De Nederlandse Mirjam trouwde met de Congolese Lusa en ging samen met hem in Kent (Engeland) vlakbij Londen wonen. Inmiddels hebben ze twee prachtige kinderen. Het verlof in Engeland duurt een heel jaar, dus ze kan veel bij haar kids zijn. Lees meer over dit multiculturele gezin!

Mirjam Ngoy (29) / Dochter (2,5), Zoon (6 maanden) / Getrouwd met Lusa / Blog: A little courage, hier Facebook , en hier volg je haar op Twitter

Wat voor soort moeder ben jij? Waar sta je voor?

Eigenlijk denk ik helemaal niet zo na over wat voor moeder ik ben. Ik vind het zo bijzonder hoe je, als je kind geboren wordt, opeens gewoon moeder bent, het is zoiets natuurlijks. Daarom probeer ik in alles wat ik doe als moeder vooral mijn hart te volgen. Dit is vooral waar na de geboorte van mijn tweede kind. Terwijl ik bij mijn dochter alles nog veel meer probeerde te controleren en haar ontwikkeling probeerde te pushen, ben ik nu veel relaxter. Ik weet dat alles waar we door heen gaan een fase is en als het een moeilijke fase is gaat hij dus ook vanzelf weer over. Ik heb niet meer zo’n haast!

Hoe was je zwangerschap?

Beide zwangerschappen zijn goed verlopen. Daar ben ik enorm dankbaar voor, want ik weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Ik heb beide keren wel erg veel last gehad van mijn bekken, de tweede keer nog meer dan de eerste keer. Dat vond ik lastig, omdat ik nog zo weinig kon doen. Ik kon nauwelijks lopen en vooral toen ik zwanger was met mijn zoon was het erg lastig dat ik mijn dochtertje niet op kon tillen of makkelijk met haar kon spelen.

Hoe heb jij je kinderen op de wereld gezet?

De eerste keer dat ik ging bevallen wilde ik al graag dat alles zo natuurlijk mogelijk zou verlopen. Hier in Engeland zijn ruggenprikken nog normaler dan in Nederland. Ik had van tevoren besloten te proberen de natuurlijke weg te gaan en te vertrouwen op mijn lichaam. Mijn eerste bevalling was erg pittig. Toen ik in het ziekenhuis aankwam had ik al 24 uur lang weeën achter de rug. Ik had toen 5cm ontsluiten en 1,5 uur later al 10cm. Ik was van plan om in het water te bevallen, maar omdat ik opeens al mocht gaan persen, kwam dit er niet van. Het persen duurde echter veel langer dan verwacht, wel 3,5 uur. Mijn dochter bleek een sterrenkijkertje te zijn, ze lag verkeerd om, en uiteindelijk is ze met behulp van een vacuümpomp op de wereld gezet. Al die tijd had ik nog steeds geen enkele pijnbestrijding, behalve ‘Gas & Air’, een soort lachgas dat in Engeland tijdens elke bevalling wordt aangeboden (zelfs als je thuis bevalt!). Ik moest de bevalling echt wel een beetje verwerken, het voelde als een soort van trauma. Elke spiertje in mijn lichaam deed ook zeer van het lange persen.

De tweede bevalling ging zoveel makkelijker (al vond ik het nog steeds erg pijnlijk ik niet perse voor herhaling vatbaar ☺). Het begon om zes uur ‘s ochtends, om 12 uur kwam ik aan in het bevallingshuis naast het ziekenhuis. Rond half twee ’s middags ging ik het water in en om half drie was mijn zoontje geboren. Sowieso al heerlijk om niet een hele nacht door te moeten! Wat deze bevalling voor mij vooral bijzonder maakte, was dat de verloskundige alles zo aan mij over liet. Ze heeft mij nauwelijks gecontroleerd en me verteld vooral naar mijn lichaam te luisteren. Dit keer heb ik zelfs het Gas & Air overgeslagen, omdat ik daar de vorige keer zo ‘high’ van werd. Ik kon dit keer alles veel beter meemaken. Helaas moest ik nog steeds worden gehecht, toen kwam het lachgas wel goed van pas! ☺

Kwam je weer op gewicht na de zwangerschap?

