Rianne heeft drie kinderen onder haar vleugels, iets waar ze haar hele leven naar heeft verlangd. Het verdelen van haar aandacht over drie kinderen vindt ze soms best wel een uitdaging, maar over het algemeen is ze een stuk zelfverzekerder sinds ze moeder is geworden.

Ik ben Rianne Versteeg, 26 jaar en getrouwd met Danny (ook 26). Wij hebben drie kinderen; Jona (5), Mirre (bijna 3) en Elim (5 maanden). Naast thuisblijfmoeder ben ik twee dagen per week gastouder.

Wat voor soort moeder ben jij?

Moederschap hoort bij mij. Zolang ik me kan herinneren wilde ik graag jong moeder worden. Ik ben meestal een vrij relaxte moeder; kinderen hebben vooral liefde en geborgenheid nodig en dat geef ik ze graag. Er mag bij mij veel, maar er zijn wel duidelijke regels. Ik geloof in God en dat geeft mij rust en vertrouwen. Als ik me ergens zorgen over maak dan bid ik daarvoor. Ik geloof dat er altijd iemand voor me is die van me houdt en me zal beschermen wat er ook gebeurt, en dat wil ik graag meegeven aan mijn kinderen.

Hoe waren je zwangerschappen?

Ik heb drie heel goede zwangerschappen gehad. Natuurlijk zijn er wel wat kwaaltjes voorbij gekomen, ik ben regelmatig moe en misselijk geweest, maar over het algemeen verliep het volgens boekje. Zwanger zijn vind ik iets geweldigs; het idee dat er een wonder in je buik groeit, een kindje dat wij nog niet kennen… Heel bijzonder. Tijdens mijn zwangerschappen voelde ik me zelfverzekerd; ik was trots op mijn buik en genoot van alles wat bij het zwanger zijn hoorde. Zwanger zijn is aan de ene kant zoiets normaals en natuurlijks, maar aan de andere kant besef ik maar al te goed dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te kunnen worden en een zwangerschap te voldragen. Ik ben een dankbaar persoon dat ik dit drie keer mee mocht maken.

Hoe heb jij je kinderen op de wereld gezet?

Ik vind bevallen iets gaafs. En nee, ik ben niet pijnloos bevallen. Ik heb altijd de overtuiging gehad dat bevallen in de meeste gevallen zonder ingrepen van buitenaf of pijnbestrijding kan; de natuur zit niet voor niets zo in elkaar. Ik ben drie keer bevallen en elke keer was het een stukje mooier. De oudste werd in het ziekenhuis geboren vanwege het feit dat ik twee weken over tijd liep, bij hem kreeg ik een knip omdat er na 1,5 uur persen nog weinig beweging in zat. Achteraf heb ik tijdens deze bevalling het minst naar mijn lichaam geluisterd; het persen lukte niet goed meer nadat ik op mijn rug was gaan liggen, maar ik was niet assertief genoeg om te zeggen dat ik zelf een andere houding wilde zoeken.

Toen ik opnieuw zwanger was nam ik me voor het op mijn eigen manier te doen en zelf te voelen wat mijn lichaam nodig had. Deze bevalling was thuis; wat een verschil qua sfeer! Ik ving de weeën zingend op, het zingen van christelijke liedjes hielp mij om me te focussen op God in plaats van op de pijn. Uiteindelijk is onze dochter in bad geboren. Heel even was het nog spannend omdat haar schouders niet direct volgden toen haar hoofdje eenmaal geboren was; ik schrok daar op dat moment van. Door te veranderen van houding (op handen en knieën in het water) lukte het toch om haar eruit te persen.

