Suzanne was nog lang niet toe aan kinderen. Ze vloog voor haar werk als journalist naar het buitenland om evenementen te bezoeken, hotels en restaurants te recenseren en allerhande hippe dingen te ondernemen. Daar kon ze écht geen gezinsuitbreiding bij gebruiken. De schok was dan ook enorm groot toen ze er achter kwam dat ze zwanger was. Hoe is het om een baby te krijgen zonder dat je daar voor gekozen hebt?

Als eerste: hoe gaat het met je (zwangerschap)?

Goed! Ik mag echt niet klagen, al doe ik dat uiteraard wel en schuif dat af op “de hormonen”. Naast dat het psychisch voor mij af en toe behoorlijk zwaar is, heb ik lichamelijk echt vrijwel geen klachten. Zo mag ik mij onder de weinige gelukkigen scharen die nog geen dag van hun zwangerschap misselijk zijn geweest en dus nog geen seconde boven de wc pot hebben gehangen. Wel heb ik al vanaf de zesde maand ongeveer, een vorm van bekkeninstabiliteit, maar een vrij milde. Ik heb last van klassieke startpijnen. Dit houdt in dat als ik gezeten of gelegen heb, ik moeite heb met op gang komen. Verder heb ik pijn als ik lange stukken gelopen heb, moe ben, maar vooral bij het draaien in bed. In het begin had ik hier vreselijk last van, maar dat kwam denk ik meer omdat ik moest wennen aan het minder mobiel zijn en ineens sommige dingen niet meer kunnen. Nu ik daar aan gewend ben, ben ik ook aan de pijn gewend (hoe erg dat eigenlijk ook klinkt) en is hier prima mee te leven. Ik doe oefeningen zodat de bekkeninstabiliteit niet verergerd, en zwem veel. Daarnaast heb ik uiteraard wel wat kleine zwangerschapskwaaltjes zoals maagzuur, pijn aan mijn onderrug, een zeer sterk ontwikkelt reukorgaan, emotionele buien, zwangerschapsdementie en hier en daar een verdwaalde aambei. 😉

Jij maakt er geen geheim van dat je baby niet gepland was. Hoe is het dan eigenlijk toch zover gekomen?

Tja hoe dit zover gekomen is, de natuur heeft soms andere plannen met het leven dan jij in eerste instantie voor ogen had. Ik was al zeker zestien jaar aan de pil. In het verleden vergat ik hem nog wel eens waardoor ik ooit al eens een zwangerschapstest gedaan had. Maar dan praat ik over mijn begin twintiger jaren. De laatste jaren was ik heel erg consequent, vooral omdat ik een duidelijke routine had maar ook omdat we (Martijn en ik) niet op kinderen zaten te wachten. Martijn heeft een goede maar drukke baan als chefkok in een vrij nieuw restaurant en ik timmerde als freelance journalist ook lekker aan de weg. Af en toe vloog ik voor mijn werk naar het buitenland om (fashion) evenementen te bezoeken, hotels en restaurants te recenseren en allerhande hippe dingen te ondernemen, daar kon ik écht geen gezinsuitbreiding bij gebruiken…

Toen ik vorig jaar de big 3.0. passeerde maakte ik nog een vrij depressieve (lees dit met een knipoog) periode door, waarin ik jammerde dat ik zoveel moeite had met het bereiken van deze leeftijd. Voornamelijk omdat ik voor mijn gevoel nu gedwongen werd om over de toekomst na te denken. Als we kinderen zouden willen, moesten we daar binnen niet al te lange tijd toch maar voor gaan vreesde ik. De twijfel of ik überhaupt wel kinderen wilde was ook nog enorm aanwezig. Nu, bijna aan het eind van mijn ongeplande zwangerschap, denk ik nog heel vaak terug aan de momenten waarop ik zoveel twijfels had. Ik denk écht dat als dit “ongelukje” ons niet was overkomen, wij misschien wel nooit die stap hadden durven nemen. We zouden er gewoonweg niet de ballen voor hebben gehad vrees ik! Want besluiten om samen voor een nieuw leven te gaan, dat jullie fijne leven compleet overhoop zal halen, vind ik enorm heftig al dan niet de heftigste.

Ik denk dat ik daar nog heel vaak aan terug zal denken, en stiekem ben ik nu, na bijna 8 maanden zwangerschap, heel erg blij dat ons dit is overkomen. Het is een cadeautje dat zo ongelooflijk de bedoeling lijkt te zijn. De zwangerschap afbreken is nog geen seconde een optie geweest. Want zeg nou zelf; als je, je door een muur van zestien jaar hormonen weet heen te knokken, op exact het juiste moment, dan weet je: dit is de bedoeling.

Wat is er lastig aan ongepland zwanger zijn?

Wat ik vooral erg lastig vind is dat dit niet alleen voor mij rauw op mijn dak viel, maar voor vrijwel iedereen om mij heen. Suus met een baby? Suus die de wereld over vliegt voor werk, die met ons elk weekend bier drinkt en op de bar staat te dansen? Suus die een pakje sigaretten per dag (!) wegpaft? Suus die nog zoveel kinderloze plannen heeft en dat ook te pas en te onpas wereldkundig maakt? Suus die misselijk wordt van zwangerschapskleding, fotosessies, huismoeders, burgerlijkheid, baby’s als profielfoto en zwangeren met rondstrooiende echofoto’s? Onze Suus? Tja die ja, en die is inmiddels veranderd in (bijna) alles waar ze ooit een hekel aan had… LOL

