Het is iets waar maar weinig over gesproken wordt en wat nét zo pijnlijk kan zijn als helemaal kinderloos blijven. Je hebt al een kindje, dus je weet: het werkt. Ik kan zwanger worden en mijn man kan mij zwanger maken. Hoe kan het de tweede keer dan niet maar lukken?

Gerda (41) heeft een dochtertje van 8, een leuke man en een fijne baan. Lange tijd heeft ze gehoopt op een tweede kindje, die helaas tot nu toe niet is gekomen. Dit is haar verhaal!

We wilden graag een tweede kindje en begonnen zorgeloos aan dit nieuwe avontuur

Ik was altijd erg bezig mijn leven uitstippelen en plannen. Een tweede kindje was heel gewenst, maar we hadden geen haast. Ik wilde eerst rustig van mijn dochter genieten. De tijd rond haar geboorte is best heftig geweest. Ze werd twee maanden te vroeg geboren en toen ze eenmaal thuis was belande ik in een heftige depressie. Gelukkig ben ik hier, met hulp, na een paar maanden weer bovenop gekomen en daarna genoot ik echt enorm van het moederschap. We hadden toen mijn dochter bijna drie jaar was een vakantie naar Italie geboekt. Ik dacht: eerst lekker rustig dit met zijn drieën beleven en dan gaan we voor een tweede kindje.

Voor de eerste keer naar de huisarts

Het vreemde is dat toen we eenmaal echt voor een tweede gingen ik al snel ongerust werd. Juist die eerste maand werd ik niet ongesteld, terwijl ik een negatieve zwangerschapstest had. Op mijn werk kreeg ik een enorme huilbui en vertelde aan een collega die ook voor een tweede bezig was dat ik een heel vreemd voorgevoel had dat een tweede kindje niet zomaar ging lukken. Gek hé? Ik denk dat je als vrouw zo veel dingen al weet en voelt. Na ongeveer zes maanden ben ik naar de huisarts gegaan. Ik was tenslotte ook geen 20 meer en had er een naar voorgevoel over. Ik kwam toen juist terecht bij een vervangende arts. Zij wimpelde het allemaal een beetje weg, ik moest wat meer geduld hebben zei ze. We moesten het eerst maar eens een jaartje proberen. Zo lang had ik geen geduld. Ben een paar maanden later naar mijn eigen huisarts gegaan. Deze nam alles wat meer serieus en liet om dingen uit te sluiten zowel mijn partner als ik op allerlei dingen testen.

De uitslag was shocking. Het was een wonder dat wij samen überhaupt spontaan een kind hadden gekregen… Echt dezelfde kans als het winnen van een loterij… Onze dochter was dus echt een heel groot wonder!

De ‘medische molen’ in

We zijn doorverwezen naar een arts in een ziekenhuis in de buurt waar ook weer verschillende onderzoeken volgden. Dit was een vreemde gewaarwording; er werd me verteld dat ik samen met mijn partner nog maar een kleine kans had om zwanger te raken. In een keer sta je helemaal aan de andere kant van de streep. Van een vrouw die binnen een paar maanden zwanger raakte tot een ‘probleemgeval’ waar je wel eens over hebt gelezen maar nooit had verwacht jou dat zou overkomen. Toen heb ik wel heel wat tranen weg moeten slikken!

Dit ziekenhuis heeft ons op zijn beurt doorverwezen naar een groter en gespecialiseerder ziekenhuis in Utrecht voor IVF.

IVF = een of meer eicellen worden buiten het lichaam bevrucht met zaadcellen, waarna de ontstane embryo’s in de baarmoeder teruggeplaatst worden.