De derde bevalling was opnieuw thuis en in bad. Deze keer had ik me voorgenomen om ook bij dat laatste stukje (wanneer de schouders niet meteen zouden volgen) niet in de stress te schieten. Het lukte om te focussen tot het einde; de verloskundige was er wel, maar hoefde geen aanwijzingen te geven of zich ermee te bemoeien; ze zat aan de rand van het bad en keek toe. Zij en mijn man zeiden alleen maar af en toe dat ik het zo goed deed. Deze bevalling was prachtig; er brandden kaarsen, ik lag in de armen van mijn man, zag mijn kindje geboren worden en kon hem zelf aanpakken en tegen me aanleggen. Opnieuw een kindje met een groot hoofdje en brede schouders (alledrie wogen ze meer dan 8,5 pond), maar de heftige pijn die ik voelde toen zijn schouders eruit kwamen was meteen verdwenen zodra hij er was. Ik bleek geen enkel scheurtje te hebben. Wat een euforie! Als ik vrouwen hoor die bang zijn voor hun bevalling, wil ik ze graag vertellen dat bevallen ook zoiets moois kan zijn. Ik ben ervan overtuigd dat je eigen houding tegenover bevallen en je mate van angst of vertrouwen invloed heeft op hoe de bevalling verloopt.

Kwam je weer op gewicht na de zwangerschap?

Ik geef borstvoeding en ben gezegend met de goede genen; ik hoef er weinig voor te doen om weer op mijn oude gewicht te komen. Wel moet ik uitkijken dat mijn gewicht niet te laag wordt, dan merk ik dat ik minder energie heb. Ik eet dus de hele dag door en niet weinig. Ik hou van gezond eten (alles wat rechtstreeks uit de natuur komt), maar ben ook gek op ongezond eten – ik denk zelf dat het belangrijk is om de goede balans hierin te vinden. Af en toe een zak chips moet kunnen, als je ook maar zorgt dat je elke dag goede voedingsstoffen binnenkrijgt waar je lichaam echt iets mee kan. Ik ontbijt goed en zorg dat ik ’s avonds veel groente eet. Ook drink ik geen frisdrank meer; ik drink altijd water of groene thee. Zoiets kost mij niks, maar het scheelt suikers en is goed voor mijn lichaam. Tijdens de laatste zwangerschap ben ik gaan sporten, om te zorgen dat mijn conditie een beetje op pijl zou zijn voor de bevalling. Ik volgde een speciaal zwanger&fit programma en vond het heerlijk; lekker kletsen met mede-zwangeren en even een momentje voor mezelf. De na-gym beviel me ook erg goed. Ik zou in de toekomst best wat vaker willen sporten.

Hoe houd jij je relatie goed en leuk?

Aan het einde van een drukke dag steken we kaarsjes aan en kruipen we nog even samen op de bank. Communiceren vind ik heel belangrijk; weten wat er in de ander omgaat en elkaar daarin steunen. Er zijn avonden dat we beiden druk zijn, maar in principe gaan we altijd tegelijk naar bed. We sluiten samen de dag af, kletsen nog even, bidden samen. Die momentjes zijn kostbaar, zeker in deze drukke periode met kleine kinderen. Eens in de zoveel tijd gaan we zonder kinderen uit eten of naar de bioscoop, maar in principe vind ik dat niet noodzakelijk voor onze relatie. Gewoon samen thuis zijn en een spelletje doen, filmpje kijken of samen foto’s inplakken werkt net zo goed!

Ben je bewust bezig met de voeding van je kinderen?

Ik vind een gezonde leefstijl heel belangrijk. Borstvoeding hoort daar voor mij ook bij. Dat “de natuur” hierin alles heeft gelegd wat een kleintje nodig heeft, vind ik heel bijzonder. Ook als flesvoeding net zo gezond zou zijn, zou ik voor borstvoeding kiezen: altijd bij de hand en op temperatuur, low-budget, superknus en de ideale oplossing bij babyverdriet of niet in slaap kunnen vallen. Ik wil doorgaan met borstvoeding tot Elim er geen behoefte meer aan heeft. Met vaste voeding wil ik wachten tot hij 6 maanden oud is. Ik ben geen gezondheidsfreak, maar vind het wel belangrijk dat mijn kinderen gezond eten. Ik probeer suiker en e-nummers te beperken, maar schrap ze niet helemaal. Sommige dingen zijn veel te lekker om te laten staan. Ik hoop dat het eetpatroon dat voor mijzelf werkt, ook voor mijn kinderen werkt. Ik wil ze bewust maken van het feit dat gezond eten belangrijk is, maar ook meegeven dat je daar ontspannen mee om mag gaan.

Ben je veranderd sinds je moeder bent?

