Deze week (maandag) zond de VPRO de documentaire ‘Roze Wolk’ uit over de postnatale depressie, ofwel een PND. Ik heb ook zitten kijken en wil graag mijn ervaring delen. Mocht je niet weten waar het over gaat, kijk dan hier de docu terug.

Dit schrijft de VPRO over de docu: “Het grote taboe dat om postnatale depressie hangt, weerhield de documentairemaakster ervan erover te praten. Om meer aandacht en begrip voor dit onderwerp te creëren, besloot ze er een film over te maken. In deze documentaire vertellen vier moeders op een openhartige en intieme manier vanuit hun eigen perspectief wat ze met hun jonge gezin en partner hebben meegemaakt of waar ze nog middenin zitten. Eindelijk kunnen ze hun hart luchten. Deze documentaire probeert dit persoonlijke, kwetsbare en pijnlijke proces bespreekbaar te maken.”

Iets over mij persoonlijk: zwanger en angststoornis

Helaas weet ik uit eigen ervaring hoe het is om niet op een roze wolk te bivakkeren na de geboorte van je kind. Dat een PND kan komen in vele vormen en maten, is mij in elk geval duidelijk. Zelf voldeed ik niet aan het klassieke beeld (depressie en geen hechting met je baby), maar heb wel degelijk een loodzwaar 1e jaar gehad, waar ik mij met hulp van therapie en medicatie uit heb ontworsteld. Een angststoornis waar ik al langer mee te maken heb (maar altijd prima mee kon leven) kwam tijdens de zwangerschap voor problemen zorgen. Rond de bevalling uitte dat zich in de ergste paniekaanvallen die ik ooit heb gehad en ook na de bevalling heb ik wekenlang in angst geleefd. Angst voor mijn gedachten, iets wat iemand met een angststoornis meteen zal herkennen. Pas na een half jaar zocht ik professionele hulp en klom ik uit het dal.

Ik vond de docu somber, zwaar, super eerlijk en confronterend, vooral het stuk dat ging over angst voor je eigen gedachten. Toen heb ik ‘em uitgezet, want genoeg is genoeg en ik zat aan m’n tax 🙂 Als je dit leest en zelf nog in een PND zit, raad ik je aan hem lekker over te slaan trouwens, dan heb je echt wel genoeg aan jezelf.

Het is gewoon zware kost, ook als je zelf geen PND hebt gehad. Een zwangere vriendin appte me: “Ik kijk ‘em niet, geen zin om al van mijn eigen roze wolk af te komen” Zelf dacht ik vaak tijdens het kijken: wat ontzettend zielig voor je. Wat rot. Wat is het zwaar voor je geweest. Met terugwerkende kracht kan ik die dingen, twee jaar na dato, ook allemaal tegen mezelf zeggen.

Is er hoop?!

Er is hoop, jazéker is die er. Maar je kan het niet alleen, je hebt hulp nodig. En die is er echt. Je zult jezelf bloot moeten geven, bij de huisarts, bij de psycholoog of therapeut, maar weet dat je elke keer dat je dat doet begrip/liefde/inzicht terug krijgt. Zoek lotgenoten (die zijn er dus, heel veel) en hou je vast aan elke dag die beter gaat. En mijn tip: ga op zoek naar een psycholoog die gespecialiseerd is in dit soort dingen, dat scheelt je veel onbegrip en je slaat meteen de spijker op z’n kop, vat de koe bij de hoorns: dat soort dingen.

Vragen, ervaringen of opmerkingen zijn hartstikke welkom <3