Anne Tel is schrijfster van het boek ‘Paaseitjes zoeken in het AMC’ en kreeg na een lang traject met IVF- en IUI-behandelingen een dochter. Inmiddels is ze opnieuw zwanger van een zoontje. Hoe is het als het krijgen van een kindje niet vanzelf gaat?

90% van de vrouwen raakt zwanger binnen een jaar. Voor 1 op de 10 vrouwen wordt hun kinderwens met veel pijn en moeite vervuld en sommige vrouwen zullen nooit een eigen kindje krijgen. Het is zelfs zo dat 1 op de 6 stellen met vruchtbaarheidsproblemen kampt. Dat zijn er best veel. Het zijn soms ook mensen die er moeilijk over praten en vaak te maken hebben met kwetsende opmerkingen, zonder dat een ander er bewust van is.

Jij schreef ‘Paaseitjes zoeken in het AMC‘. Hoe is het eigenlijk dat je dagboek voor iedereen te lezen is?

Dat was erg spannend. Het was een drempel overgaan, vooral toen mijn boek gedrukt werd in hoge oplage en er geen weg meer terug was. Iedereen heeft mijn boek gelezen, de buurvrouw, de kapper, mijn hele familie en vriendenkring maar ook heel veel onbekenden. Het is bijzonder om mee te maken, maar gelukkig kreeg ik veel positieve reacties en halen veel mensen steun en kracht uit mijn boek. Ik weet dat mijn boek vaak veel wordt uitgeleend, zodat andere mensen beter begrijpen wat de impact is van vruchtbaarheidsproblemen en wat het allemaal inhoudt om een behandelingstraject te ondergaan. Ik merkte dat er veel onwetendheid was van buitenstaanders, ik heb mijn best gedaan om het bespreekbaar te maken op een luchtige manier, met humor en liefde.

Jij raakte uiteindelijk zwanger. Hoe bijzonder was dat? Had je nog een grote kans?

Wij zijn bij Felicia het traject doorlopen van 6x IUI en 3x IVF. Na Felicia heb ik 1 punctie gehad en dat heeft 16 embryo’s opgeleverd. Er is toen 1 verse embryo teruggeplaatst en er zijn maar liefst 15 cryo’s (bewaard in stikstof op -195 graden). Ik ben nu zwanger van een cryo uit februari 2013. Bijzonder hè?
Ik heb nog 1 rietje over met 2 cryo’s in de vriezer. De rest van de cryo’s is niet goed ontdooid. Ik wil mijn laatste 2 cryo’s doneren aan een ander stel, maar mijn man twijfelt. Het is 100% onze genen, een volle broer of zus van onze kids.

Bij ons was er geen aantoonbare oorzaak waarom we niet zwanger werden. Ook dat is frustrerend, je zoekt een reden waarom, en ook een manier om de oorzaak aan te pakken. Als je na 6 IUI behandelingen, en 2 IVF behandelingen nog niet zwanger bent geworden, probeer je je vast te klampen aan de laatste strohalm. De statistische kansen nemen af naarmate je langer bezig bent. Ondertussen ben je realistisch en hou je rekening met de mogelijkheid dat het echt niet gaat lukken en bereid je je voor op een kinderloos leven. Dat vond ik erg moeilijk, als je een grote wens hebt en ondanks alles wat je ervoor doet, met lege handen achterblijft. Dat het dan toch nog lukt, is een groot wonder. Uiteindelijk blijft het een kwestie van geluk.

Is het hele traject voor jou pijnlijk om er op terug te kijken? Of juist niet?

Toen ik eenmaal zwanger was, merkte ik dat ik het een plaats moest geven. Ik zat toen vooral in een verwerkingsfase, daarvoor onderga je het vooral met al het verdriet dat erbij hoort. Ik heb veel van me afgeschreven, dat had een therapeutische werking, ook al tijdens de behandelingen. Het is voor mij niet meer pijnlijk om op terug te kijken, omdat ons traject een happy end heeft. Als het niet was gelukt, dan was het compleet anders geweest en had ik mijn verhaal niet kunnen delen uit zelfbescherming. Je wilt niet herinnerd blijven worden aan een groot verdriet. Ik denk dat ik er als persoon veel van heb geleerd en er sterker uit ben gekomen, samen met Frank. Het kan mensen bij elkaar brengen, maar ik zie ook veel relaties sneuvelen. Goed met elkaar blijven praten is erg belangrijk om de medische malle molen te overleven, ook zeker met alle hormonale stemmingswisselingen. Het is erg intens, soms verlies je jezelf in het traject en moet je jezelf weer bij elkaar rapen om weer moed te verzamelen om verder te gaan. Je hebt elkaar keihard nodig. Al ken ik ook single vrouwen die dit gevecht in hun eentje doen. Vaak hebben ze wel veel steun van directe familie en vriendinnen, maar het is extra pittig.

Hoe is het voor jou dat je dochter dit straks ook kan lezen?

Heel belangrijk, eigenlijk heb ik mijn boek voor haar geschreven. Zij kan later lezen over alles wat er vooraf is gegaan voordat zij er was en hoe ontzettend gewenst ze is. Ze is uit liefde geboren, al is haar leventje in een ziekenhuislab ontstaan.

Vaak is de roze wolk niet zo roze na de bevalling. Lijkt me voor vrouwen die na heel lang proberen zwanger zijn geworden erg lastig!

