Onvermijdelijk: je eerste en tweede zwangerschap met elkaar vergelijken. Dus dat doe ik ook. En ik kom tot de conclusie dat ik deze keer véél minder van mezelf hoef en dat ik daardoor veel beter in mijn vel zit.
Ooit interviewde ik allerlei moeders over hun opvoedstijl, belangrijke waarden in hun gezin en hun zwangerschappen. Uit het interview met Elsa staat me bij dat ze hield van zwanger zijn. Dan piekerde ze minder, voelde ze zich in balans. Eigenlijk waren het telkens de beste 9 maanden uit haar leven. Ik kon me daar toen niks bij voorstellen, ik heb mijn 1e zwangerschap soms ongeduldig, onrustig en vaak ontevreden doorgebracht. Niet in balans, in elk geval.
Sporten? Neuh.
Ik realiseer me dat dit vooral kwam doordat ik van alles moest van mezelf. Bijvoorbeeld het sporten. Laten we voorop stellen dat ik gek ben op sport, normaal gesproken. In mijn normale staat van zijn (dus, niet zwanger) word ik er gelukkig van, geniet ik er intens van en heb ik het nodig om te functioneren. Maar zwanger? Hm, not so much. Wat ik normaal doe kan niet (want daarmee krijg ik snel een te hoge hartslag, gebruik ik verkeerde spieren etc). Gevolg is dat ik nu niet ga. En weetje: dat is gewoon fucking prima. Zolang ik elke dag een stuk loop of fiets met de peuter en niet volledig dichtgroei, vind ik het goed. Want voor wie stond ik nu eigenlijk die drie keer per week op de loopband de vorige keer?
Andere voorbeelden van dingen die ik persé moest: naar zwangerschapsyoga (ondanks dat het feitelijk niks voor me is :)), niet teveel aankomen, niet te lang overdag slapen en me vooral geen zorgen maken. Oh, en ontspannen zijn, dat vooral.
Elke dag op tempo door de wijk
Ook tijdens de laatste vier weken, helemaal toen ik over tijd liep (ben bevallen met 41+6) moest ik nog dingen. Elke dag een flink stuk lopen op hoog tempo (zodat de vliezen zouden breken?) Eigenlijk had ik lekker met mijn beentjes omhoog Netflix willen kijken of thee drinken met een vriendin of mijn man. Die vliezen breken namelijk vanzelf wel. Maar och wat was ik opgefokt en wilde ik zelf de controle hebben. Ik had het idee dat iedereen al aan het bevallen was, behalve ik, en dat ik iets niet goed deed. Ik vond dat ik niet rustig genoeg was en niet ontspannen genoeg… daarom begon het zeker niet.
Hard voor jezelf zijn
Uiteindelijk heeft die houding me weinig goeds gebracht: door het consequent ver weg blijven bij wat ik nu écht nodig had, ontwikkelde ik een angststoornis (hierover later meer). Mijn gedachten gingen een eigen leven leiden en ik kon ze niet meer relativeren. Hier heb ik ruim een jaar last van gehad!
Bizar he? Ik was zo bikkelhard voor mezelf! En mensen om me heen hadden het niet door, hoor. Ik had het zelf geeneens echt door.
Vrouw, er groeit een nieuw leven in je… dat is een groot wonder. Het gaat vanzelf en tegelijkertijd is het nu belangrijker dan ooit om lief te zijn voor jezelf en niet tegen je gevoel in te gaan.
Wat gaat er nu anders?
Ik hoef dus -eigenlijk- niets meer. Behalve zwanger zijn, voor de peuter zorgen en werken. Bloggen ligt af en toe ook even op een wat lager pitje, zoals je misschien gemerkt hebt. Soms heb ik genoeg aan de dag zelf en dan plaats ik een keer niets. Dit alles werkt bevrijdend. Ik zit lekker in m’n vel en kijk positief naar komende weken en de rest van de zwangerschap. De omslag heb ik niet bewust gemaakt, ik heb niet aan het begin van deze zwangerschap gedacht: ik ga eens even niets moeten. Het is vanzelf gekomen omdat ik, door alles wat ik heb meegemaakt, kennelijk dichterbij mijn gevoel ben komen te staan. En dat voelt fucking goed!
Ik ben heel benieuwd of iemand mijn verhaal herkent. Is dat ‘vele moeten’ herkenbaar?
Ik herken je verhaal ook wel een beetje. Ik ben dan niet zwanger van m’n 2e maar in de eerste helft van m’n zwangerschap moest ik veel meer van m’n zelf dan nu. Al moet ik nog af en toe terug gefloten worden. Ik voel me vooral ongemakkelijk als ik moet zeggen dat ik moe ben of niet te hard kan lopen. Ik wil geen zeur zijn :p
Te veel moeten? Hoge eisen? Doorrennen? Juist bij de tweede zwangerschap en nog meer erna. Rennen doorgaan, doorbijten, nee dat moet nog, dit kan v niet zo. Ik moet nog. Ik moet nog. Ik moet nog.
Hanneke, wat een eer om aangehaald te worden. Ik zit nu niet zo lekker in mijn vel, heb nog steeds moeite met het maken van een verbinding tussen mijn lijf en mijn rationele gedachten/eisen. Zoals ik toen schreef, ging dat bij een zwangerschap vanzelf. Maar ik denk dat het ook zonder moet kunnen, hoe precies is nog steeds een zoektocht voor me. Heel fijn om te lezen dat het jou lukt er op een ontspannen manier van te genieten (nu). Met nog de andere helft voor de boeg is dat een fijn vooruitzicht! 🙂 Heb het goed!