Maud voedt haar baby alleen op, nadat ze eind vorig jaar na een one night stand zwanger bleek. De vader wilde dat ze abortus zou plegen, maar Maud besloot het kindje te houden.”Het is lastig voor te stellen dat je zo’n klein wonder niet wilt kennen, maar het is iets wat ik zal moeten respecteren.” Hoe is het om je baby alleen op te voeden na een one night stand?

Wat was het eerste moment in je prille tijd als moeder dat je een partner echt miste?

Er zijn zoveel kleine momenten die ik graag met iemand wil delen, van de kleine baby glimlachjes tot het eerste keer dat je kindje in bad gaat. Of wanneer je kindje duidelijk laat merken dat ze niemand liever willen dan zijn mama… zeker als baby ergens verdrietig over is! Het zijn de kleine momenten die ik graag met iemand zou willen delen, met iemand waar je van houdt. Op dit moment heb ik geen partner om die momenten mee te delen, maar ik heb wel een trotse moeder. De eerste twee weken dat mijn zoontje er was is zij bij mij geweest: voor de slapeloze nachten, pijnlijke borsten, lieve glimlachjes, eindeloze kopjes thee, knuffels met baby, in bad gaan, de eerste keer met baby naar buiten (in de draagdoek)….

Na mijn eerste dagen echt alleen met baby ben ik een trotse en zelfverzekerde moeder, maar de kopjes thee tijdens de voedingen om 3 uur ’s nachts of 6 uur ’s morgens, die mis ik enorm!

Het is moeilijk om mij voor te stellen hoe het zou zijn met een partner, net als het voor een ander waarschijnlijk moeilijk is om het voor te stellen zonder partner.

Ik heb niet iemand die samen met mij alles meemaakt, maar ik heb lieve vriendinnetjes en vriendjes en een trotse moeder die geen genoeg kunnen krijgen van mijn kleine vent. Dat maakt heel veel goed!

Heb je je voorbereid op het feit dat je het alleen zou moeten doen?

Toen in besloot om mijn kindje te houden, wist ik al dat ik hem alleen zou opvoeden. De biologische vader van mijn zoontje had al aangegeven dat hij geen kind wilde en er absoluut niet klaar voor was/is. De afweging om het kindje te houden – en dus alleen op te voeden – zat niet vol van romantische beelden. Ik weet al een paar jaar dat ik dolgraag een kindje zou willen krijgen, het is een bijzonder cadeau om een kind te mogen opvoeden. Natuurlijk zal het niet altijd over rozen gaan en elke ouder maakt fouten. Maar je kunt zo iets moois en positiefs meegeven aan een kindje, het beste van jezelf.
Dat ik dus hoopte ooit mama te mogen worden, als het moest alleen, maakte de keuze om de baby te houden een stuk makkelijker. Het maakte ook dat ik al vaker had nagedacht over de consequenties ervan: financieel is het een stuk zwaarder in je eentje dan samen, de stress van een kind opvoeden kun je niet delen met een partner en je hebt niet een voor de hand liggend persoon om mee te sparren over de opvoeding.

Dat wetende heb ik goed nagedacht over welke mensen uit mijn omgeving een belangrijke rol kunnen en mogen spelen in het leven van mijn zoontje. Dat is voornamelijk mijn moeder en op een afstand mijn zus (en haar dochters) en broer. Zij hebben al kinderen en weten dus dondersgoed hoe het is :). Daarnaast heb je twee van mijn beste vrienden, die ik inmiddels al 16 jaar ken, die de ‘fairy godparents’ voor mijn zoontje zijn en andere goede vriendinnen en familie die ‘tante’, groottante of grote neef zijn geworden.

Ook over praktische dingen heb ik van te voren nagedacht: hoe ik het ga regelen met werk en oppas (mijn moeder past 4 dagen op, als ik aan het werk ben), waar ik wel en geen recht op heb. Ik wist niet dat er iets bestond als kindgebonden budget voor ik zwanger werd. En hoe het werkt met verzekeringen enzo.

Natuurlijk zijn ook andere dingen aan bod gekomen: wat wil ik mijn kindje meegeven, welke dingen wil ik hem leren en hoe bereid ik hem voor op de afwezigheid van zijn biologische vader zonder dat hij het zichzelf kwalijk neemt?!