Eerlijk gezegd ben ik ook daar helemaal niet zoveel mee bezig. Ik ben voor en tijdens mijn zwangerschap nauwelijks gewogen en ook nu sta ik bijna nooit op de weegschaal. Ik moet wel zeggen dat borstvoeding enorm heeft geholpen om mijn figuur weer terug te krijgen. Ik kon na beide bevallingen al snel weer mijn oude kleren aan. Ik heb na deze tweede bevalling wel veel meer een blubberbuikje overgehouden. Weet niet zo goed of ik daar nog vanaf ga komen 😉 Ik ben sinds kort weer aan t sporten. Omdat mijn rug nog steeds niet veel aan kan, doe ik HydroPower in het water. Dan komt er niet zoveel druk op mijn rug te staan. Ik doe dit meer om gezond te zijn dan om op gewicht te komen.

Hoe houd jij je relatie goed en leuk?

Ik vind onze relatie nog steeds erg goed en leuk, maar ik denk dat we allebei wel meer samen zouden willen doen, zonder de kinderen. Het feit dat al onze familie ver weg woont, maakt dit soms lastig. Het is niet makkelijk om oppas te vinden en je kinderen laat ik toch het liefst bij familie achter. Omdat je in Engeland een jaar verlof krijgt en mijn man vanaf huis werkt, zien we elkaar wel veel en is hij erg bij de opvoeding van onze kinderen betrokken. Ik geniet van de momenten dat we zomaar doordeweeks samen kunnen lunchen. En als onze familie uit België of Nederland dan een keer een weekendje langskomt, zorgen we er voor dat we samen een avondje op stap gaan.

Ben je bewust bezig met de voeding van je dochter?

Bij beide kinderen heb ik tot bijna een jaar borstvoeding gegeven. Omdat mijn verlof zo lang is, kan dat ook makkelijker. Mijn zoon is zes maanden en we zijn net begonnen met ‘Baby Led Weaning’. Dan sla je de pureefase over en begin je meteen met vast voedsel. Dus hele broccoli, stukken fruit, ze voeden zichzelf. Het gaat er het eerste jaar meer om dat ze aan eten wennen, dan dat ze zichzelf vol eten. Wat centraal staat is dat ze het zelf doen en meteen ‘echt’ eten binnen krijgen. Dat is ons de eerste keer met onze dochter echt goed bevallen en ze eet nog steeds heel goed en zelfstandig. Het eerste jaar proberen we geen zout toe te voegen en sowieso eten wij niet al te zout. Verder vinden we het belangrijk om het avontuur aan te durven gaan met eten. We koken zelf heel divers, geïnspireerd door onze eigen Nederlandse en Congolese achtergrond en dan ook nog eens beinvloed door het land waar we wonen, en vinden het belangrijk dat onze kids dan ook met van alles mee kunnen eten. Onze dochter is bijvoorbeeld al gewend aan spicy eten. Ook hierin heb ik wel moeten leren dat kinderen door fases heen gaan. Onze dochter at super goed, maar ging toen opeens door een periode heen waar ze bijna niets at. Daar raakte ik best wel gestrest van. Achteraf realiseer ik mij dat het te maken had met haar tanden.

Ben je veranderd sinds je moeder bent?