Ik zie dat inderdaad vaak voorkomen, dat de roze wolk grijs blijkt te zijn en vrouwen die zich enorm schuldig voelen. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen eerlijk blijven, naar zichzelf en naar anderen toe. Sommige zwangerschappen, bevallingen en/of kraamtijd zijn erg pittig en een grote belasting voor je lichaam en geest. Iedereen krijgt wel haar portie, ik denk ook dat elke vrouw haar eigen verhaal heeft en dat we er voor elkaar moeten zijn.
Ik loop er zelf nu ook tegenaan. Ik ben 33 weken zwanger, ik wil niet klagen, maar ik heb het fysiek ook zwaar nu met mijn 32 urige werkweek. Afgelopen vrijdag barstte ik op kantoor in tranen uit van pure vermoeidheid. Mijn dochtertje was ziek en ‘s nachts aan het overgeven geweest. Na een paar nachten met weinig slaap, was ik gesloopt. Ik wil zo graag alles goed doen, maar het lukt niet altijd. Zeker nu ik zwanger ben, merk ik dat ik niet alles evengoed kan als ik gewend ben. Dingen kosten me nu meer tijd en energie. Letterlijk de bekende laatste loodjes.

Aan welke reacties en acties van vrienden heb jij veel gehad? En welke reacties zijn echt een dooddoener of gewoon niet fijn? 

Ik geloof in de uitspraak gedeelde smart is halve smart. Het is fijn om je hart te luchten bij een goede vriendin of zus. Als mensen op de hoogte zijn, gaan ze met je meeleven en heb je het gevoel er niet alleen voor te staan. Het is een achtbaan waar je in terechtkomt, hoe fijn is het dat je net een hart onder de riem krijgt als je het nodig hebt. De keren dat er een lief kaartje met een gelukspoppetje of beschermengeltje op mijn deurmat lag. Of dat de bloemist op de stoep stond. De steun van mijn vriendinnen is heel belangrijk geweest. Er worden ook genoeg opmerkingen gemaakt uit onwetendheid (‘dan ga je toch op vakantie, als je ontspannen bent, dan lukt het vast’, dan neem je toch een huisdier’, het wordt toch tijd dat je man eens raak gaat schieten’..). Alsof je niet alles al hebt geprobeerd en vaak genoeg op vakantie bent geweest en niet zwanger thuiskomt. De opmerking die mij het meest kwetste kwam van mijn directe familie. Een zus die net was bevallen van haar tweede kind en doodleuk tegen me zei: ‘Ik heb toch zo’n medelijden met alle vrouwen die nog een kind moeten baren.’ Net op het moment dat mijn tweede IVF was mislukt en ik er behoorlijk doorheen zat.

Waar kun je als vrouw met vruchtbaarheidsproblemen terecht?

Freya is de vereniging voor stellen met vruchtbaarheidsproblemen. Freya is ook erg actief op social media en biedt herkenning en steun. Ook brengen ze 4x per jaar een magazine uit en organiseren ze bijeenkomsten. Toen ik daar een keer was, zag ik zoveel mensen. Dat geeft ook het gevoel dat je echt niet de enige bent en dat er veel mensen met dezelfde gevoelens en emoties rondlopen.
Louise’s Hope is een initiatief van 2 leuke meiden, die op een positieve manier andere mensen hoop willen geven. Voor single vrouwen met kinderwens is er bampraat.nl.
Ook op twitter zijn er veel mensen anoniem actief, die dagelijks twitteren over hun ervaringen. Het is een warm bad en samen trekken ze elkaar er doorheen en kunnen ze alles van zich afschrijven. Er is altijd een luisterend oor.

Je boek is vertaald in het Engels! Hoe is dat…?

Heel spannend! Vooral de eerste keer dat mijn boek werd gedownload door een onbekende in Australie. Iedereen in de wereld kan nu ons verhaal lezen. De gevoelens van herkenning zijn universeel. Al is de maatschappij in Nederland heel anders, en wordt het taboe rondom vruchtbaarheidsproblemen steeds meer doorbroken. In andere landen is het onderwerp onbespreekbaar en voor hen is het echt eenzaam.

Dan nog iets. Jij stuurt paaseitjes en gelukspopjes naar lezers en die raken spontaan zwanger?! 

Nou, niet echt spontaan, maar ik verstuur al 2,5 jaar mijn boek in een roze doosje met gelukspoppetje en paaseitjes, en ik krijg vaak het ongelooflijke nieuws van vrouwen die vlak daarna zwanger zijn geraakt, soms spontaan maar meestal dankzij een behandeling. Dat hart onder de riem hebben mensen keihard nodig, en een beetje extra hoop dat verhalen goed af kunnen lopen. Het is fijn om iets terug te kunnen doen en nog fijner dat mensen echt iets aan mijn verhaal hebben.

Tot slot, maar eigenlijk het belangrijkste: hoe gaat het nu met je gezin (en je dochter? :))

Heel goed! Felicia is nu 3,5 jaar en gaat naar de zomer na de basisschool. Het hoogtepunt is dat we rond Pasen een broertje voor Felicia verwachten. Onze tiende terugplaatsing is geslaagd. Het is geweldig dat ik het eigenlijk had opgegeven na poging 9, en dan toch nog zwanger ben geraakt van ons tweede kindje. Hoe bijzonder is het dat uitgerekend ik ben uitgerekend met Pasen? Mijn boek ‘Paaseitjes zoeken in het AMC’ verwijst naar onze eerste vruchtbaarheidsbehandeling op 1e Paasdag, nu eindigt ons verhaal met Pasen. Ik stopte ooit op mijn 30e verjaardag met de pil, en dit jaar word ik 40, na 10 jaar is ons gezin compleet met een dochter en straks ons zoontje. Wie had dat ooit gedacht?

UPDATE 31 maart: Goed nieuws van @AnneTel!

Welkom lieve Sebastiaan! We zijn zo blij met jou in ons leven. ❤️ http://t.co/vED4DlcFFY pic.twitter.com/1eUvDLaJPB

— Anne Tel (@AnneTel) 31 maart 2015

 

>> Je reactie op Anne kan je hieronder kwijt!