Er gaan alleen weer telkens een paar maanden overheen voor je tot een volgende stap komt, terwijl de tijd maar doortikt. Zo voelt het tenminste. Ik weet nog de arts zei; ik verwijs je door want ik zou niet willen dat je de boot mist. Dat voelde vreemd. Ik dacht: ‘hoezo de boot missen? Er is toch nog veel mogelijk?’ Ook dacht ik in het begin van het traject nog: jammer dat het niet spontaan gaat maar gelukkig hebben we nog grote kans op een tweede. Ik was me er toen totaal nog niet van bewust dat IVF geen wondermiddel is en dat er verhoudingsgewijs meer vrouwen teleurgesteld uitkomen dan mét een kindje.

Deze fase nam ik bloedserieus

Ik heb me er zeker wel serieus ingestort. Maandenlang niet roken, geen alcohol en zo gezond mogelijk eten, lekker huilen en lachen op zijn tijd. Alles voor het goede doel! De periode van hormonen spuiten vond ik heftig. Je bent hypergevoelig in deze periode. En juist doordat je al een kindje hebt, kun je je hier niet voor afsluiten. Denk aan speelparadijzen, zwembaden, familieparken, speeltuinen of op school. Andere moeders op het schoolplein die pronken met hun dikke buiken of met hun pasgeboren baby’s op het schoolplein staan. Kinderen die in de klas bij je dochter trakteren omdat ze een broertje of zusje hebben gekregen. In deze tijd heb ik wel met regelmaat moeten wegvluchten om niet iedereen mijn enorme huilbui te laten zien. Vooral richting mijn dochter (toen vier jaar) had ik een enorm schuldgevoel. Ik gunde haar zo een broertje of een zusje! Ik kom zelf uit een groot gezin. Had nooit bedacht dat mijn dochter enig kind zou blijven.

Het eerste ziekenhuis traject

Het IVF traject in het eerste ziekenhuis liep al snel spaak. Ondanks alle hormonen die ik spoot ontwikkelde ik bijna geen follikels (dat zijn zakjes voor mogelijke eicellen). De behandelend arts bleef optimistisch. De hormonen werden opgevoerd. Op deze manier moest het gaan lukken. Helaas na vele hormonen, me erg ziek voelen en spanning verder hetzelfde resultaat. Slechts twee follikels in plaats van de gewenste ongeveer 20. De arts wilde hiermee gelukkig toch een IVF poging gaan wagen, want er was een bruikbare eicel gevonden: yes! Na een paar spannende dagen thuis werden we gebeld dat er een bevruchting had plaatsgevonden en dus een terugplaatsing. Helaas liep deze niet uit op een zwangerschap.

De behandelend arts in het ziekenhuis begreep goed dat ik er nog niet klaar mee was. Alleen de rest van haar team dacht er anders over. Ze achten de kans dat ik nog zwanger zou raken zo klein dat ze ons adviseerden te stoppen met het hele medische traject. Toch kregen we een doorverwijzing voor het VUMC in Amsterdam, in Nederland hoog aangeschreven op het gebied van IVF en ICSI. Daar ben ik de arts nog steeds enorm dankbaar voor.

ICSI = Net als bij IVF worden er via hormoonstimulatie bij de vrouw meerdere eitjes tot rijping gebracht. De zaadcel wordt vervolgens rechtstreeks geïnjecteerd in de eicel. Als er een bevruchting plaatsvindt, worden er net als bij IVF na een paar dagen één of twee embryo’s teruggeplaatst.

Helaas hebben we in Amsterdam ongeveer het zelfde scenario gehad als eerder. Er was één bruikbare eicel, die is terug geplaatst, maar nu ook weer geen zwangerschap. Ik heb dankzij deze uiterste poging voor mijn gevoel alles beter kunnen afsluiten hierdoor. Ik heb alles binnen mijn macht geprobeerd, ook naar mijn dochter toe. We hebben er bewust voor gekozen niet nog verder te gaan met IVF pogingen in bijvoorbeeld België of Duitsland. De impact van een IVF vind ik lichamelijk en vooral geestelijk zwaar. Dit heeft impact op alles, dus ook zeker op het kind wat je al hebt: terwijl de tijd vliegt.