Ik denk dat hetgeen wat het meest overvallen heeft is hoeveel mensen nu al van mijn zoontje houden en een rol spelen in zijn, nog prille, leven. Wat mij ook overvallen heeft is hoe enorm beschermend ik ben geworden. Hoeveel het moeder zijn mij nu al heeft verandert: ik wist niet dat je zo ontzettend veel van iemand kon houden of dat kleine dingen zo bijzonder kunnen zijn.
Ik kan me niet voorstellen dat mijn kleine vent er niet zou zijn, hij is nu het belangrijkste geworden.

Je werd zwanger na een one night stand en de biologische vader wilde een abortus. Wat heb je hem verteld over je zoon? Wil hij hem zien, dingen over hem weten?

De laatste keer dat ik de biologische vader van mijn zoontje sprak vroeg hij mij nog eens een abortus te overwegen. Hij kon de wetenschap dat hij een kind had verwerkt niet aan en wilde er eigenlijk niets van weten. Dat ik geen enkele verwachting van hem heb, niet financieel en ook niet emotioneel, ging er lastig in. Het heeft heel veel energie gekost om hem uit te leggen waarom ik mijn kindje wel ter wereld wil brengen: mijn vader is 6 jaar geleden overleden, ik kan met hem nooit delen hoe het is om een kleinkind te hebben. Maar met die kans heb ik nu met mijn moeder wel en ik kan niet anders zeggen dat ik daar ontzettend dankbaar voor ben. Soms kun je niet kiezen – of plannen – wanneer iets gebeurt: maar het gebeurt en dan kies je ervoor om er voor te gaan (of niet). Ik ben trots op de keuze die ik gemaakt heb, ookal is dat niet wat de biologische vader het liefst had gewild.

---

Lees hier het eerdere interview met Maud: ik werd zwanger na een one night stand

---

Ik heb hem niet meer gesproken sinds het gesprek waarin hij mij om een abortus vroeg (ik was toen bijna 17 weken zwanger). Hij heeft gevraagd om privacy en dat respecteer ik. Omdat hij mij alleen maar anoniem gebeld heeft, heb ik geen telefoonnummer en op social media zijn we geen ‘vrienden’. Dat maakt contact maken behoorlijk lastig. Via social media heb ik wel een privé bericht gestuurd, maar de vorige die ik al tijdens mijn zwangerschap heb gestuurd heeft hij ook nooit gelezen.
In dat bericht heb ik ervoor gekozen om hem alleen te vertellen dat de baby is geboren en wat de geboortedatum is. Het geslacht en de naam van de baby heb ik niet verteld. Net als dat hij recht heeft op zijn privacy, zo heeft mijn kindje dat ook. Als de biologische vader contact wil, dan kan hij dat via mij leggen.

Voor mij staat vast dat als hij ervoor kiest om de baby te willen zien dat hij het volgende moet overwegen: ik ga niet beginnen aan een soms-wel-soms-niet relatie tussen hem en mijn zoontje. Als hij ervoor kiest betrokken te willen zijn, dan is dat vanaf dat moment voorgoed.

Met alle voor- en nadelen. Wanneer mijn zoontje oud genoeg is om zelf de keuze te maken (en ik weet niet wanneer dat exact is, ik denk dat dat iets is wat de tijd moet uitwijzen) dan zal ik hem die vrijheid geven.

Tot nu toe wil de biologische vader dus niets weten. Het is lastig voor te stellen dat je zo’n klein wonder niet wilt kennen, maar het is iets wat ik zal moeten respecteren. Aan de andere kant: een ‘vader’ die er nooit is geweest kan ook geen teleurstelling zijn. Helaas ken ik teveel voorbeelden van biologische vaders die dat wel zijn voor hun kinderen.

Wat ik geleerd heb is dat ouderschap niet (alleen) iets van bloedverwantschap is, het is iets dat je voelt met heel je hoofd en je hart. Het is iets dat je kunt voelen, ook als je geen biologische verwantschap hebt. De persoon waar ik in de toekomst een relatie mee heb (ja, ik ga er vanuit dat dat ooit wel gebeurt ;)) kiest niet alleen voor mij, maar ook voor mijn zoon. Hij kiest er voor om vader te zijn en een (voorbeeld)rol te zijn in het leven van mijn zoontje. Dat is 100 keer meer waard dan iemand die er niet wil zijn!

Heb je veel hulp vanuit je omgeving?