Ik was er mentaal totaal, volledig en compleet niet klaar voor, dus die schok was destijds enorm. En zoals je leest ook voor mijn omgeving. Voor het eerst vind ik het lastig dat ik vrij weinig vriendinnen heb, mijn vriendenkring bestaat vrijwel alleen uit mannen die met mannen zijn, dus ook geen vrouwelijke aanhang. Daarnaast zijn de meesten stukken jonger dan ik, dus ben ik ook echt de eerste in hún directe omgeving die een baby verwacht. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben ontzettend blij met mijn vrienden, en ze zijn heel lief. Maar soms heb ik echt het gevoel er zo alleen in te staan in deze zwangerschap. Dan doel ik op het missen van vriendinnen om ervaringen mee te delen, of vriendinnen die zelf ook ooit verwachten kinderen te krijgen. Ondertussen heb ik wel een aantal hele fijne en lieve mensen om mij heen verzameld waarmee ik af en toe ervaringen uitwissel en geniet ik van de momenten waarop mijn vrienden ineens enorm stylish verantwoord met de leukste kleding komen aanzetten voor hun aanstaande nieuwe vriendin 🙂

Ik merk dat de duur van een zwangerschap er zeker niet voor niets is, en ik er ondertussen al heel anders in sta. Ik ben aan het idee gewend geraakt dat mijn leven verandert, dat ik niet meer alleen verantwoordlijk ben voor mijzelf, dat elke week op de bar dansen er niet meer bij is en dat geeft nu ook niet meer. Ik ben echt gegroeid in mijn rol als aanstaande moeder en merk dat aan ontzettend veel dingen. Ik onderga het gewoon allemaal en heb mezelf voorgenomen niets of nauwelijks te plannen en met de flow mee te gaan. Dat gaat vooralsnog prima. Al heb ik echt nog steeds zweetaanvallen en huilbuien, maar: “dat zijn de hormonen” roep ik dan gewoon weer. 😉

Ben je al verder aan het kijken dan je bevalling? (bijvoorbeeld de kraamtijd, of de 1e weken met je baby?)

Ja uiteraard, ik doe bijna niet anders. Zoals ik eerder al zei probeer ik niets te plannen, maar wel dagdroom ik onwijs veel! Ze zeggen dat een zwangere vrouw de laatste weken wat in zichzelf gekeerd lijkt, dat is bij mij zeker aan de orde. Er komt vrijwel niets meer uit mijn handen, op poetsen na, en vind mezelf meerdere keren per dag zittend op de bank met mijn beide handen op mijn buik, starend in de verte.

Ik denk vooral veel na over de bevalling. Ik wil erg graag in bad bevallen en zoals het er nu naar uit ziet gaat dat ook gebeuren. In een mooi geboortecentrum hier om de hoek. Vorige week heb ik mijn toekomstige bevalbad en kamer gezien en dit zorgde bij mij voor adrenaline en ZIN om te gaan bevallen. Daar ben ik in mijn hoofd wel heel erg mee bezig, meer dan met de kraamtijd daarna. Hoewel ik heel erg droom en fantaseer over de baby, hoe ze eruit zal zien, hoe ze ruikt, hoe groot ze is, hoe het voelt om mijn eigen kind in handen te hebben en misschien wel de mooiste: hoe het voelt om Martijn voor het eerst met zijn dochter in zijn armen te zien. Die gedachten maken mij weker dan week en ik kan nu ter plekke in tranen uitbarsten (hormonen mensen, allemaal hormonen 😉

Waar ik mij soms ook over verwonder is het feit dat mijn kindje, waar ik ZO naar verlang, zo dichtbij is (soms kan ik haar billen/voetje/knie vastpakken). Maar toch weer zo ver weg! Het blijft een bizar iets. Iets dat ik overigens iedere vrouw gun.

Hoe ziet je babykamer eruit?

De basiskleur van de babykamer is wit. Dat betekent dat alle meubels wit zijn, de aankleding is over het algemeen okergeel. Wellicht leuk om te vertellen is, dat onze babykamer heel erg vintage is. Wij houden niet zo van “nieuw” en geven graag onze eigen draai aan veel dingen. Zo kochten we bij de kringloop een aantal grove, donkerbruine en vooral gedateerde meubels, waar we uiteindelijk lieve en mooie meubels van maakten. Toen de moeder van Martijn vertelde dat de wieg waar hij zelf nog in had gelegen, nog in de familie was, maakte mijn hart een sprongetje. Ze heeft hem opnieuw bekleed en zo gaat hij nog zeker een aantal generaties mee. Op mijn blog verschijnt binnenkort een artikeltje, inclusief foto’s, over hoe wij de babykamer hebben vormgegeven.

---

Lees ook: Johanna is zwanger van haar vijfde kind

---

Enig idee hoe de zomer van 2015 eruit gaat zien?

Een drukke, maar fijne zomer met een klein schattig en tevreden meisje om ontelbaar leuke dingen mee te doen. Ook een zomer zonder enorme babybuik en dus iets minder last van de hitte. Hopelijk zit ik weer wat strakker in mijn vel, want aankomen vond ik de afgelopen maanden een ware HEL! (RIJM) Nou was dat bij mij ook iets psychisch hoor, ik viel zo’n vier jaar geleden 50kg af en daar was ik erg gelukkig mee. Ik ben daar geestelijk geloof ik nog steeds niet helemaal aan gewend, en om dan verplicht aan te komen en er niets aan te kunnen doen, was wel even een dingetje. Maar dat heb ik inmiddels echt enorm naast mij neergelegd. Ik ben flink aangekomen de afgelopen maanden, maar ik weet uit het verleden dat ik af kán vallen, en dat gaan we dus ook gewoon weer doen. JOE!

>> Volg Suus hierrr op twitter

>> Reageren op haar verhaal kan hieronder!

>> Like Fitte vrouwen op Facebook

PS: In oktober 2014 is Suzanne bevallen van een dochter, Roos Julia.