Grote impact op je leven

Het had allemaal nogal een impact. Op dat moment staat alles in het teken van het krijgen van een tweede kindje. De rest staat een beetje stil en lijkt onbelangrijk. Je werk, je sociale leven alles…. Behalve dan mijn dochter. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd in die periode haar er niet onder te laten lijden. Dat is grotendeels gelukt. Mijn liefde voor haar heeft me er letterlijk doorheen gesleept.

Een tweede kindje krijgen is niet gelukt

De eerste tijd is het nog vaak slikken. Bijvoorbeeld wanneer je op social media leest dat de een na de ander een wél kindje verwacht. Kinderen die grote broer of zus geworden zijn, dan vloeiden de tranen. Het is toch een rouwproces waar je doorheen moet. Maar geloof me het slijt langzaam, echt!  Na de IVF heb ik nog wel andere dingen geprobeerd uit een soort onmacht en wanhoop. Speciale diëten, ademhalingsoefeningen, stress reduceren… maar uiteindelijk heb ik gekozen voor mijn dochter, zo voelt het nu. Ik heb al enorm van haar mogen genieten en dat doe ik nog steeds! Juist doordat zij ons enige kind is, is de band hecht. Ik kan haar alle aandacht geven. Hoef geen rekening te houden met andere kinderen. De situatie is nu eenmaal zoals die is. Gelukkig heb ik dat al even kunnen accepteren. Op een gegeven moment komen er ook gewoon weer andere dingen op je pad. Natuurlijk soms kunnen dingen nog even steken of binnenkomen maar dat mag ook gewoon, ik laat het dan lekker binnen.

Dit heeft mij erdoor gesleept!

Laat je gevoel toe, huil lekker als je daar behoefte aan hebt, luister naar muziek die je raakt. Gun jezelf de tijd om dit te verwerken. Probeer te denken dat alle opmerkingen van de mensen om je heen goed bedoeld zijn, ook al kunnen ze zo misplaatst voelen. Zij hebben niet in dezelfde situatie gezeten. Ze kunnen het proberen te begrijpen, maar staan er nu eenmaal verder vanaf. Wees open! Daar heb je uiteindelijk het meeste aan, in plaats van dat je weer drie keer moet slikken als iemand vraagt of er nu nog een tweede komt. En ja, ik weet hoe moeilijk het is als mensen zeggen: “Gelukkig heb je er al één!” Want juist door die ene weet je hoe intens het gevoel voor een kind is en hoe graag je dit nog een keer mee zou willen maken. Maar toch heb ik ervaren dat er uiteindelijk wel waarheid in die opmerking schuilt, hoe lomp het soms ook kan klinken.

Ik heb sites bezocht van lotgenoten alleen daar ben ik snel mee gestopt

Het gaf mij valse hoop. Natuurlijk lees je precies succesverhalen van mensen die het hebben losgelaten en als wonder toch nog weer zwanger raakten. Natuurlijk prachtig! Maar over het algemeen niet realistisch.

Bedenk dat je niet de enige bent in deze situatie! Er zijn mensen, alsof het zo moest zijn, die mijn pad hebben gekruist met dezelfde verhalen. Zo fijn om mijn verhaal met hun te delen. Ik ben nu op een leeftijd dat het ook niet meer zonder risico zou zijn om zwanger te raken, ben gestopt met het bijhouden van mijn cyclus. Ik geniet liever. In de IVF kliniek heb ik vrouwen gezien die na alle pijn en ellende nooit moeder zullen mogen worden. Dat heeft me geraakt: iedere vrouw heeft het recht op moederschap!

Dus: JA! Gelukkig heb ik er één! En daar geniet ik dubbel van! Geniet van je leven, doe gek, neem een ijsbad, reis, praat, zing ,spring, dans… maar vooral geniet en heb lief!