Ik kan niet dankbaar genoeg zijn voor de hulp die ik heb gehad: van mijn moeder, van mijn zus en haar dochters, van mijn beste vriendjes en vriendinnetjes en zelfs van de buren waar ik voor de baby er was vrijwel geen contact had! Ze zijn er op de mooie moment en als ik te moe ben om iets te doen.
Ze waren er in mijn laatste weken van de zwangerschap, toen ik echt niet te genieten was en ze zijn er nu wanneer ik de lastige (en bijna verwijtende vragen) van het consultatiebureau moet beantwoorden.
Het moeten uitleggen hoe je dingen gaat aanpakken als single moeder en het moeten uitleggen waarom de biologische vader niet vermeld wordt hakt er in. Bij sommige vragen kon ik het niet helpen mij af te vragen of ze ook gesteld zouden worden aan een stel. Tegelijkertijd helpt mijn omgeving mij om dingen in perspectief te zien en van sommige dingen een grap te maken.

Ik kan de mensen om mij heen niet dankbaar genoeg zijn :).

Wat is je verlangen voor de komende tijd?

Wat ik de komende tijd vooral wil doen is genieten van mijn zoontje. Samen met hem de nieuwe dingen van het moeder zijn ontdekken en ook ontdekken hoe je jezelf niet kwijt raakt in het moeder zijn… Vrienden, familie en in mijn geval sporten (ik kan niet wachten tot ik voor het eerst weer kan surfen of weer kan beginnen met hardlopen en longboarden) moeten een plek krijgen in mijn nieuwe leven. En straks als ik weer aan het werk ga zal ik weer moeten wennen aan een nieuwe situatie!
Voorlopig wil ik genieten van mijn knappe, bijzondere, lieve, geweldige baby. Ik wil de tijd nemen om zijn persoonlijkheid beter te leren kennen, te genieten van zijn lachjes en de nachten samen door te komen. Er valt zoveel te ontdekken!

Wat wil je verder nog kwijt?

Ik denk dat voor elke nieuwe ouder een bijzondere tijd aanbreekt als je kindje er eindelijk is. Dat is iets dat je wilt delen met de mensen waar je om geeft. Voor mij als single mama is dat niet anders! De afgelopen zomer is het regelmatig in kranten aan bod gekomen: is het eerlijk om een kind te krijgen zonder dat er een vader in beeld is (denk aan het hele debat over single moeders en ivf behandelingen of same sex stellen die een kindje willen krijgen). Het lezen van de commentaren van anderen, met en zonder kinderen, was soms ontzettend kwetsend.

Als moeder wil ik het beste voor mijn zoontje: hem een warme, liefdevolle en veilige omgevingen bieden om in op te groeien is prioriteit nummer één! Als single moeder heb ik daar mensen om mij heen voor nodig – maar dat heeft iedereen, single of niet. In het engels is er een gezegde: “it takes a village to raise a child.” Het is goed om je daar bewust van te zijn.

Ik zou willen dat het stigma rondom single ouderschap/moederschap minder zou zijn: het maakt mij niet een minder goede moeder en dat geldt ook voor de andere single ouders! Ik heb mijn keuze bewust gemaakt: ik wil moeder zijn voor mijn zoontje, ik wil hem opvoeden naar het beste van mijn kunnen.

Ik weet dat het niet altijd makkelijk zal zijn en dat er moeilijke momenten zullen komen als mijn zoontje vraagt naar zijn biologische vader. Maar ik heb vertrouwen in mijzelf en ik weet dat om hulp kan en mag vragen als het lastig wordt.

Ik weet ook dat het soms moeilijk kan zijn om hulp te vragen (of te accepteren) als je het gevoel hebt dat je van te voren door anderen beoordeeld wordt omdat je single bent. Het is iets waar je zelf sterk in moet zijn: blijf achter je keuze en de redenen voor je keuzes staan. Daarbij is het belangrijk om respectvol te blijven naar de meningen van anderen en in ruil daarvoor kun je alleen hopen dat anderen jou ook respecteren.

Ik ben trots op mijn zoontje, nu al. Ik ben trots op mijn moeder, die er onvoorwaardelijk voor ons is. Ik ben trots op mijn zus, die heel wat tegenslagen heeft meegemaakt die ik nu als moeder veel beter begrijp. Ik ben trots op mijn vrienden, die weten dat ik niet meer altijd gezellig op kroegentocht mee kan gaan maar toch naast mijn nieuwe rol als mama nog mij – zoals ik zonder kindje was – herkennen en mij daaraan helpen herinneren. Ik ben trots op mezelf: ik heb een prachtig mensje ter wereld gebracht en dat is iets mooiers en overweldigender dan alles wat ik eerder heb bereikt.

Ik kan niet wachten op de avonturen die nog gaan komen!

>> Je reactie op Maud kan je hieronder achterlaten!

(Om privacy redenen is de naam van Maud niet haar echte naam. Alle foto’s zijn van Veronika G Photography via Instagram.)