Ik ben zelfverzekerder geworden. Vooral over mijn uiterlijk kon ik soms best onzeker zijn, maar tijdens de zwangerschappen ben ik van mijn lichaam gaan houden. De bevallingen en borstvoeding hebben ervoor gezorgd dat ik trots kan zijn op mijn lichaam. Ook heb ik geestelijk een stukje rust gekregen toen ik moeder werd. Mijn liefde en passie voor kinderen heeft eindelijk een bestemming gekregen.

Moeders voelen zich vaak schuldig over van alles. Dat herken je vast. Waarover gaat dat bij jou?

Het verdelen van mijn aandacht over drie kinderen vind ik soms best wel een uitdaging. De jongste had door reflux, het kiss-syndroom en slaapproblemen een moeilijke start en vraagt nog steeds vrij veel aandacht. Zijn broer en zus eisen natuurlijk ook hun aandacht op en met ruziënde of zeurende kinderen heb ik niet altijd evenveel geduld. Dat ik als moeder niet perfect ben vind ik dan lastig. Het doet me goed om te realiseren dat geen enkel mens dat is, en dat ik elke keer weer een nieuwe kans krijg. Wanneer de kids me vol overgave kusjes, knuffels of tekeningen komen brengen, besef ik dat ik zelf waarschijnlijk meer last heb van mijn imperfecties dan zij.

Daarover doorgaand: wat vind je moeilijk aan het opvoeden?

Onze kinderen lijken op ons en zijn niet op hun mondje gevallen. Ze zijn slim en net als elk kind proberen ze soms hun zin door te drijven… Om daar goed op reageren vind ik niet altijd makkelijk. Ook het vinden van één lijn met mijn man is soms lastig. Je mening over opvoeden is volgens mij altijd enigszins gekleurd door de manier waarop je zelf bent opgevoed, en die is bij beiden toch net weer een beetje anders. Gelukkig gaat dat vaak over kleine dingen.

Zijn er dingen die je anders doet dan je eigen ouders?

Daar moet diep over nadenken. Mijn ouders hebben me een geweldige jeugd gegeven en er zijn weinig dingen die ik heel anders zou willen doen. Het enige wat ik kan bedenken is dat ze gescheiden zijn toen ik 21 was. Ook al was ik op dat moment zelf al volwassen en moeder, dit heeft grote impact op me gehad. Als ik eraan denk dat er ook heel jonge kinderen zijn die dit mee moeten maken, raakt dat me diep. Ik hoop dat er nooit een situatie komt waarin onze kinderen dit mee hoeven te maken.

Welke personen inspireren jou als het gaat om moederschap?

Ik had als tienermeisje een twaalf jaar oudere vriendin die zelf al kinderen had. Met haar heb ik destijds veel gepraat over mijn wens om jong te trouwen en moeder te worden, zij heeft me overtuigd van het feit dat je met wat minder inkomen ook je dromen waar kunt maken – omdat geld uiteindelijk maar bijzaak is. Ik ben bij de bevalling van haar jongste kindje geweest en die ervaring heeft me nog meer vertrouwen gegeven voor mijn eigen eerste bevalling een jaar later. We zijn nog steeds bevriend en ik vraag haar soms om advies als ik ergens tegenaan loop in de opvoeding; veel dingen waar ik tegenaan loop heeft zij al meegemaakt. Verder inspireert de Bijbel mij om qua moederschap te lijken op hoe Jezus is: vol liefde, vergeving en geduld. Naast de Bijbel lees ik op dit moment de boeken ‘Baby in een droomritme’ van Stephanie Lampe over slapen en ‘Eten voor de kleintjes’ van Stefan Kleintjes over (borst)voeding.

Wat is jouw grote vreugde als moeder?

Moederschap is soms best heftig, maar op de momenten dat ik mijn kind tevreden aan de borst zie liggen, naar me zie glimlachen, zijn eerste stapjes zie zetten, hoor schaterlachen, zijn naam zie schrijven, zie spelen, zie dansen, zelfgemaakte liedjes hoor zingen, als ze me spontaan een knuffel komen brengen of als ze tegen me aan liggen te slapen… Dan kijk ik naar ze en besef ik dat ze een groot wonder zijn en dat ik zielsveel van ze hou. Dat gevoel geeft heel veel voldoening!

>> Je reactie op Rianne kan je hieronder kwijt!