Ja, dat denk ik wel. Ik denk dat ik meer zelfvertrouwen heb, alleen al doordat ik twee keer een bevalling doorstaan heb 😉 Het moeder zijn brengt mij ook veel blijdschap. Ik geniet van onze familie en het geeft mijn leven veel ‘purpose’.
Moeders voelen zich vaak schuldig over van alles. Dat herken je vast. Waarover gaat dat bij jou?
Schuldig is een groot woord, maar ik vind het soms lastig om de juiste balans te vinden tussen het vermaken van mijn kinderen en het ze zelf laten spelen en ontdekken. Vooral onze 2,5 jarige dochter. Nu ze een broertje heeft, moet ze zich veel vaker even zelf vermaken. Ik denk dat dit goed voor haar is, maar soms weet ik gewoon niet zo goed wat de juiste balans is. Ook zet ik haar vaker voor de TV dan ik had gedacht. Als ik aan het voeden ben bijvoorbeeld, dan weet ik dat ze daar in ieder geval veilig is. Maar ik besef me opnieuw dat dit ook weer een fase is.

Daarover doorgaand: wat vind je moeilijk aan het opvoeden?

Ik denk vooral het vinden van de juiste balans tussen je kinderen veiligheid en troost bieden, maar ze aan de andere kant ook pushen en uitdaging bieden. Ook vind ik het soms lastig dat familie zo ver weg is, vooral nu ik merk dat mijn dochter het soms zo moeilijk vind om steeds weer afscheid te moeten nemen.

Is er iets wat je nu als moeder doet, waarvan je van te voren had gedacht: zo ga ik nooit worden?

Ik had altijd wel gedacht dat ons leven niet teveel beheerst moest worden door onze kinderen en dat we ze vooral overal mee naar toe zouden nemen. Vooral met onze dochter heb ik daar mee geworsteld. Op een gegeven moment merkte ik dat een routine toch meer rust bracht. Maar daar sloeg ik toen ook wel weer een beetje in door. Ik heb zoveel uren in haar kamertje doorgebracht, omdat ze op bepaalde tijden moest slapen. Toen was ik juist alle vrijheid kwijt, het tegenovergestelde van wat ik mij had voorgenomen. Met onze zoon wil ik niet nog een keer gebukt gaan onder een routine. Ik vind het heel belangrijk dat hij goed slaapt en creëer hiervoor voldoende momenten, maar ik weet nu ook dat als een baby eenmaal in een perfecte routine zit alles toch weer veranderd en dan begin je weer van vooraf aan. Er moet binnen de routine ruimte zijn voor uitzonderingen: ik wil ook vrijheid hebben om samen met hem op stap te gaan, zonder me dan schuldig te voelen dat hij minder goed slaapt. Dat is nog steeds wel een beetje een worsteling en iets waar ik steeds opnieuw de juiste balans in probeer te vinden.

Zijn er dingen die je anders doet dan je eigen ouders?

Niet heel bewust. Ik vind dat mijn ouders het erg goed hebben gedaan! Ik denk wel dat ik een stuk behoudender ben opgevoed dan mijn kinderen. Dat had vooral te maken met geloof. Daardoor leefde we wat meer vanuit angst van wat wel of niet mocht, terwijl dat in onze opvoeding helemaal niet speelt. Het geloof zelf hebben we echter niet aan de kant gezet, het is nog steeds heel belangrijk in alles wat we doen en iets waar wij als gezin veel steun uit halen.

Welke personen inspireren jou als het gaat om moederschap?

Dat zijn denk ik vooral vriendinnen die op dit moment in dezelfde fase zitten als ik. Dan deel je toch een ervaring en ik leer graag van hen. Heerlijk om even te kunnen vragen: hoe heb jij dit aangepakt.

Wat is jouw grote vreugde als moeder?

De gewone dagelijkse momenten als gezin! Het is zo bijzonder om ’s ochtends als je wakker wordt nog even in bed te kroelen, de constante vrolijkheid van onze zoon, onze dochter die aan het dansen is in de kamer, samen even lekker uit eten gaan. En ook wel de contacten met onze familie. Je eigen moeder oma zien worden en hoe mijn ouders en schoonouders kunnen genieten van onze kinderen.

>> Je reactie op Mirjam kan je hieronder achterlaten!