Suzanne is een meisjesmoeder. En daar redelijk ongeschikt voor, vindt ze zelf.
Door Suzanne Janse
Ik ben een meisjesmoeder. Toen de tweede spruit ook geen piemeltje bleek te hebben, moest manlief even slikken. Schijnt een ding te zijn: de meeste mannen hopen op minimaal één zoon. Net zoals de meeste vrouwen stiekem toch heel graag een dochter willen hebben. Hoeven we niet geheimzinnig over te doen. Natúúrlijk zijn we vooral dolblij als een kindje gezond is en natúúrlijk zijn we uiteindelijk allemaal stapeldol op onze spruiten, ook als het geslacht wat tegenviel, maar die stiekeme voorkeur, die is er vaak wel.
Fleecetruien en spijkerbroeken
Zelf ben ik de jongste van drie meiden. Mijn eigen ouders hebben er nooit een geheim van gemaakt dat het toch wel echt de bedoeling was geweest dat ik een piemeltje zou hebben. Niet dat ik daar last van heb gehad. ‘Eigen schuld’, zei ik dan tegen mijn vader, want biologie enzo, en dat was dat. Wel deed ik altijd mijn best mijn vader een beetje tegemoet te komen. Ik klom in bomen ook al had ik hoogtevrees, liep met grote jongenspassen en droeg tot ver in mijn tienertijd alleen fleecetruien en spijkerbroeken.
En om eerlijk te zijn: dat maakt mij dus redelijk ongeschikt voor het meisjesmoederschap. Ik heb persoonlijk tot mijn vijftiende nooit een mascara aangeraakt en ik gruwelde van maillots en rokjes. Alles moest vooral makkelijk en comfortabel zijn. Een wit t-shirt van de Hema was een prima feestoutfit. ‘Geborsteld’ was het hoogst haalbare kapsel. Mijn lievelingskleur was blauw.
Meisjesmeisje pur sang
En toen werd ik zwanger. Het lot bepaalde dat het een meisje zou zijn. En niet zomaar een, weet ik inmiddels: het is een meisjesmeisje pur sang. Een pietepeuterig dametje dat elke ochtend krijsend voor de kledingkast staat omdat ze verdorie een jurkje aan wil en niet die supertoffe skinny die mama heeft klaargelegd. Omdat ze ingevlochten haren wil in plaats van die praktische rommelknot die mama zo lekker snel kan maken. Omdat ze nagellak wil, liefst elke dag een ander kleurtje, op teentjes en vingertjes en dan ook nog heel netjes. Omdat ze geen dekbedhoes wil in subtiele grijstinten, maar een met ‘Anna en Elsa’. Omdat ze geen knalroze glitterschoenen mag. Omdat ze glitters wil in alles waar eventueel glitters in zouden kunnen zitten. En omdat ze haar glimmende lycra prinsessenjurk aan wil, de hele dag, met hakken eronder en satijnen handschoenen aan. Óók als het 30 graden is.
Lees ook een ander blog van Suzanne: Vijf dingen die écht niemand je vertelt als je een kind krijgt
Met je paarse eenhoorn op schoot
Laatst dronk ik koffie met een oude studievriendin en zat ik te klagen over de dagindeling van een meisjesmoeder. “Met elk spelletje moet ik meespelen”, sputterde ik, net voordat mijn peuter me met een waarschuwend vingertje kwam vertellen dat ik nu echt moest gaan slapen op mijn eetkamerstoel want zij was mama en ik kindje en het was allang donker en wilde ik soms naar de gang?
Daarna deed ik uitvoerig uit de doeken hoe ik de halve dag fungeer als kinderdagverblijf voor haar paarse eenhoorn (de peuter: “Dag lieffie, ik ga werken, lekker boekje lezen met de juf”), terwijl zij na het wegbrengen niet per se meer omkijkt naar het beest maar er wél als de kippen bij is zodra ik het waag hem van mijn schoot te halen of ergens neer te leggen.
Dat ik uren voor het poppenhuis zit, op mijn knieën, terwijl ik met de papapop speel en zij met de mama (die heel confronterende dingen zegt als “Slapen nu, ik kom echt niet meer terug nu, ook niet als je huilt”, of: “Nu luisteren verdorie, je bent toch geen baby meer?”) Dat ik Frozen zeker honderd keer heb gezien en dat we ook nog elke autorit alle liedjes moeten luisteren, afwisselend in Engels en Nederlands, maar dat ik het niet moet wagen om mee te zingen (“Nee mama, NEE MAMA, láát Elsa”).
Liéfde is de oplossing
Maar natuurlijk doe ik het allemaal, want je zegt nu eenmaal niet: ‘Nee schatje, mama wil niet met je stomme poppenhuis spelen en trouwens, ik vind Frozen kut. Liéfde is de oplossing? Ik heb anderhalf uur naar een pratende sneeuwpop gekeken om tot de minst creatieve conclusie uit de geschiedenis van Disney te komen?’
Mijn vriendin, een jongensmoeder, hoorde het allemaal vrij onbewogen aan. Af en toe knikte ze. Toen ik was uitgeraasd (en de peuter me pinnig gewaarschuwd had niet meer zo hard te praten), nam ze een slok koffie en zei toen kalmpjes: “Ik moet de hele dag doen alsof ik een vliegtuig ben.”
Daar had ik niet van terug.
Dit blog is geschreven door Suzanne Janse (29). Ze is eindredacteur, mama van twee dochters en fervent voorstander van de vuile was buitenhangen. Lees hier de andere blogs van Suzanne!
Steun dit blog en like ons op Facebook!
Comments