezelf leggen. Heb ik iets gedaan waarom ze zo zijn? Gelukkig merk ik wel dat ik dat nu wat meer los kan laten en gelukkig gaat het nu ook heel goed met ze.

Wat vind je moeilijk aan het opvoeden?

Seth en Noah hebben waarschijnlijk ADHD en zijn hypermobiel, de gewrichten zijn te soepel. Hierdoor reageren ze vaak anders dan anderen. Je moet echt eindeloos geduld met ze hebben en consequent zijn. Ze hebben het nodig dat alles heel duidelijk is. Verder duurde het lang voordat ze gingen lopen, ze begonnen laat met praten, waren laat zindelijk en ga zo maar door. Het is soms moeilijk om geduld op te blijven brengen en te beseffen dat dit soort dingen bij hun langer duren en dat niet alles zo gaat als bij andere kinderen.
Wel heftig dat het opvoeden altijd door gaat. Ook al ben je zelf moe of chagrijnig, je kan niet zeggen: ‘nee, vandaag doen we het even niet.’

Is er iets wat je nu als moeder doet, waarvan je van te voren had gedacht: zo ga ik nooit worden?

Zo bezorgd als ik ben! Ik had dat nooit van mijzelf verwacht. Ik heb echt moeite met loslaten. Als ze alleen buiten gaan spelen, vind ik het al doodeng. Ik had verwacht dat ik heel relaxed zou zijn… maar dat valt vies tegen!

Zijn er dingen die je anders doet dan je eigen ouders?

Ik ben strenger dan mijn ouders en wat minder makkelijk. Als de jongens ouder zijn, wil ik ze ook stimuleren om te gaan sporten. Wij waren thuis met zes kinderen en deden weinig buiten het huis, dat werd niet echt gestimuleerd.
Verder zie ik mijn eigen moeder als een voorbeeld. Iedereen was altijd welkom bij ons thuis om te komen eten, spelen of logeren, ondanks dat wij zelf al een groot gezin hadden. Ook verboden mijn ouders ons niet veel, maar vertrouwden ons eigen inzicht. Dat wil ik mijn kinderen ook meegeven, dat ik erop vertrouw dat ze het goede doen. En verder vind ik het knap dat ze zes kinderen heeft groot gebracht én nog werkte en een huishouden runde. Ik krijg dat amper voor elkaar met twee!

>> reageren op Marrielle kan hieronder!

>> LIKE hier Fitte Vrouwen op Facebook en mis nooit meer een nieuwe blog

Check interviews met andere Mamamaandag moeders hier