Er zijn van die dingen, die deel je niet met anderen. Soms omdat je zelf keihard je best doet ze te ontkennen (of ze in elk geval achteraf te vergeten). Soms ook omdat je met je hormonale hoofd amper doorhebt hoe vreselijk ze zijn. Voor alle mommy’s to be en diegenen die hun tweede of volgende spruit verwachten: DIT IS WAT NIEMAND JE VERTELT.

1. BLOED.

Het is een slagveld. Je bloedt je een ongeluk. Niet eens per se tijdens de bevalling, maar het duurt weken voor het ophoudt. WEKEN. Dat zit zo: de placenta zit tijdens je zwangerschap stevig vastgekoekt (hehe) aan de baarmoederwand. Een mooi systeem zou zijn dat deze de laatste dagen langzaam loslaat, en als dan het laatste draadje knapt, is de bevalling (en glijdt je kind vanzelf in je armen terwijl je het bijna niet merkt en zie je dat de striae wonderbaarlijk genoeg verdwijnt terwijl er engelenmuziek klinkt – afijn ik dwaal af). Zo gaat het dus niet. Tijdens de bevalling scheurt de placenta als het ware los. Wat overblijft is een gigantische wond. Die moet helen. Gevolg: sloten bloed, ’s nachts, tijdens het borstvoeden, op momenten dat je er niet op zit te wachten, en op momenten dat het best wel even zou kunnen ineens weer niet. Bij mij duurde het vijf weken. De zesde week werd het langzaamaan minder. De zevende week werd ik weer ongesteld. You get the point.

2. Je stinkt.

Echt. Vooral ’s nachts. Naar ongewassen mannenlijven, naar rotte eieren en naar kleffig zweet. Je stinkt zo erg als je nog nooit hebt gedaan. Terwijl het zweet uit je poriën gutst (want: overtolligvochtafvoer) zal je partner je hormonale huillijf af en toe willen knuffelen en dan van pure schrik een stap achteruit doen. Op bepaalde momenten, bijvoorbeeld als je zoals ik op je rug met je armen naast je gezicht slaapt, ruik je per ongeluk je eigen oksel en besluit je om drie uur ’s nachts nogmaals te gaan douchen. En als je denkt dat dit al een bizar fenomeen is, heb je het mis. Nog veel bizarder is namelijk het feit dat je kersverse spruit niets liever wil dan jouw walmen inademen. Van zo dichtbij mogelijk. Als ik mijn dochter op veilige afstand van mamma’s stinkklieren legde, kroop ze steevast dichterbij – en als je bedenkt dat baby’s van een paar dagen oud nog helemaal niet kunnen kruipen, snap je hoe groot haar drive was. Als ik ’s morgens wakker werd, armen boven mijn hoofd en onsmakelijk uitwasemend, lag zij alweer met haar neusje platgedrukt in mijn oksel.

3. Je hebt zeker een jaar raar haar.

Babyhaar. Je kent het wel. Die rare korte plukjes naast je gezicht, die niet met de rest van je kapsel willen matchen en het ook vertikken om te groeien. Dit is de reden dat kersverse moeders niets meer aan hun uiterlijk doen. Het is zinloos. Je haar blijft raar.

4. Ook van persen kun je striae krijgen.

Als zwangere vrouw laat je je heel graag op iets voorstaan. Het is een prettige gedachte om te bedenken dat jij, hoogstpersoonlijk en puur omdat je het wilde, iets heel erg goed hebt gedaan tijdens de bevalling/zwangerschap/conceptie. Met je benen een half uur omhoog gelegen om een jongetje te krijgen. Megaveel gesport om zo min mogelijk bekkenpijn te ontwikkelen. Je zo min mogelijk gewassen om met jouw zweetgeur een diepe band te ontwikkelen met je kindje (zie punt 2). Mijn ding was striae. Manlief smeerde zich een slag in de rondte met cacaoboter en andere meuk, en ik kwam mijn zwangerschap door met plakkerige lakens en een penetrante chocoladegeur in al mijn kleding. Maar, zo betoogde ik tegen andere zwangeren terwijl ik mijn allerbeste serene glimlach opzette, ik had dan ook geen stréépje striae (op mijn buik, welteverstaan, over mijn borsten weiger ik te praten). De dag na de bevalling vertelde ik exact dat verhaal met exact die serene glimlach tegen exact dezelfde vriendin die het al zeker tien keer aan had moeten horen, terwijl ik mijn gecacaoboterde buik zachtjes aaide – EN TOEN ZAG IK HET. Een verse streep. Roze. Diep. En ik wist heel zeker dat hij er de vorige keer dat ik mijn buik beboterde nog niet zat. Tijdens de bevalling kun je ook striae krijgen. Als je denkt dat je uit de gevarenzone bent, heb je nog een fikse hobbel te gaan. Vertelt niemand je.

5. Je heupen worden breder (en blijven dat)

De laatste is een leuke. Om je kind uit te kunnen poepen, verandert de vorm van je heupen een beetje. Meestal wordt de ‘opening’ wijder. Fijn voor de rechter gebouwde vrouwen onder ons! Ik was tot een paar jaar geleden het plankige meisje dat met lede ogen aanzag hoe de dunne modellen steeds meer baan moesten maken voor de volle vrouw. Recht en atletisch raakt uit, vrouwelijk en rond raakt in. Balen voor mijn vormloze figuurtje – tot aan mijn bevalling. Ineens had ik heupen! Als ik mijn best deed, kon ik zelfs er een beetje mee wiegen. En het allermooiste: ze zijn er nog steeds. Dan maar raar haar!

foto: Veronika G Photography via Instagram

Suzanne Janse (28 jaar) is gastblogger voor Fitte vrouwen, werd in 2014 moeder van een dochter en is fervent voorstander van de vuile was buitenhangen.

Heb je nog toevoegingen dat iemand je best had mogen vertellen voor het kind krijgen? Waarvan dacht jij na de bevalling: dat had iemand me wel eens mogen vertellen!?