Vanaf dat ‘ie kan kruipen heeft baby een enorme fascinatie voor snoeren. Zodra hij de kans krijgt sprint hij richting de hoek van de kamer waar de snoertjes liggen en duikt er bovenop. Wat is dat toch met die obsessie?
Baby speelt met snoertjes
Terwijl ik mijn kleintje voor de zoveelste keer vandaag weghaal bij de oplader van mijn laptop, ga ik eens denken. De hele kamer ligt vol met dingen om te ontdekken en mee te spelen. Waarom dan zo’n koud, saai stuk plastic?! Ik wil het gewoon niet hebben!
Op Kiind.nl lees ik een mogelijke verklaring. Het lieve kleine babe’je wordt een ondernemend dreumesje dat de wereld wil ontdekken. Dit doen kinderen door grenzen op te zoeken. Ze gaan aftasten wat nou eigenlijk de bedoeling is. Ze kijken goed naar wat mama en papa doen, maar vanuit hun nieuwsgierigheid gaan ze ook zelf op onderzoek uit. In een artikel op kiind.nl lees ik: “De priegelige snoertjes, die dvd-speler met zo’n grappig klepje, de aarde in de plantenbak die zo lekker voelt: het nodigt uit tot nader onderzoek.”
Helaas trekt babe niet alleen aan de snoeren, maar stopt hij ze ook in z’n mondje. En dat is vooral bij opladers geen goed idee.
Maar hoe moet je daar nou op reageren? Hoe doen jullie dat? Ik lees dat het slim is om, terwijl je de babe weghaalt bij de gevreesde snoertjes, toch kort uitlegt waarom iets niet mag. Hoe klein ze ook zijn. Grappig genoeg doen wij dit ook al, hoewel je vaak genoeg denkt: eh, voor wie zeg ik dit?! Het verband tussen met de snoeren spelen en gevaar komt later wel.
Natuurlijk kan het ook een vraag om aandacht zijn, dat gepriegel met snoertjes. In dat geval kun je proberen te kijken wat erachter zit, wat is de behoefte van het kleintje? Dat kan bijvoorbeeld even oprechte aandacht zijn.
>> Herkenbaar, kindjes en snoertjes? Hoe ga jij hier mee om?
Jaa, vooral die van de telefoon en dvdspeler, niet zozeer de snoeren, maar het hele apparaat. De telefoon gebruiken papa en mama erg vaak en in de dvd speler zit vaak Bumba 🙂
Heel herkenbaar! Snoertjes, telefoons, laptop, kettingen, niets ontkomt aan de grijpgrage handjes van de kleine man! We zeggen zo consequent mogelijk nee en leggen t ook uit, maar het resultaat vooralsnog is het blijven doen en keihard lachen als papa of mama nee zegt 😉
Hahaha hier ook ja. Wij hebben wel echt veel hoger gezet en de laptop staat bijna standaard op de grote tafel. Maar hier stopt onze babe niet alleen alles in haar mond, maar ze eet het ook gewoon op.
Niet zozeer snoertjes, allebei niet eigenlijk. Mia plukte wel graag de billendoekjes leeg. En alles werd naar het midden van de tafel geschoven ter voorkoming (en zodat je zelf niet de hele dag nee, niet doen, pas op, kijk uit hoeft te zeggen..). Rune is vooral geobserdeerd door de stoelen?? Draaien, heen en weer schuiven, super interessant. (en is nog niks mobiel dat scheelt ook haha)