Dit weekend heb ik een uur door de stad gelopen met een meisje dat zwaar onder invloed was en niet meer wist waar ze woonde. Het heeft veel indruk op mij gemaakt.

Afgelopen donderdag was ik in Zwolle geweest bij een event tegen kindermishandeling. Al in de trein terug lag ik bijna te slapen omdat ik heel moe was. Eenmaal in Utrecht pakte ik de bus naar huis en toen die bijna vertrok plofte er een meisje naast me. Dat ging met zo’n lompheid dat ik meteen opkeek. Het meisje was stomdronken. Ze hing half voorover en staarde vooruit. ‘Als ze maar niet gaat kotsen’ dacht ik en schoof iets meer mijn hoek in. Na een paar minuten waren we bij mijn halte. Het meisje naast me stond ook op en liep de bus uit. Ik zag haar de straat over zwalken zonder uit te kijken en ik rende naar haar toe.

Vergeten waar ze woonde

“Waar woon je, kan ik met je meelopen naar huis?” Ze keek op. Ik kwam erachter dat ze geen idee had waar ze woonde of waar we waren! Maar toen had ik nog hoop dat ze het zou herkennen, de straat… de bakker, de weg. Maar na een kwartier met haar rondlopen besloot ik de politie te bellen voor advies. Ze beloofden me met een auto te komen om te helpen. Of ik wist hoe ze heette. Haar voornaam wel, maar voor de rest? Ze had geen telefoon bij zich, geen id-kaart, geen portemonnee en geen jas.

Intussen liepen we maar door. Ik probeerde haar een beetje in de buurt te houden van de plek waar ik had afgesproken met de politie, maar dat was nog niet zo makkelijk. Ze liep best hard, half struikelend en zoefde soms ineens tussen auto’s door de weg over. Ondertussen bleef ik maar een beetje tegen haar praten: “weet je al waar je woont?” en “kom maar deze kant op…” Mijn dikke sjaal deed ik als een deken om haar heen, maar denk dat ze daardoor nog meer haar oriëntatie kwijt was, want die gaf ze telkens terug.

Plassen

Ze moest ook heel nodig plassen, zei ze, maar toen ze dat ergens achter een auto probeerde, viel ze hard op haar arm. Vinger uit de kom en een snee. Ook dat nog. Later viel ze op haar beide knieën, die daardoor open lagen door haar zwarte panty heen.

Na drie kwartier belde de politie. Waar ik was. Ik noemde de straat en het nummer en duimde ondertussen dat ze niet heel boos zou worden als de politie er aan zou komen, je weet het niet. Maar de auto kwam aanrijden en ik zei: “hee, misschien weten zij waar je woont!”

Good cop en bad cop

Gelukkig liep ze toen zelf op de auto af. Twee agenten stapten uit, een ‘good cop’ en een ‘bad cop’. De bad cop ging haar opzoeken in het systeem. Wonder boven wonder wist ze ineens haar achternaam en geboortedatum weer. Ze was al 26! Ik dacht echt dat ze maximaal 20 was.

De ander scheen met een zaklamp op haar knieën, hand en vroeg hoe het ging. Mij bedankte hij voor het bellen.

Bad cop: “We gaan je een proces verbaal geven voor openbaar dronkenschap. Het is niet de eerste keer dat je onder invloed rondloopt.” Meteen begon ze te jammeren dat ze ‘niks had gedaan’. “Ga maar” zei good cop tegen mij. “Wij handelen het wel af”  “Rustig aan, het komt goed” zei ik nog. “En morgen naar de dokter voor je hand”

Huilen

Ik liep weg en achter mijn rug hoorde ik haar schreeuwen en huilen, niet om mij, maar om het proces verbaal. Wat een shitzooi, wat een ontzettend shitzooi. Ik heb echt een enorme hekel aan dronkenschap en nu weet ik weer waarom.

De afgelopen dagen heeft het me bezig gehouden. Hoe het is afgelopen, hoe het met haar is en of ze nu besluit om te stoppen met teveel drinken. Ik hoop het, want dit liep nu goed af… maar wat had het ook ontzettend verkeerd af kunnen lopen.